Islas Ballestas & Paracas, 11-13 okt 2018

Na een korte busrit komen we aan in Pisco. Waarachtig, na 3 maanden rondreizen zien we de Stille Oceaan! Een must is om van hieruit de Ballestas eilanden te bezoeken. Het bruist hier van het leven: niet op het land want dat is kurkdroge woestijn, wel in het zeewater door de Humboldtstroom. Galapagos for the poor, welja wij opteren om bescheiden te beginnen.
Maar het is echt de moeite! Ook al vaar je daar maar één uurtje rond, er zijn vele dieren te zien: zeeleeuwen, pinguïns, pelikanen en monstrueus veel zeevogels. Het is niet voor niets dat ze hier guano-shit oogsten om als mest te gebruiken. Er zit letterlijk en figuurlijk een geurtje aan dit eiland… :-). Tijdens de terugtocht worden we goed nat door het opspattend water en komen we gepekeld terug aan wal.

Die namiddag lopen we langs het strand, verzamelen een hele collectie schelpen en moeten tot onze spijt vaststellen dat grote delen van de kustlijn dienst doen als stortplaats. Zo jammer! Hallucinant om te zien hoe het dus niét moet. Werk aan de winkel dus qua afvalbeleid en -mentaliteit! We bezoeken de plaatselijke vismijn en we zijn precies de eerste toeristen die ze daar te zien krijgen: we worden met open mond aangestaard en niet voor efkes, maar echt lang :-).

Die avond “missen” we trouwens een aardbeving van 5,2 op de schaal van richter, blijkbaar zaten we toen net in de tuktuk op weg naar een restaurant. We vonden het wel vreemd dat we wel-niet-wel-niet-wel naar binnen mochten. Daar besluiten we de dag met een OVER-heerlijke ceviche.

De volgende dag kunnen we eindelijk naar een echt strand!
Paracas is een natuurreservaat dat gezegend is met een aantal prachtige stranden, rotskliffen en zelfs een rotskathedraal. Het water is wel fris aan de vis en je hebt ogen op je rug nodig voor de rondvliegende pelikanen, de gieren die boven je hoofd cirkelen en de vele stormvogels (Peruviaanse boobie) die het wateroppervlak doorboren op zoek naar een visje.
Voor de rest is het er rustig vertoeven… en de kinderen amuseren zich op het strand. Wat verderop ligt een dode, aangespoelde zeeleeuw. Gelukkig wordt die snel begraven door de parkwachters.
Wat ze er ook niet bij vermelden in de reisgids is dat je een 'peeling' krijgt door de stormachtige wind met opvliegend woestijnzand. Els tevreden met deze gratis beautykuur, maar wij allerminst en we trekken verder noordwaarts op zoek naar rustigere en warmere oorden ;-).