Hiep hiep hiep hoera in Cusco, 19-28 sept 2018

Hieperdepiep…hoeráááá!!! Onze Floris is 7 jaar geworden en natuurlijk hebben we dat gevierd! Vriendjes uitnodigen was een beetje moeilijk, maar niet getreurd, we hadden vanalles anders in petto voor onze jarige. Eerst hebben we samen de handen uit de mouwen gestoken tijdens een chocoladeworkshop in het Choco Museo. We leren vanwaar chocolade komt en hoe ze gemaakt wordt. Best leerrijk en interessant, maar vooral het einde vonden we leuk: onze eigen chocolade maken, versieren en… opeten. Daarna met zijn allen naar de film, La casa con un reloj en sus paredes. Jaja, in het Spaans! En tot slot smullen we nog van lekkere pannenkoeken. Floris heeft er superhard van genoten en vond het de leukste verjaardag ooit! Yes ;-)!

Cusco is een fijne stad met smalle steegjes, veel winkeltjes en nog meer toeristen (wat een verschil met Bolivië!). De stad getuigt van een rijk verleden. Een beetje geschiedenis kan geen kwaad: de Inca’s meenden dat de zoon van de zonnegod Inti en de dochter van de maangodin Quilla vanuit Isla del Sol erop uitgestuurd waren om de (zogenaamde) navel van de aarde te vinden. Na vele omzwervingen vonden ze deze plaats in de vruchtbare valleien rond Cusco. De Inca’s gaven Cusco de vorm van het lichaam van een poema en het fort Saqsaywamán (“sexy woman” voor de kenners), met zijn imposante hoekige omwalling, stelt de kop van de poema voor. Van de 13e tot de 16e eeuw was Cusco dé hoofdstad alsook het culturele en religieuze centrum van het rijk van de Inca’s. Je ziet op vele plaatsen in de stad nog typische Inca-muren met cyclopische stenen die naadloos op elkaar aansluiten (zelfs een 12-hoekige steen). Op die muren bouwden de Spanjaarden later hun koloniale huizen en kerken. Het is dus fijn om rond te slenteren in zo’n setting.

Rond San Blas en la Plaza de Armas vinden we veel cafés en restaurantjes en we kunnen zeggen dat de Peruviaanse keuken naar ‘nog’ smaakt! Aan vrienden geen gebrek: ga wat rondslenteren in de Mercado Artesanale en je bent de amigo van elke verkoper. Van een “feel good” ervaring gesproken! De vriendschap blijkt meestal nogal van korte duur… ;-)
In Cusco bulkt het van de reisagentschappen en we krijgen koppijn van het grote aanbod en de uiteenlopende prijzen. Na veel vijven en zessen boeken we een uitstap naar de Regenboogberg en de Rode Vallei. Je moet er wel wat voor over hebben: om 4u (!) ’s ochtends vertrekt de bus en als je dan nog bergop moet stappen tot 5000m hoogte… Els krijgt last van de hoogte en voelt zich slecht. Maar we blijven volharden met de nodige pauzes en uiteindelijk dan toch een ritje te paard voor Lente. Het valt op hoeveel sneeuw er op de bergtoppen ligt: blijkbaar had het ’s nachts onverwachts gesneeuwd. We begonnen toen al nattigheid te voelen. Eenmaal boven aangekomen slaat de Regenboogberg nogal eenkleurig wit uit en is het zicht beperkt. Het is er ook erg druk, precies een mierenhoop van mensen. Maar de terugtocht naar en langs de Rode Vallei maakt veel goed: veel minder volk en adembenemend mooi! Op bepaalde stukken moeten we goed op onze tellen passen want het is zeer glad door de sneeuw en je kunt zo de afgrond inglijden. Heelhuids en voldaan komen we terug aan op ons appartement met lekker vermoeide benen en vele MB’s aan foto’s, maar ook met kinderen waar we aan moeten beloven NOOIT meer zo vroeg op te staan!!!
We hebben niet zoveel zin om nog veel uit te geven aan reisagentschappen en gidsen en we beslissen om de uitstapjes zelf te plannen. We spreken een taxi aan en die dropt ons 10 km buiten Cusco in de zogenaamde heilige vallei. Met de picknick in de rugzak trekken we de hele dag van de ene Inca ruïne naar de andere (Tambomachay, Pukapukara, Q’enqo, Saqsaywamán), en dat in een mooi landschap.

Elke site heeft zijn bijzonderheden en eigen verhaal. Die laatste is echt bijzonder groot, en dan moet je weten dat dit slechts 20% is van wat het ooit geweest is… want nadat de Spanjaarden de Inca’s uit dit fort konden verdrijven, werden de stenen (her)gebruikt voor de opbouw van Cusco zelf. Lucas, Lente en Floris…die amuseren zich vooral op de Inca-glijbanen. Toffe jongens, die Inca’s! Hoe meer je onder de indruk geraakt van de Inca’s, hun bouwkunsten en hun samenleving, hoe meer bizar het overkomt dat zij destijds werden genekt door een handjevol Spaanse conquistadores. Meer dan 100.000 krijgers versus 168 soldaten, hallo?!

Er is nog zo’n dag dat we het op een akkoordje gooien met een taxi om een tour met ons te doen. De kinderen hebben er niet echt veel zin in (de dag ervoor hadden ze in Els haar oor gefluisterd: mama, we weten dat papa die Inca ruïnes graag ziet, maar wij hebben er echt wel genoeg van ;-)). We kunnen hen toch overtuigen en beginnen met Chincero. Hier stond vroeger een Inca paleis en tal van terrasvormige akkers. Ondertussen heeft een mooi beschilderd, Spaans kerkje de plaats ingenomen van dat paleis. Gelukkig is er ook een marktje dat de kinderen wel fijn vinden. Vervolgens gaat het richting Moray, waar de Inca’s een soort van landbouw laboratorium hebben gebouwd om te testen hoe ze de oogst kunnen maximaliseren ifv de oriëntatie, grondsoort en temperatuur. Wel iets anders dan de ’vierkantemeter’ bakken in onze eigen tuin ;-). En tenslotte gaat het richting de Salineras de Maras. Dit vond iedereen leuk om te zien (oef!). Al duizenden jaren wordt hier zout gewonnen: het rivierwater uit de bergen bevat ongelooflijk veel zout en kan via een ingenieus kanaalsysteem tot in de zoutpannen stromen. Eenmaal het water verdampt is, blijft het zout achter, wordt het bijeengeschraapt en in zware zakken weggebracht. De zoutpannen in vele verschillende kleuren is natuurlijk een heel mooi decor!

De laatste dag gaan we met de rapidito naar Pisac. Lente kan geen Inca-ruïnes meer zien (en eerlijk gezegd hebben wij er ook een beetje genoeg van). Dus we laten het Inca-bastion op de top van de berg voor wat het is en slenteren wat rond langs de lokale marktkraampjes. Volgens de Lonely Planet lopen hier een aantal bijzondere types rond “new age followers in search of an Andean Shangri-La”: affirmatief! Volgens ons lijken die rasta's vooral de Coca-la gevonden te hebben ;-). Tijdens de terugrit maken we een stop in een lama- en alpacaboerderij. We lachen met de Suri lama’s (een kruising tussen een lama en aan alpaca) hun dreadlocks en de kinderen vinden het super om de dieren eten te geven liefst zonder ondergespuugd te worden. Op de terugweg worden we na wat gelift in de regen opgepikt door een…lege splinternieuwe bus! Alle stoelen zitten zelfs nog in plastic verpakt en de versieringen van de zegening hangen er nog aan. En toen kwam er een heel emotioneel moment ;-): we werden peter en meter van …. een Peruviaanse bus!!! Tsjing!