Floris is superblij dat we eindelijk naar Peru gaan. Hij was al een tijdje aan het aftellen, want Peru betekent dat zijn verjaardag dichterbij komt! Op weg naar Cusco maken we een korte tussenstop in Puno. Dé bezienswaardigheid zijn de ‘op-riet-drijvende’ eilanden van de Uros-indianen en het ‘normale’ Taquile eiland. Uit enkele reisverslagen maak je op dat de reacties gemengd zijn (commercieel, fake, erover,…) maar we wagen het er toch op. En daar hebben we geen spijt van!
De Uros-indianen leefden lang geleden op het vasteland maar zijn naar het Titicacameer gevlucht toen de Inca’s de smaak van verovering te pakken hadden en niet veel later stonden de Spanjaarden aan de deur. Op hun drijvende eilanden waren zij min of meer beschermd en met al hun tradities en gebruiken leefden zij zo voort tot op vandaag. De dag begint al goed want blijkt dat onze veerboot veel sneller gaat dan de andere ;-) en we meren aan bij één van de vele eilandjes. Gelukkig voor ons gaat het om mensen die er echt dagdagelijks verblijven en zijn dit geen “toneelspelers”. Het dorpshoofd vertelt hoe ze leven en waar ze zoal mee bezig zijn. Dit blijkt nogal existentieel te zijn: vissen, jagen, klussen, onderhoud, beetje toerisme, etc. Uiteraard krijgen we ook uitleg over het eiland zelf en de hutjes erop, waarbij werkelijk alles gemaakt is van… totora (riet): de metersdikke bodem, de hutten, de daken, de bedden, de zitbanken etc… We zien 2 kindjes vissen vangen: ze maken een opening in de bodem (zoals op de Noordpool) en laten een draadje met aas zakken. Koken gebeurt heel primitief en de vrouwen maken erg kleurrijke kledij, doeken en souvenirs en proberen die uiteraard te verpatsen. Een beetje opdringerig wel. Els en Lente lopen er plots bij als Uros squaws, maar het manvolk weet hen op de valreep te overtuigen om van dit eiland af te komen! Het uitzicht is mooi, het zonnetje schijnt en de traditionele rieten boten met hun puma-kop dobberen vrolijk rond. We lijden geen schipbreuk en geraken veilig tot een ander eiland waar we een Uros-stempel in ons paspoort laten zetten. Tenslotte worden we allen uitgezwaaid wanneer de veerboot wegvaart en het is er wat over als ze ook nog liedjes beginnen te zingen, whatever.
Vervolgens zetten we koers naar het Taquile eiland. Bij het aanmeren waan je je meteen op een of ander Grieks eiland: rotsachtige kust met azuurblauw water in verschillende kleurschakeringen. We lopen -voor de verandering- naar het hoogste punt van het eiland en genieten van een prachtig uitzicht. Waar we lunchen staan een aantal personen in kleurrijke traditionele kledij ons op te wachten. Uniek op dit eiland is dat de mannen óók weven. Volgens Tomas is de oorzaak het isolement op dit zóóó afgelegen eiland :-). Ze leggen uit hoe hun muts iets vertelt over hun sociale status (voor Lente lijkt het een doodgewone slaapmuts ;-)) en dat de handgeweven riem (die het persoonlijk verhaal van de man uitbeeldt) en de heuptas (uiteraard vol cocablaadjes) geschenken zijn van hun vrouw op het moment dat ze trouwen. Tenslotte leren ze ons een of andere volksdans en voor we het weten staan we mee in de kring de benen los te zwaaien: leuk! Na een lekkere forel stappen we bergaf naar een mooi zandstrand. Voor Lucas, Lente en Floris duidelijk het hoogtepunt van de dag! Enkele vissers doen hun best om wat vis te vangen met een groot net. We sleuren mee aan de touwen om het zware net aan land te krijgen maar de buit blijkt slechts enkele kleine visjes te zijn; wij hadden een net vol met spartelende forellen in gedachten ;-).
Het was een blitzbezoek maar zeker de moeite waard!