Hiking in Cinque Terre

Om tien over half zeven, net als de zon voorzichtig opkomt, stap ik op station Campo Marte in de trein. Het doel is om zo vroeg mogelijk in Levanto te zijn zodat ik ruim de tijd heb om vandaag nog lekker te wandelen tussen de dorpjes van Cinque Terre. De reis verloopt soepel en vanaf La Spezia wordt het goed druk in de coupés. Op de interrail website staat deze al dan niet korte route aangegeven als één van de mooiste treinreizen van Europa dus zit ik vol verwachting met mijn neus tegen het raam gedrukt, maar er valt bar weinig te zien want de rit bestaat voornamelijk uit tunnels. Dan kan je beter vanaf Nice de trein langs de kust pakken zoals ik afgelopen zomer met de meiden heb gedaan. Door deze aanprijzing had ik al heel veel van de treinrit zelf verwacht, echter draait de schoonheid van de trip natuurlijk vooral om het bezoeken van de vijf dorpjes: Monterosso, Vernazza, Corniglia, Manarola, Riomaggiore. Om kwart voor elf meld ik me bij de - toevallig - Nederlandse hostess van Hostel Ospedalia al Mare in het fijne Levanto en maak eerst snel even gebruik van de wasmachine, zodat ik de rest van de dag mijn kleren kan laten drogen in de zon op het dakterras. Een uurtje wachten met een puzzel aan het strand en ik ben klaar om te vertrekken! Ik heb op een blog gelezen dat het het mooist is om van west naar oost te wandelen en tussen Corniglia en Riomaggiore zijn op dit moment werkzaamheden aan het reguliere pad. Daar kan je nog wel een andere route nemen maar dat is een behoorlijke omweg. Nou is alle vijf dorpen in één dag bewandelen op zich haalbaar doch erg fanatiek en bovendien is het al twaalf uur, dus ik besluit van Monterosso naar Corniglia te lopen en de rest met de trein te doen.

Het pad is spec-ta-cu-lair. Ik wil niet weten hoe het hier in de zomer is, want het is nu al behoorlijk druk op de paden, maar iedereen is wel onwijs aan het genieten. Blij dat ik van tevoren had gezien dat je een toegangsbewijs moet hebben voor het National Park, dus die had ik online al gekocht zodat ik nu lekker door kan wandelen bij de checkpoints. Met verbazing sta ik even in een oponthoud omdat er een groepje mensen is die slechtzienden begeleiden op deze toch ook behoorlijk pittige wandeling, met smalle paden en fikse hoogteverschillen. Als het hier al zo moeizaam gaat, hoe gaat dan ooit de rest lukken? Wel, ze hebben er vast over nagedacht, hoop ik. De uitzichten over de meanderende kustlijn met helderblauwe zee komen en gaan, en ik vergeet ook zeker niet geregeld achterom te kijken. Zo laat ik Monterosso achter me en komt na anderhalf uur het prachtige Vernazza in zicht. Daar krioelt het van de mensen, en naarmate ik afdaal wordt het pad ook steeds drukker met mensen die een stukje omhoog lopen om een overzichtsfoto te kunnen maken. Op de kade van het haventje vind ik nog een plekje om even wat uit mijn broodtrommel te eten en geniet met volle teugen van de gezelligheid, de vrolijke kleuren en de schittering in het water. Idyllischer dan dit wordt het niet.

De volgende etappe is net zo heerlijk en eindigt in Corniglia, het kleinste en tevens hoogst gelegen dorpje. Daar trek ik mijn legging aan en ren vervolgens de lange zigzaggende trappen naar beneden om de trein naar Manarola halen. Dit is duidelijk de posterkaart van Cinque Terre, met een langgerekt balkon waarvandaan men het perfecte plaatje kan nemen en schilders ansichtkaarten verkopen. Het laatste dorpje - Riomaggiore - is het grootst en niet op een uitstekende rots gebouwd maar juist landinwaarts aan weerszijden van twee hellingen. Onwijs gaaf om deze plekken te zien, voldaan stap ik voor de laatste keer vandaag in de trein, terug naar Levanto. Daar blijkt het lastiger dan verwacht om wat te eten te vinden, want vanwege het aankomende paasweekend is er weinig open en veel al vol of gereserveerd. Uiteindelijk neem ik een tafeltje buiten en hoewel dat eigenlijk net iets te frisjes is, maakt de overheerlijke inktvisspaghetti dat helemaal goed.