Verrassend Napels

Deze zondagochtend steek ik de Italiaanse laars horizontaal over, van Bari naar Napels. Ik heb er nog even over getwijfeld of ik Napels überhaupt zou aandoen, ik had toch vooral een vieze en criminele stad in gedachten. Maar wat ben ik blij dat ik toch een nachtje heb geboekt, want dat blijkt eigenlijk veel te weinig te zijn om deze stad eer aan te doen. Napels is the gift that keeps on giving, zo groot en met zoveel moois. Het is zeker wat rauwer dan de meeste Italiaanse steden, maar de stapels vuilnis waar het om berucht is zie ik niet en onveilig voel ik me ook niet - ik zorg sowieso bijna altijd dat ik voor het donker binnen ben. Mijn hostel ligt in de smallere woonstraten, die overal versierd zijn met blauwe en witte linten voor de voetbal alsof ze de competitie al gewonnen hebben, en halverwege de lange radiaal Corso Umberto I die van het station naar de Universiteit loopt. Vanaf daar kom ik eerst bij een gigantisch plein bij het Castello Nuovo, dat volledig in de steigers staat, en lunch wat op een bankje met uitzicht op de ferry terminals en in de verte de Vesuvius. Dan langs de prachtige Galleria en het Teatro di San Carlo waar ik Piazza Trieste al een feestje vind, maar daarachter ligt Piazza del Plebiscito dat op

dezelfde wijze omarmd wordt door de galerijen van de Basilica di San Francesco di Paola als de Sint Pieter dat doet in Rome. Daar tegenover het Palazzo Reale, waar een enorme rij staat wat vermoedelijk komt door de Caravaggio expositie. Open tot 20:00, die houd ik in mijn achterhoofd. Dan stuurt de stad me richting de zee, over een lange boulevard waar heerlijk wordt gestruind, gespeeld, gezond, geskated, gegeten en gedronken onder de facades van de sjiekste hotels in Napels. Het in zee gelegen Castel d'Ovo is dicht, maar buiten zijn muren zitten de terrassen vol met families en vrienden aan de lunch. Ik struin door naar het stadspark, die ik doorsteek ter hoogte van Museo Pignatelli. Mijn doel is de pizzeria die Francesco me heeft aangeraden, die ik helaas gesloten tref maar daardoor wel in een buurt beland waar ik anders waarschijnlijk niet was gekomen. Piazza Amadeo is met een bonte verzameling van villa's op de achterliggende helling een ware schoonheid, waarvandaan ik via een dure winkelstraat weer richting de boulevard loop. Aan de voet van de kasteelbrug zit Zi Teresa, ook op het lijstje van Francesco en zeker weten open. De bediening ziet me als solist tussen alle grote groepen een beetje over het hoofd, maar ik eet er overheerlijke schelpenpasta, drink goede witte wijn en neem een prachtige vesuvietto als dessert. Eens te meer komt de gedachte in me op die ik vaker ervaar tijdens deze reis; wat is mijn leven belachelijk goed. Met een volle maag en een licht hoofd loop ik weer richting het Palazzo Reale, waar de rij inmiddels verdwenen is en ik gratis naar binnen mag (eerste zondag van de maand bij alle musea) om de expositie van Carravaggio te bewonderen. Dat blijkt uiteindelijk maar om één werk te gaan, maar desalniettemin mooi, net als het paleis zelf. Om half acht ben ik terug in het hostel, wel de meest treurige van de hele reis, maar met een zeer vriendelijke staff en kamergenootjes die er voorlopig nog niet zijn zodat ik op mijn gemakje kan douchen en skypen. Net voor het slapen komt het meisje wat boven mijn slaapt binnen, een heel schattige Japanse die in Nice studeert en waar ik een

leuk praatje mee heb. Ondanks mijn oordoppen en slaapmasker word ik midden in de nacht verbaasd wakker met het idee dat het alweer ochtend is, vanwege het felle licht en het opgewonden gepraat van twee vrouwen buiten. Het duurt even voor ik door heb dat het licht van de lantaarnpaal komt die naast het raam staat te shinen langs ons half loshangende gordijntje. Blij dat ik mijn oogmasker en nog wat slaap te gaan heb.

De volgende dag ontbijt ik als een echte Italiaan aan de bar met een cappuccino en een lokale lekkernij, waarna ik richting de universiteitsbuurt loop. Voordat ik wegga wil ik heel graag nog naar het Nationaal Arcehologisch Museum. En route kom ik langs een paar leuke vintagewinkels, waar ik een prachtige leren jas een een mosterdgeel suede jack scoor. Het was niet de bedoeling maar zo vaak kom je niet van zulke parels tegen :) Het museum is fan-tas-tisch, met niet alleen heel veel prachtige beelden en vazen, maar ook een hele vleugel belegd met mozaïek-vloeren uit Pompeï, fresco's en een gigantische maquette van het opgegraven dorp. Nog langer rondlopen had daar zeker gekund, maar ik moet nog naar Florence vandaag. Ik wil heel onverstandig precies rond lunchtijd zelf ook lunchen, dus voor de plek die Francesco in het centro storico had aangeraden staat een gigantische rij. Iets verderop proberen dan maar, duidelijk minder populair en minder authentiek, maar het blijft Italië; om hier slecht te eten moet je echt je best doen. Dus geniet ik aan een statafeltje naast het bestelluik van mijn Pizza Calzone en ga dan terug naar het hostel om mijn backpack op te halen en richting treinstation te gaan. Daar lukt het me om nog even een nieuwe oplader te fixen, mijn oude heeft het begeven en mijn koptelefoon beschouw ik als essentieel. Tevreden stap ik de trein in, vol bewondering voor deze stad die ik zo had onderschat maar verrassend sfeervol bleek te zijn.