Holy Rocks

Ik heb online een ticket kunnen kopen voor de bus van Delphi naar Meteora (Kalambaka), die vertrekt om 06:30 dus ik ben vroeg uit de veren. Het busstation in Delphi is niet meer dan een bord langs de weg en zo vroeg in de ochtend nog niet bemand. Het is dus toch weer even spannend of de bus ook daadwerkelijk om deze tijd komt, maar dat gaat goed. Met een minibusje word ik naar Itea gereden, waar het zo druk wordt dat ik mijn backpack op schoot moet nemen terwijl er gezellig op los gekletst wordt door alle dames. In Amfissa moet ik overstappen op een grotere bus, waarmee we verder noordwaarts rijden en ik in slaap wordt gewiegd door de haarspeldbochten. In Lamia moet er echter weer op een andere bus worden overgestapt, dus ik stap half versuft uit en loop in de aangewezen richting. Als ik mijn backpack aan de ene kant in het bagageruim wil leggen en vraag of deze naar Kalambaka gaat wordt er nee geschud, maar een meisje dat dezelfde kant op gaat legt vijf minuten later haar backpack aan de andere kant in het ruim. Ik check het bij haar waarop ze antwoord dat ze haar kaartje aan de buschauffeur heeft laten zien en die ja knikte. De bus staat ook onder het bordje met Kalambaka als richting, en juist omdat ik al eens eerder op de verkeerde bus ben gezet stap ik nu met haar in. Uiteraard de verkeerde keuze, als onze kaartjes worden gecontroleerd blijkt dat deze bus niet naar Trikala maar naar Volos gaat, wat in het oosten ligt. En dan heb ik nog geluk, want daar kwam de conductrice pas achter toen ze het kaartje van het andere meisje controleerde, bij mij werd niets gezegd. Gelukkig begeleidt ze ons vanaf Achinos heel lief terug naar Lamia, waar we twee uur moeten wachten op de volgende bus naar Trikala.

Dus maak ik kennis met Romaine, een architecte en aspirant beeldhouwster uit Frankrijk, wat het wachten een stuk aangenamer maakt. Halverwege de middag komen we eindelijk aan in Kalambaka met de indrukwekkende rotsformaties van Meteora op de achtergrond. Romaine heeft nog geen hostel geboekt dus gaat ze mee naar het Holy Rocks Hostel, waar we samen op een kamer worden geplaatst en wat een erg gezellige plek blijkt met een vriendelijke en behulpzame eigenaar en de sfeer van een studentenhuis. Het is erg lekker om weer even gewoon boodschappen te doen, te koken en mijn kleren te kunnen wassen. We krijgen een briefing van Kostas over Meteora en een mooie getekende kaart die aangeeft welke kloosters wanneer open zijn, waarmee we de volgende dag op pad kunnen. De meeste mensen nemen de bus naar boven en Romaine vertrekt al vroeg omdat ze zich niet helemaal fit voelde en zo rustig aan kan doen. Zelf doe ik lekker rustig aan met opstaan en rond half tien ben ik ook klaar om te vertrekken. Echter als ik bijna het dorp uit ben komen er twee kleine, maar wild blaffende honden op me af gerend die me de weg versperren. Gelukkig zijn de eigenaren thuis en worden ze al snel teruggefloten, maar bij het goed bedoelde "don't be afraid" branden de tranen achterin mijn ogen. Ik ben verdomme wél bang, en ik vind het belachelijk dat me het wandelen zuur wordt gemaakt omdat zoveel honden hier om het minst of geringste aanslaan. Maargoed, ik kan verder wandelen en de klim naar boven is een prachtig pad dat ik slechts deel met een leuke Amerikaanse familie. Boven beklim ik eerst de trappen van het Holy Trinity Monastery, betaal de drie euro toegang en sla de doek om die ik heb

geleend van het hostel. Daarna bezoek ik nog het vrouwelijke Saint Stephen's Monastery en The Holy Monastery of Varlaam. Ondanks dat de rest van de route over de weg loopt is het een onwijs gave tocht waarbij de zogenaamd zwevende kloosters steeds vanaf een ander perspectief te bewonderen zijn. Ondertussen blijf ik me vooral verwonderen over de mannen die meer dan duizend jaar geleden omhoog keken en dachten, 'daar ga ik wonen'. Ook nu zijn de kloosters nog schaars bewoond, maar de monniken worden in ieder geval niet meer honderd meter omhoog gehesen in een net van touw. Onderweg kom ik meerdere hostelgenoten tegen en bij het laatste klooster raken Romaine en ik weer in gelijke tred, waarna we samen terug naar beneden lopen. Als ik me eind van de middag met een boek op de bank nestel komt al snel de een na de ander er bij zitten en hebben we een gezellige avond met geanimeerde gesprekken.

Ik weet niet of ik blij of nog bezorgder moet zijn als de Oostenrijker vertelt dat ook de mannelijke solo wandelaars bang zijn voor de honden hier. Hij weert ze af met stenen en een stok, en heeft voor noodgevallen een bus pepperspray bij zich maar die heeft hij gelukkig nog niet hoeven gebruiken. De volgende ochtend vraag ik bij de dierenwinkel wat ik ertegen kan doen, maar de beste tip is met water gooien, wat me nogal zonde lijkt van essentieel drinkwater. Het zijn zorgen die me de rest van de tijd zullen achtervolgen, maar vandaag heeft het reisgedoe van gisteren in ieder geval dubbel en dwars goed gemaakt. Joeri, die ook met een interrailpas reist, heeft me ondertussen op de hoogte gebracht van de bussen die Hellenic Train heeft ingezet ter vervanging en waarmee de pas geldig is. Dat heeft me opnieuw aan het twijfelen gezet over het vervolg van mijn reis. Wellicht ga ik dus eerst alsnog naar Volos, en ik besluit in ieder geval naar Thessaloniki te gaan. Omdat ik zo'n gezellige avond heb gehad heb ik echter niet de tijd gehad om het goed uit te zoeken, dus ik boek eerst maar een airbnb in Larissa en dan zie ik morgen wel verder!