Wild West Tupiza, 16-21 aug

“Komaan, in Tupiza zijn er keimooie bergen!” Repliek van Els: “Maar we hebben al zoveel bergen gezien in Argentinië. Gaat dat niet net hetzelfde zijn?” Uiteindelijk plooit Els, we kopen onze busticketjes en… we vertrekken! Eigenlijk kwam het ook een beetje omdat we vóór onze reis aan Lente beloofd hadden dat we eens gingen paardrijden in Zuid-Amerika en Tupiza heeft hiervoor wel hét ideale Far West decor.
Tupiza ligt op 3000m hoogte en is een kleine stad in het zuiden van Bolivië, dicht tegen de grens met Argentinië, en is gezegend met -je kan het al raden- verschillende spectaculaire quebrada’s. Bij aankomst valt meteen op dat de mensen supervriendelijk en behulpzaam zijn. Ze komen spontaan babbeltjes slaan, lachen naar onze kinderen, ook al is meer dan de helft van de bevolking een deel van zijn tanden kwijt ;-), geven complimentjes,…Kortom: onze kinderen blijken een goeie binnenkomer te zijn! Alle voorstellen van ruilen van kinderen kunnen we afslaan. We zijn ondertussen nog steeds op pad met die van ons! In de straten wemelt het van tuctuc’s en micro’s (plaatselijke bussen) in alle mogelijke kleuren en het is even

wennen, maar als voetganger heb je hier totaal geen voorrang. Ook vallen de vele cholitas op: traditioneel geklede vrouwen met brede gelaagde rokken tot op kniehoogte, een bolhoedje, 2 vlechten tot op de poep en dikwijls nog gepakt en gezakt met vanalles op hun rug in een fel gekleurde draagdoek. Als logement nemen we deze keer geen risico :-): we slapen in het beste hotel van de stad, jawel mét verwarmd zwembad, om de kinderen hun zwemhonger te stillen. Dat ‘verwarmd’ moet je wel met een hele zak zout nemen! Maar niets kon ons nog tegenhouden en we doken er toch elke dag in om te ijsberen. De eerste dag gaan we stappen in de Quebrada de Palala. De wandeling leidt ons langs erg hoge en puntige rotsen (of beter: samengeklitte modder met dikke keien erin) en in de droge rivierbedding zie je geregeld een kudde lama’s of geiten. De kinderen vonden het al bij al (te) lang en saai, en voor de terugweg sprongen we met z’n vijven in een tuctuc. Wat ze dan wel weer heel leuk vonden en bovendien superhandig en spotgoedkoop!

De tweede dag gingen we op trektocht met paarden en Oscar, onze lokale gids. Lente superblij! Wij dus elk op een paard en Floris bij de gids mee in het zadel. In de weide was er nog een jong veulen en die zag het blijkbaar niet zitten dat Els op de rug van de moeder zat: begon hij in het been van Els te bijten! Dat beest had smaak ;-)! Een week later zag je nog steeds een ferme blauwe plek. Els dus een ietsiepietsie zenuwachtig bij de start.
Maar de tocht was werkelijk fantástisch, echt een topdag: te paard is een bijzonder leuke manier om het landschap te verkennen. De bergen, rotsen en canyons volgen elkaar in sneltempo op en blijven telkens weer verrassen. Doe daar nog wat lama’s bij, een kudde geiten met een cholitaherder en een oude man die onder een boom op zijn banjo speelt en het plaatje is compleet! Zo mooi! Echt genieten!! Zelfs voor Els ;-)!
Zo’n dag eindigt dus eveneens met een frisse duik in het zwembad.

De 2 volgende dagen moeten we de plannen wat bijsturen want de ene na de andere wordt ziek. De inwendige fauna en flora is blijkbaar minder fraai dan hierbuiten… Rustig aan dus.

Wist je dat:
- onze kom die we uiteindelijk aan ons zelf kado deden, het jammergenoeg niet overleefd heeft. Maar we hebben er toch veel plezier aan gehad!
- wij weten waarom de cholitas zo’n brede rokken dragen: dat is gemakkelijker om te plassen in de berm!
- het zowel bij Lucas als Lente opviel hoeveel afval er rondslingert vooral net buiten het centrum. Volgens Lente heeft Bolivië binnen een paar jaar geen asfaltwegen, maar afvaltwegen :-). Zo jammer, Bolivië heeft echt een prachtige natuur!
- Lucas, Lente en Floris nog steeds ruzie kunnen maken ;-)