Zipaquira & Villa de Leyva, 30 nov - 3 dec 2018

We hebben een drukke dag in het verschiet: proberen om in Zipaquira te geraken, daar een ondergrondse kathedraal in een zoutmijn te bezoeken, en vervolgens door te reizen naar Villa de Leyva, in de hoop daar voor het donker te zijn. Want ons moeder zei altijd: “ ziet’tajje vorr ttoenker teruhh siet” :-).

Zipaquira
Vroeg opstaan en de laatste spullen inpakken. Na wat wikken en wegen kiezen we om met de Transmilenio te reizen naar het busstation Portal del Norte. Dat zou een snellere (45min) en goedkopere optie moeten zijn dan met een taxi. Ziehier een staaltje van Colombiaanse gastvrijheid: meteen worden we spontaan aangesproken opdat we zeker op de juiste T-bus stappen. Echter, in die bus leek het meer op de Colombiaanse versie van ‘als haringen in een ton zitten’. Floris werd slachtoffer van het duw- en trekwerk en stond er snikkend bij. Hij kreeg meteen een warme hand toegestopt van diezelfde helpende mevrouw, die hij niet meer zou loslaten. In Portal Del Norte kunnen we meteen op een bus naar Zipaquira stappen voor een ritje van 1u. Eenmaal aangekomen worden we zowel door de bus als de daaropvolgende taxi telkens afgezet op 10min wandelafstand: vervelend, want we zitten nog met onze bagage. We proberen een receptionist in een hotel te overtuigen om onze valiezen enkele uren in bewaring te nemen, tevergeefs.

Een jonge gast komt ons spontaan aanspreken en vraagt wat het probleem is. Even later loopt hij weg op zoek naar de oplossing. Het begint te regenen, even later te stortregenen. Al schuilend zien we 10min later diezelfde persoon teruglopen door de regen met een rijdende taxi ernaast. “ik heb een busje voor jullie geregeld om jullie naar de entree te brengen, waar je ook je valiezen kan achterlaten”. Hij helpt mee de valiezen in het busje te stouwen. We bedanken hem en, ondertussen kletsnat, zegt hij “bienvenido a mi pais!”. Hallelujah! En moeke….die deed heel goed mee :-).

Gezien de vertraging eten we eerst en daarna vertrekken we richting zoutkathedraal. Deze kathedraal is uitgehouwen in een ondergrondse zoutmijn. In tegenstelling tot de eerder bezochte zilvermijn in Potosí zijn de mijngangen hier erg ruim met enorme grote portalen. Na een soort van kruisweg door te wandelen komen

we uit in de fameuze ondergrondse kathedraal. Supermooi en heel indrukwekkend, des te meer door het altijd veranderende kleurenschijnsel van de verlichting! Zelfs de kinderen waren onder de indruk.

Ondanks al onze schietgebedjes blijkt er geen rechtstreekse busverbinding te zijn van Zipaquira naar Villa de Leyva. Maar liefst 2 overstappen via bussen die ‘misschien komen’ en ‘misschien vol zitten’. We kiezen voor het zekere en regelen een privé taxibus; we zijn trouwens met 6. Maar opnieuw lopen we vrij veel vertraging op... We komen pas om 21h30 aan en helemaal niet ‘vorr ttoenker’: zucht! Verre van ideaal, maar eind goed al goed.

Villa de Leyva
Als er één koloniaal stadje is die met verve wordt aangestipt in zowat elke reisgids over Colombia, dan is het wel Villa de Leyva. Het stadje getuigt van een rijk verleden. Zo’n beetje als de stad Veere in Zeeland, maar dan met een andere context en setting. Ooit glorietijden gekend, daarna de neergang. Ondertussen leeft dit plaatsje van het toerisme met vele winkeltjes, kunstateliers en restaurants. Zowat alles ademt hier een koloniale sfeer. Het is een van de mooiste stadjes die we tot nu toe op onze reis gezien hebben en iedereen geniet ervan. Het enige minpunt is ons logement: meer dan een slaapplaats kun je dit niet noemen.

Wie hier ook vertoeft is Murphy en zijn kameraden: vooreerst vinden we het kleine portemonneetje van Els niet meer terug, met 2 bankkaarten en 4 ID kaarten. Daarna wordt Lucas opnieuw heel ziek, met vreselijke krampen, overgeven en uitslag. Er begint een belletje te rinkelen en de kans is groot dat het te maken heeft met zijn pinda allergie. Alert blijven is de boodschap, een streng dieet met enkel de gekende producten en opnieuw een grondige inspectie van alle verpakkingen. En tenslotte krijgt moeke ’s morgens vroeg telefoon dat onze lieve oma van Lommel (97 jaar) gestorven is. We wisten op voorhand dat er een kans bestond, maar hoe spijtig dat dit uitgerekend nú moest gebeuren. Het onvermijdelijke volgt: moeke is nog geen week hier samen met ons en er valt vanalles te regelen om een snelle terugvlucht naar België mogelijk te maken. We helpen en steunen elkaar. Veel verdriet en allemaal zo jammer!

Er is hier nog het een en ander te zien in de omgeving, maar dat komt er niet meer van en hoeft ook niet meer: al die emoties en al dat geregel vergen hopen energie en veel tijd, en na het afscheid van moeke doen we kalmpjes aan. We zijn doodmoe en het voelt ook raar zonder haar.

Oma, we gaan je missen! xxx