Huanchaco, 15-18 okt 2018

We rijden noordwaarts van Pisco naar Lima, en na een kort blitzbezoek aan Lima rijden we met de nachtbus verder naar Trujillo. Hier is alvast voldoende te beleven om een aantal nachten te blijven plakken. We verblijven in het kustplaatsje Huanchaco. Deze plaats staat aangestipt omwille van zijn stranden, goede surfgolven en gezellige sfeer. Uniek aan deze plaats is dat ze hier al duizenden jaren op rieten surfboards de golven afglijden en dat nog altijd doen. Het hostel is een prima keuze met leuk dakterras én BBQ. De alom aanwezige reggaeton-muziek geeft duidelijk aan dat het levensritme hier anders is. De zon breekt hier (eerder dan in Pisco) door de dagelijkse ochtendnevel heen en vanaf dan is het lekker warm: ideaal dus! We gaan hier elke dag naar het strand. De kinderen vinden het sowieso superleuk om te spelen en allerlei bouwsels te maken. De jongens kunnen zich weer uitleven met hun voetbal en we spelen een spannende match familienetbal.

Op zich is het geen zo’n groot strand en ook niet dat het zo proper is, maar kom, niet pietje-precies uithangen. De charme aan dit plaatsje komt eerder van de surfvibe. Alles ademt hier golfsurfen: je ziet er dan ook veel in actie. Het is leuk om te zien, van jong tot oud, of even na het werk. En je kunt blijven turen naar de golven die, de allergrootste met hun hoogmoed ten spijt, beginnen te krullen en met groot geweld te pletter storten in de branding. Gewoon genieten!

We wagen ons ook aan een rondje golfsurfen. Bijzonder leuk en vanaf nu zijn we lid van de club van de surfchico’s en -chica’s. Alleen onze rasta’s ontbreken nog en onze outfit staat ook nog niet op punt: Tomas had meer iets weg van een roze garnaal :-). Het is best koud, vermoeiend en we bakken er regelrecht NIKS van: een afbreuk aan de golfsurfsport om ons zo bezig te zien! Rechtop staan op een plank is moeilijk, op onze buik van de golf afglijden lukt nog net en met de armen peddelen zet na verloop van tijd de schouders in brand. En Els...die vindt het gemakkelijker om achteruit te peddelen. Maar we amuseren ons rot en dat is het belangrijkste. Het echte golfsurfen blijft wel nog een verre droom...

We brengen een heel kort bezoekje aan de stad Trujillo, met een grote koloniale plaza, en we lappen er ook wat cultuur bij: we bezoeken de ruïnes van Chan Chan. Deze site was vroeger de hoofdstad van het Chimor-rijk en is de grootste ter wereld met adobe-bouwsels (20km2 – 60.000 inwoners). Adobe is eigenlijk gewoon een soort klei bestaande uit zand, stenen, stro, kleine stukjes schelpen,… Omdat het in deze streek nooit regent, zijn deze bouwsels overeind gebleven. Chan Chan werd gebouwd rond het jaar 850 en werd naderhand listig veroverd door de Inca’s. De Spanjaarden plunderden daarna de boel op zoek naar goud. De bouwsels die overblijven zijn groot en impressionant om te zien met tal van mooie muurreliëfs. Slechts een klein deel werd opgegraven en enigszins gerestaureerd, het merendeel blijft in puinhopen voortbestaan. De gids vertelt vele verhalen van de op- en neergang van dit volk, terwijl de vele rondcirkelende gieren nog wat extra dramatiek toevoegen…

Lucas, Lente en Floris willen eigenlijk liefst zo snel mogelijk naar het strand. Geschiedenis is precies niet echt hun dada :-).

Huanchaco is trouwens de bakermat van de ceviche. De dag van vertrek laten we nog een keer de vis tot in ons bord spartelen: héérlijk! Voor de rest koken we zelf ons potje en proberen we onze ‘dakterrasbbq’ uit. De kinderen vinden het super om nog eens marshmallows boven het vuur te houden. En dit alles met op de achtergrond het ruisen van de zee. Wat moet een mens nog meer hebben? Trouwens, op de valreep besluiten we om een 2e bezoek aan Trujillo te laten vallen en in de plaats de kinderen te laten vissen op de pier. Met een visdraad, 2 haken, lood en wat zeeslakken gaan we aan de slag. Regelmatig voelen we snokjes en na een uurtje geduld schiet onze Lente de hoofdprijs! Een zeebaars van wel… 15 cm lang ;-). En fier dat ze was!