Dé Acropolis

Als ik aankom in Athene is het grijs en net op het moment dat ik me op het dakterras van mijn hostel heb geïnstalleerd, begint het te druppelen. Gelukkig is dat van korte duur en zijn de komende dagen zo heerlijk dat ik me voor het eerst deze reis aan blote benen waag. De eerste dag bezoek ik uitgebreid de Acropolis, toch wel letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van alle ruïnes der Griekse Oudheid. Ik geniet enorm van al het moois en zelfs een beetje van de drukte, omdat ik weet dat die natuurlijk nog ontzettend meevalt vanwege het laagseizoen, maar ook omdat het stiekem best fijn is om eens niet ergens bijna helemaal alleen te zijn. Bovendien is de rust gemakkelijk weer op te zoeken op Filopappou hill, waar ik heerlijk in het zonnetje met een perfect uitzicht op het Parthenon mijn voorbereidde lunch eet. Daarna loop ik via Thyseio nog naar de Romeinse Stoa, waar ik helaas net de tempel van Hefaistos niet meer van dichtbij kan bekijken omdat de site gaat sluiten, maar al met al heb ik vandaag een aanzienlijk aandeel van de archeologische plekken die het centrum van Athene rijk is kunnen zien. Ik trakteer mezelf op een ijsje en terug in het hostel speel ik na het eten nog een paar potjes Jenga met wat andere reizigers.

De volgende ochtend slaap ik uit en praat uitgebreid met mijn kamergenootje, Stella uit Chicago die sustainability studeert en dolenthousiast is als ik vertel dat ik een urban designer ben omdat ze in haar eigen omgeving heel weinig mensen kent die hetzelfde doen, studiegenootjes incluis, vanwege de schamele contacturen tijdens en in de nasleep van corona. Een mooie ontmoeting dus. Na een goede douche verken ik vandaag de andere kant van het stadscentrum en beklim de Lykabettos, vanwaar het uitzicht over Athene nog wat spectaculairder is. Geheel rondom strekt de witte stad zich uit tot in de omliggende bergen en tot aan de zee. Vanaf hier stippel ik de rest van mijn route uit, naar het historische stadion en dan via het park naar het Acropolis museum. Het centrum is relatief klein in vergelijking met de grootte van deze miljoenenstad, en zodra je je daarbuiten begeeft is het gelijk ook een vrij vermoeiende stad. Dat heeft voornamelijk te maken met het vele en constante verkeer dat werkelijk overal is en de smalle of non-existente stoepen. Je kan ook bizar lang voor een stoplicht staan te wachten om over te steken. Bij een cafe in het park rust ik even uit terwijl ik accepteer hoe onwijs ik word afgezet voor een iced cappuccino, om me vervolgens nog net op tijd naar het museum te begeven. Het is een nieuw gebouw met een

prachtige collectie die mooi ten toon wordt gesteld, met beelden verspreid door de open ruimte en de graveringen van het Parthenon op de verdieping daarboven rondom zoals ze ooit waren bedoeld. Precies met sluitingstijd heb ik alles gezien en begeef me via de toeristische winkelstraatjes terug naar het hostel. Tijdens het eten praat ik met drie andere gasten en eentje komt met de vraag of we toevallig zin hebben om morgen een escaperoom met hem te doen. The Paradox Project is hem aangeraden door een vriend en schijnt een van de beste escaperooms te zijn, duurt drie uur en hij heeft minimaal vier deel deelnemers nodig. Hele leuke spontane actie, en nadat ik op Tripadvisor gecheckt heb of het niet super eng is, zeg ik ook toe. Daarna worden de beamer en de popcorn klaargezet voor filmavond, waar zo weinig anderen in geïnteresseerd zijn dat ik zelf de film mag uitkiezen (Radioactive, over het leven van Marie Curie).

Vrijdag merk ik dat ik al wel een beetje klaar ben met Athene, dus loop ik een beetje doelloos rond. De enige 'must' die ik nog mis is het archeologisch museum, maar dat kan ik volgend weekend ook doen, want ik ga eerst een weekje naar de Cycladen en heb daarna afgesproken met mijn oud collega Nadia, die op dit moment niet in de stad is. Dus ik koop wat souvenirs, bekijk het kleine museum voor Griekse muziekinstrumenten, wacht drie kwartier op een vega broodje dat gelukkig heel erg lekker is en haal mijn schoenen op bij de schoenmaker (de zolen van mijn tweedehands blundstones zaten ondertussen alleen nog maar vast met behulp van heel veel tape). Ondertussen is het Sam gelukt om, na een afzegging, toch nog een vierde

persoon te vinden voor vanavond door nieuwe hostelgangers op te wachten bij de check in, en met deze random groep gaan we met de metro richting escaperoom. Die is heel tof, wellicht een tikkeltje te lang en heeft toch wel even een erg spannend moment waarbij ik me achter een stoel verschuil en Richard zich in de hoek achter een kast verstopt, maar draaglijk is omdat Farhan de schrik lachend in de ogen kijkt en roept hoe geweldig dit is. Het is een onwijs leuke en gezellige avond, waar ik Sam uit New York erg dankbaar voor ben. Want dit zijn toch de dingen die hostels leuk en bijzonder maken. Helaas (?) ben ik te praktisch en verstandig ingesteld om nog serieus in te gaan op zijn pogingen om nog te gaan clubben. Morgenochtend moet ik immers vroeg op voor de boot naar Santorini!