Palomino & Tayrona, 10-16 dec 2018

Oh, think twice, it’s just another day for you and me in paradise…

We gaan eerst een aantal dagen vertoeven in Palomino, en het beste moet dan nog komen met een uitstap naar het Nationaal Park Tayrona. Palomino is geen stad, het is geen dorp, wat is het dan wel? Dit plaatsje is niet meer dan een stopplaats (tankstation) tussen Santa Marta en Riohacha met tropische stranden, vele hostels en lekkere restaurantjes langs stofferige zandwegen. Geldautomaten kennen ze hier niet en we moeten een week zien te overleven, dus beter een stapel bankbiljetten in de hand dan tien in de bank. We wanen ons even miljonair ;-). Overal reggaeton muziek en salsa. Héérlijk warm water uit de Caraïbische zee, wuivende palmbomen… Moeten er nog meer kokosnoten zijn? De zon draait overuren en we gaan van bruin naar donkerbruin :-).

Het is geen koppenlopen, verre van, maar we komen hier al meer toeristen tegen uit alle uithoeken van de wereld en we zien opvallend veel rasta’s. Qua verblijf beleven we een remake van Mancora. We slapen in een hostel met rieten daken, bamboe, patio, zwembad,… Met de jungle naast de deur krioelt het hier van de vogels zoals kolibries, papegaaien, parkieten en zovele andere… We wisselen af tussen strand en zwembad en zowat elke dag kunnen we nippen aan een heerlijk vers gemaakte vaso de jugo naturale (neem dit even letterlijk: een vaas).

Fruitsoorten in overvloed: lulo, limonada, maracuyá, guanábana, mora, naranja, piña, granadilla. Mmmm!

We laten ons overtuigen om te gaan tuben. Hoe eenvoudig kan het concept zijn: op de stroming van de rivier naar de zee dobberen op een opblaasbare donut (eigenlijk zijn het gewoon de binnenbanden van tractors). Eerst worden we met de jeep gedropt en vervolgens dienen we nog een uurtje te stappen. Die wandeling is al de moeite op zich: recht de jungle in, op de hellingen van de Sierra Nevada. Hier en daar passeren we mensen van een inheems indianendorp. Eenmaal bij de rivier kunnen we eerst nog wat slingeren aan lianen en ons zo in het water laten vallen. Dolle pret bij de kinderen en Tomas! Vervolgens kiezen we het ruime sop met onze donut. We dobberen rond en gaan van de ene in de andere (rustige) stroomversnelling. Het valt ons op dat de gids het fantastisch leuk vindt: kinderlijke vreugdekreten alsof het zelf zijn allereerste keer is :-). Met een teenslipper aan elke hand stuurt hij de bijeengebonden donuts tussen de rotsblokken door. Olé!

We genieten met zijn allen van prachtige uitzichten op de heuvelachtige jungle, met opnieuw gigantisch grote bomen die her en der uitsteken boven de rest en vele vogels. Terwijl we zo op onze banden liggen, spelen we met het idee dat dit misschien nog wel leuk zou zijn voor op de Zenne. Tegen dat we aan de riviermonding uitkomen heeft iedereen het wat koud en is onze gids uitgelachen ;-).

Na drie dagen in Palomino verleggen we ons actieterrein en gaan we naar het Nationaal Park Tayrona. Heilig gebied voor de Tayrona indianen, die er in dorpjes her en der verspreid nog leven in toch wel armzalige omstandigheden. Voor toeristen als ons een prachtig natuurgebied, met veel jungle, prachtige zandstranden en die typische witgrijze bolderrotsen. We kijken er enorm naar uit en mikken om hier 2 overnachtingen in een tent te doen. Je moet er wel iets voor over hebben om op de kampplaats te geraken: een trektocht van 2 uur lang in de hitte door de jungle en voorbij een aantal stranden. In de jungle zien we verschillende apen van erg dichtbij en na veel gezweet, gepuf en de klaagzang ‘zijn we er nu nóg niet?’ komen we aan bij Cabo San Juan. Heerlijk om daar in het water te plonzen.

Het uitzicht is heel mooi en je komt ogen te kort. Ondanks de vele (negatieve) commentaren op voorhand vinden wij het kamperen en eten ter plaatse nog meevallen. Het is ook nog niet zo druk. In het hoogseizoen schijnt het hier meer te lijken op een festivalterrein.
Er valt genoeg te beleven: spelen in de branding, dobberen in het water, bouwen in het zand, opwarmen in de zon, afkoelen in het water, wandelen op 't strand,… kortom genieten! De terugtocht gaat vlotjes en we keren nog voor 1 overnachting terug naar Palomino.

En geloof het of niet, maar iemand uit Bogota heeft contact met Els proberen te zoeken via Facebook (en bovenal Els heeft het bericht gelezen…;-)), met de blijde boodschap dat hij haar portemonnee gevonden heeft!