Opnieuw verlaat ik vroeg mijn hostel om in mijn laatste paar dagen zo veel mogelijk sightseeing te proppen. De treinrit naar Genua geeft nog een aantal mooie blikken op de Middelandse zee, voordat ik weer landinwaarts trek. Volgende stop: Milaan. Mijn hostel ligt vanwege prijzen en beschikbaarheid wat verder buiten het centrum en is op zich wel goed bereikbaar, maar met een ander soort treinnetwerk. Daarvoor moet ik vanaf station Centrale naar Garibaldi, waardoor ik gelijk langs een hoogtepuntje moderne architectuur kom: Bosco Verticale, gelegen aan het Parco Biblioteca degli Alberi (bomenbibliotheek) en sowieso best wel een toffe stedenbouwkundig ontwikkeling. OstellOlinda ligt bij station Affori en is een soort oud verpleeghuis in kleine community met kerk en pizzeria. Ik moet even wachten tot de staff terugkomt van zijn lunch, maar dan kan ik mijn kamer in. Om terug naar het centrum van Milaan te komen blijkt de metro handiger dan de trein, wat ook goed is om te weten voor morgen. Ik stap uit in Montonapoleone en loop via het Teatro alla Scala door de Galleria Vittorio Emmanuele Secondo naar de Duomo. Ik heb een beetje geleerd van Florence, voor de kathedraal en de terassen heb ik een ticket gereserveerd maar voor het laatste avondmaal was ik te laat, volledig volgeboekt voor de komende week. De kathedraal is gaaf, maar als ik vervolgens de ingang naar de terrassen opzoek staat daar een gi-gantische rij. Het tijdslot is dus totaal ineffectief, en ik heb absoluut geen zin om weer een uur in de rij te staan dus dan maar geen terrassen. Ik ben sowieso een beetje futloos en heb best wel last van mijn voeten. De ultieme oplossing voor de rest van de middag is dan ook de hop-on-hop-off-bus! Tot deze vertrekt vermaak ik me uitstekend met mensen kijken op dit kneiter drukke plein en dan laat ik me prinsheerlijk tweeënhalf uur rondrijden langs de highlights van Milaan met de tourguide in m'n oren. Het laat vooral zien dat ik zeker nog een keer terug moet komen, Milaan heeft echt veel te bieden en je hebt minimaal drie dagen nodig om de stad recht te doen. Fondazione Prada nog buiten beschouwing gelaten, wat me ook echt tof lijkt om te zien maar dat ligt helemaal ver buiten de stad. Aangezien dit mijn laatste dag in Italië is, google ik de beste eetplekjes en kies voor Gino Sorbillo: een beroemde - maar niet decadente - pizzeria vlakbij het Duomo plein. Ik moet heel eventjes wachten maar omdat ik vroeg ben is een plekje vrij gemakkelijk en de Pizza Calzone is overheerlijk, net als het glas rode wijn. Rond een uur of zeven lig ik moe maar tevreden in mijn bed, klets wat met mijn Braziliaanse roommate die nog naar een winkel wil maar niet zeker is van de veiligheid in deze buurt (voor mijn gevoel prima), en kijk uit naar de treinreis van morgen.