Santa Marta, 17-23 dec 2018

Een vlotte busrit brengt ons van Palomino naar Santa Marta. Bij de aankomst op de mercado gaat het mis. Sorry, maar er zijn 2 versies over dezelfde feiten :-). Versie Tomas: het ‘enige’ wat Els moet doen is met de kinderen aan de kant gaan staan en de bagage in het oog houden die ik uit de taxi haal. Ineens is er een man één van onze zakken aan het verleggen en blijkbaar steelt die ondertussen mijn flip flops. Els haar versie daarentegen is lichtjes anders: ik kon er écht niets aan doen :-). Het kwam door de man met zijn gitaar. Hij was op de bus met mij aan de babbel geraakt. Terwijl Tomas de rugzakken tegen een muur aan het leggen was, wou de gitaarman ons helpen met het zoeken naar ons appartement. Op datzelfde moment zei Lente tegen mij dat een vreemde man achter onze rug onze bagage had verlegd. Blijkbaar mocht die daar niet liggen. En tja, bye bye slippers…

In Santa Marta kunnen we terecht in een appartement van de familie van de schoonbroer van Tomas, in het Rodadero district. Doe Blankenberge tot de 5e macht en je komt in de buurt: appartementsgebouwen, een lang en breed strand, erg veel volk. Blijkbaar is dit the-place-to-be voor de Colombiaan tijdens de zomervakantie. Het valt ons toch op dat er ook wel meer bedelende kinderen en rondzwervende Tayrona indianen zijn.

Op het strand is het héét, een beetje te. Het zweet gutst van je lijf als je ligt te bakken op je handdoek: geen andere optie dan in het verkoelende water te springen. Het is rustig zwemwater, dus perfect voor de kinderen. Op het strand krioelt het van de strandverkopers: werkelijk om de minuut staat er iemand naast je. En ze zijn nogal opdringerig. We laten ons toch eens verleiden met churros voor de kids en een Coco Loco voor de papa ;-). De mensen op het strand gaan wél helemaal loco: boxen muziek links en rechts, dansen en schudden met die billen, gewoon samenzitten en wat muziek zitten improviseren: een gekke drukte. Lente ondergaat een make-over en enkele dames transformeren haar kapsel in iets…met veel vlechtjes!

Om alle drukte te ontlopen doen we enkele uitstapjes. We gaan naar Minca, een relaxed dorpje op de hellingen van de Sierra Nevada dat ook gekend is als uitvalsbasis voor de vierdaagse trekking naar ‘la ciudad perdida’.

Een trektocht die aanvankelijk op ons lijstje stond, maar na enkele getuigenissen wisten we dat het met de kinderen te hoog gegrepen zou zijn. We doen een stevige wandeling naar de fraaie Marika watervallen. De overdosis muggen die vooral de mama en de papa hadden uitgeroepen tot lekkernij van de dag, viel dik tegen. Ze zijn piepklein, maar hebben een T-Rex instinct. De benen staan overvol beten (na 100 zijn de kinderen gestopt met tellen, ze zaten toen nog niet in de helft…) en daar hebben we dagenlang last van. Miljaar!

Zo gaan we ook naar Bahia Concha. De rit erheen was op zich al een belevenis: met de chiva. Dat is zo’n oude, versierde discotheekbus met verregaande kermisallures. Het meest waardevolle onderdeel aan zo’n bus is de geluidsinstallatie waaruit luide Spaanse schlagermuziek klinkt. Nog voor we vertrokken zijn, valt onze chiva in panne. Lap! Na de chivawissel komen we aan en zien we een lang mooi strand omgeven door rotsen. Het is er een stuk rustiger en we gaan met zijn allen snorkelen aan een koraalrif. Als lunch eten we op het strand heerlijk gebbq’de verse vis. Visje uit het vuistje ;-). Nog voor Lucas ook maar één hap heeft kunnen nemen, valt heel zijn schotel in het zand. Zucht!

Een ander uitstapje naar Playa Blanca verloopt rustig. Met de boot worden we heen- en teruggebracht. Ook hier een mooi stuk strand en merkelijk rustiger dan het strand in Rodadero. Deze keer nemen we zelf onze picknick mee en houden Lucas zijn motoriek angstvallig in het oog. Geen accidenten deze keer en we genieten van zon/zee/strand.

We nemen ook wat tijd om in deze grootstad wat nieuwe kleren te kopen. Vooreerst is het hier goedko(o)p(er), maar het is nu eenmaal zo dat we de weinige kleren die we mee hebben veel dragen en dus ook veel wassen: er zit dus enige sleet op. We gaan naar een groot shopping centrum en de dames beleven een topdag. Eindelijk! Na ongeveer 6 maanden mocht dat toch wel eens. Daddy Yankee is uiteraard ook tevreden met zijn nieuwe flip flops ;-).

Als er ene is die rijker uit dit avontuur komt, dan is het wel Floris. Hij verliest hier tand na tand, waardoor de tandenfee overuren moet kloppen om telkens een centje onder zijn kussen te steken. Goed bezig!