Na wederom een mooie rit door de bergen, is daar opnieuw de zee. Mijn boot vertrekt pas om 02:00 uur vannacht, dus mijn plan is om mezelf tot zonsondergang in Igoumenitsa te vermaken en dan de resterende tijd af te wachten in de passagiersterminal. Het is even aankloten met de dubieuze bagagekluizen, maar uiteindelijk krijg ik er eentje werkend en kan ik zonder mijn backpack de boulevard aflopen. Ik lees een tijdje in het zonnetje, drink een theetje op een terrasje waar ik jammer genoeg vooral in de sigarettenrook zit en haal nog wat snacks voor onderweg. Ik ben lichtelijk opgelucht als de bagagekluis zonder moeite weer open gaat en ik besteed het grootste deel van de avond aan mijn dagboek waardoor de tijd toch aardig voorbij vliegt. De nacht zelf is echter nog lang, met luide medepassagiers en weinig goede slaap, en het perfecte moment om de drie uur durende documentaire van Beyonce te bekijken.

De stralende ochtend van Brindisi doet dat alles snel vergeten, en via een gecoördineerde exit word ik een tijdje later door de pendelbus afgezet voor het treinstation. Daar laat ik mijn backpack weer achter en ik loop nog geen seconde door de stad of ik word al aangesproken door een Italiaan die dezelfde kant uitloopt en heel enthousiast blijkt over Nederland. Ik ga vriendelijk in gesprek maar zijn uitnodiging voor een koffie sla ik af. Ik bekijk het bescheiden archeologisch museum en begeef me dan naar de boulevard, waar ik het hoog tijd vind voor een goede brunch. Ik bestel een salade en geniet van het ontzettend lekkere brood waarvan ik nu besef dat ik dat echt gemist heb. In Griekenland zijn ze vooral van de filodeeg. Als het te heet wordt in de zon is dat het moment om verder te gaan en af te koelen met een ijsje. Ik maak de rest van mijn rondje af, neem nog een kijkje in een oud cirkelvormig kerkje en ga dan terug naar het station om de trein naar Bari te nemen. Eenmaal daar in het hostel val ik met mijn neus in de boter, want chef Alexander uit Florence is al de hele dag ragout aan het maken voor de verjaardag van Simona, de Braziliaanse eigenaresse. Zijn eten en enthousiaste persoonlijkheid brengen meerdere hostelgangers samen, dus uiteindelijk eten we gezellig met z'n negenen. Een deel gaat daarna nog de stad in, maar voor mij is de dag lang genoeg geweest. Lekker naar bed.