El Choro trail: wat een geweldig avontuur!!!
Op voorhand hadden we gelezen dat er rond La Paz een hele mooie 3-daagse trekking te doen was: el Camino Precolombino de Choro. Het is één van de vele wegen die de Inca’s honderden jaren geleden hebben aangelegd om verschillende delen van het uitgestrekte Incarijk met elkaar te verbinden. Een trektocht met prachtige uitzichten en variërende landschappen ver weg van de bewoonde wereld. De trail begint tussen de kille, besneeuwde Andestoppen in La Cumbre (4900m) en je daalt gedurende 3 dagen af naar het warme, subtropische La Chairo (1300m) gelegen in de Yungas. In totaal zo’n 60 km. Er was wel één grote maar….gaat dit wel lukken met de kinderen? Want eens vertrokken, no way back! We proberen te regelen om een ezel mee te nemen, voor bagage en om als het nodig is één van de kinderen te dragen, maar blijkbaar gaat dit nu niet: door de grote regenval in het voorjaar is het wandelpad op bepaalde plaatsen weg en zijn veel bruggen weggespoeld door overstromingen, waardoor het moeilijker te belopen valt. Dus…geen ezel! Wel samen met een gids en 2 dragers voor het eten, de tenten en de slaapzakken. De rest (vooral veel water) dragen wij, wat voor 5 personen toch nog 2 zware rugzakken oplevert. Over ezels gesproken… !
We vertrekken een uurtje later dan gepland met een bus naar het startpunt en de gids beslist om ons iets verder te droppen. Iets wat we (later) precies niet zo erg vinden ;-). Onze gids, Pascual is een grappige en ervaren gids. Iedereen is er klaar voor, de kuiten zijn ingesmeerd en vol goede moed beginnen we aan deze tocht!
Het landschap is kaal en rotsachtig en in de verte zien we de sneeuw nog liggen. De weg kronkelt vrij stevig naar beneden en we hebben al snel door dat dit zwaar zal worden voor onze benen. Onderweg vindt Pascual voor elk van ons een goede wandelstok, wat voor meer steun zorgt, maar voor de kinderen eerder inspiratie geeft voor andere spelletjes... Ze spelen hockey met de gedroogde paarden- en lamadrollen en ook konijnenkeutels in het rond slaan zorgt voor de nodige ambiance :-)! We zien inderdaad dat vele (hang)bruggen volledig vernield zijn, maar de rivier oversteken langs een geïmproviseerde brug, vinden Lucas, Lente en Floris zeker zo leuk. Na een tijd dalen wordt het landschap groener en plots stappen we zowaar op groen gras: je moet weten dat dit al wéken geleden is! Na een toch wel vermoeiende dagtocht van 5 uur komen we aan op onze kampplaats in Challapampa. Een heerlijk plekje met uitzicht op de rivier! We zijn zo blij dat we het gehaald hebben en onze benen kunnen laten rusten. Na een lekker avondmaal en gezellig kampvuur kruipen we vroeg in onze tent.
De volgende dag vroeg op, maar auw, auw, die voeten en die spieren…! Bovendien was de nacht voor niemand echt super geweest. Gelukkig belooft Pascual ons ook enkele stukken bergop en met dat in het achterhoofd beginnen we aan een 6 à 7 uur durende hike. Meer en meer komen we in een jungleachtig landschap terecht. Gewoonweg prachtig! We lopen tussen de lianen, passeren langs watervallen, lopen langs bananenbomen (verser hebben we ze nog nooit gegeten), komen langs kleine dorpjes waarbij je je afvraagt hoe die mensen daar kunnen leven, zo afgelegen van alles (met een auto geraak je er niet) en als kers op de taart...een groene wurgslang die ons pad kruist!
Zo lang blijven stappen is best wel vermoeiend. Voor Floris en Lente is het bij momenten heel zwaar (zelfs voor ons, sjjjjt ;-)), maar we kunnen niet terug en met de nodige peptalk lukt het wel. Floris kunnen we afleiden met verhalen over dino’s en Lente begint te fantaseren over de naam voor een poesje die ze zo graag zou willen hebben. Na enkele kilometers lijkt 'Choro' haar wel leuk. Onze Lucas is de enige voor wie deze tocht peanuts lijkt (waar een peanut-allergie allemaal niet goed voor is :-)) en hij is al plannen aan het maken voor zo’n trekking in België! Pascual zorgt ook voor de nodige afleiding tijdens de tocht en improviseert een competitie “steengooien op doelwit” Bolivië vs België (nipt verloren). Rond 18u komen we aan op onze kampplaats San Francisco met een prachtig uitzicht. Onze gids en dragers maken lekker eten voor ons klaar en samen met wel 20 vuurvliegjes rondom ons genieten we bij kaarslicht van een mooie avond!
De laatste dag moeten we nog vroeger uit de veren, want Pascual overtuigt ons om het langste stuk in de voormiddag af te leggen omdat de tropische zon/hitte in de (na)middag parten zal spelen. Joehoe! Om 7u zijn we al vlotjes aan het stappen door de jungle. Is het omdat het einddoel nabij was, of omdat wij geroutineerde stappers waren geworden, maar die laatste dag ging wonder boven wonder goed vooruit. Tijdens de lunchpauze in Sandillani registreren we ons en volgens de gids en de uitbaters zijn Floris en Lente de jongste deelnemers die ze ooit gezien hebben!!! Het laatste stuk is nog heftig: 2 uur in de blakende zon. Om 15u30 bereiken we het eindpunt van de Choro trail. Fier op onszelf maar vooral op de kinderen ploffen we neer en dat vieren we met een welverdiend ijsje! Het avontuur blijkt nog niet ten einde want de terugrit met de bus van Coroico naar La Paz verliep allesbehalve vlot. Blijkbaar verdienen de cocaboeren niet genoeg en vonden ze het nodig om de weg over enkele kilometers te blokkeren met rotsblokken. Verrassing alom en de bus kon niet verder! In het donker liepen we gepakt en gezakt bergop met zaklampen voorbij de stakers (net als vele andere mensen in beide richtingen) en namen een busje net voorbij de blokkade die ons dan toch tot in La Paz kon brengen.
Eind goed al goed!