Potosi, 22-24 aug 2018

Potosí-Potosí-Potosíííííííí!!! Heel luid, het doet zelfs pijn aan onze oren, met de nadruk op de í. Zo klinkt de sirenenzang om de laatste zitjes van de bus, die op het punt staat te vertrekken, te vullen. We zijn op weg naar Sucre, maar maken eerst nog een tussenstop in…. Potosí. Dit is de hoogste stad ter wereld op 4100m. We merken dat we vrij snel op onze adem trappen als we bergop lopen of de trappen nemen. Potosí is een stad die getuigt van een rijk verleden en dat in een uitermate onvruchtbare streek. De reden is voor de hand liggend: de stad ligt aan de voet van de Cerro Rico, een enorme berg vol zilver. Vol, vroeger althans. De berg is nu een emmentaler van mijngangen, enigszins misvormd langs de buitenkant en -naar horen zeggen- al 400m gezakt. Sinds de Spanjaarden het zilver in grote hoeveelheden zijn gaan ontginnen, begon de glorieperiode van Potosí en de stad puilt uit van koloniale huizen met versierde houten balkonnetjes, gekleurde gevels, kloosters en eindeloos veel kerken. Je kunt er zowaar een overdosis van oplopen :-)! Het is fijn om wat rond te hangen in het centrum, ne lekkere versgeperste fruitsap op de centrale plaza te drinken en een bezoekje te brengen

aan la Casa de la Moneda. Daar leren we haarfijn hoe munten werden gemaakt in de 16e tot 19e eeuw. Uiteindelijk mogen we de opgedane kennis in de praktijk omzetten en zelf onze eigen munt -letterlijk- slaan. De gids vroeg om erg hard te slaan, naderhand vroeg ze om zachter te slaan. De stukken vlogen in het rond…:-)!
Een absolute must om te doen in Potosí is een bezoek aan een zilvermijn. Even twijfel of we dit wel met de kinderen kunnen doen omdat je toch wel overal kan lezen dat het niet zonder enig gevaar is, de gangen zijn heel smal, moeilijk ademen,… Maar Lucas, Lente en Floris zien zo’n avontuurtje onder de grond wel zitten en er gaat zelfs een extra gids mee voor de kinderen. Onze gids Wilson -zelf mijnwerker, de zelfverklaarde “master of disaster”- maakt er een erg interessante ervaring van. Zowel voor ons als voor de kinderen. Dit is geen pretpark en dat hadden we op voorhand ook wel duidelijk gelezen. In de Cerro Rico werken nu nog zo’n 9000 mannen in een

40-tal cooperatieven, in harde en moeilijke omstandigheden. Eerst gaan we naar de markt en kopen we een aantal presentjes voor de mijnwerkers. Wilson demonstreert alles op grappige wijze: de dynamiet, de coca bladeren, de 96% alcohol drank,… Vervolgens brengen we een bezoek aan een verwerkingsinstallatie en zien we hoe ze het zilver, zink en lood uit het gesteente krijgen. Daarna doen we een overall aan met helm en koplamp en volgen onze gidsen tot diep in de mijnschachten. Soms erg smal, of laag, dan weer hoger en breder. Voor Floris al gemakkelijker, voor de oudjes al iets moeilijker :-). Geregeld moeten we aan de kant en komt er iemand voorbij gerend met een bomvolle kar of kruiwagen. Bijzonder hard werk, dat is wel duidelijk. Allemaal met zo’n halve bol onder de wang van coca-blaadjes en bestofte, grijze gezichten. Reality check!
Eenmaal terug buiten mogen de kinderen als afsluiter dan wat “blink”-stenen bijeenzoeken en ze voelen zich meteen rijk. Fool’s gold, zo blijkt ;-).