La Paz, 4-7 september 2018

La Paz doet ons een beetje warm en koud blazen. De stad is erg groot, ligt hoog (3600m) en vreselijk druk, maar de skyline mag er wezen: besneeuwde bergtoppen van de Andes. Gelukkig is het logement bingo en hebben we een groot appartement aan El Prado voor een goedkoop prijsje kunnen vinden. We gaan voor de 7e verdieping, kwestie van de productie van rode bloedlichaampjes te maximaliseren ;-).
Nu we al wat spaans kennen, vat deze zin het straatleven in La Paz samen: “El trafico esta fijo y ademas, la gente camina muy despaciooo-o-o-oh-ooh-ouh-uh-kuh…”. Dat laatste slaat op het hoesten en kuchen in de uitlaatgassen. Inderdaad, het ijzeren gordijn staat niet meer in Europa maar in La Paz: een eindeloze aaneenschakeling van auto’s en bussen die…niets vooruitgaan, blijven toeteren en als enige bijdrage de lucht bezoedelen. Te voet dan maar (de facto ons credo), maar op het voetpad loopt veel volk en…bijzonder traag. Je hebt traag, en heel traag. Maar er is ook een volgend stadium, en dat is enerverend traag. Op de straat lopen is geen alternatief wat dat staat gelijk aan een zelfmoordmissie.

We zien wel veel (levende) zebra’s. Geen dier maar wel een mens in zo’n pakje, en bij een groen voetgangerslicht proberen zij een doorgang te vrijwaren om over te steken. Kwestie van een eerste stap te doen in de bewustwording over de zwakke weggebruiker. En dit kunnen we alleen maar aanmoedigen!
Als je een beetje door die eerste (chaotische en rokerige) indruk heen kijkt kom je al snel tot de conclusie dat er in en rond La Paz heel wat te zien en te doen valt. We zien veel mensen in maatpak, modieus geklede jongelingen, scholieren en studenten, en dat afgewisseld met mensen in traditionele klederdracht. Kortom: één grote mengelmoes. De mensen lijken te houden van zoetigheden (zoals wij): je ziet het aan de patissiers met héérlijke taarten en de vele ijssalons. We smullen dan ook van een lekkere chocolade-en aardbeientaart om onze “2 maanden op reis”-verjaardag te vieren!
In het historische centrum brengen we een bezoekje aan de heksenmarkt: een aaneenschakeling van winkeltjes met allerlei kruiden en uitgestalde rariteiten, zoals dode lama-foetussen, maar waarbij de wichelarij plaats heeft gemaakt voor de folklore. We doen ook een stevige stadswandeling langs Plaza Murillo, doorheen wat winkelstraten en komen terecht in La Calle Jaén, dewelke heel pittoresk oogt en zo op een postkaart kan.

Tenslotte combineren we een ritje met de teleférico samen met een uitstap naar Valle de la Luna. Bij de kinderen een schot in de roos! De teleférico is een soort bovengronds metronet (zoals skilift), gaat uiteraard stukken sneller dan te voet of met de auto en je kan in alle rust genieten van een mooi uitzicht op de stad. Net buiten La Paz kom je in de ruige natuur terecht en één van die plaatsen is Valle de la Luna: een buitenaards landschap van scherpe rotsen door erosie ontstaan. Leuk om tussen te wandelen! En om het helemaal af te maken stond er iemand op de top van zo’n naaldrots met zijn banjo wat muziek te maken. Tussen al deze leuke uitstapjes door vinden we ook de tijd om wat schoolwerk te doen.

Onze hoogtestage begint zowat zijn vruchten af te werpen en de rode bloedlichaampjes gieren door onze aderen. Tijd dus om al dat potentieel eens los te laten…tijdens de Choro trekking!