Epirus

Na een ontbijtje op het dakterras vertrek ik eind van de ochtend naar het enorme intercity busstation van Thessaloniki. De ruim drie uur durende rit naar Ioannina voert eerst langs vele velden met wit en roze bloeiende fruitbomen en daarna de bergen in, waar de grijze wolken zich samen pakken en af en toe uitbarsten. Tegen de tijd dat Ioannina in de verte op doemt is het echter alweer droog, en ik geniet van de welkome change of scenery. Van zonnige stad aan de zee naar frisse stad aan het meer, omringd door groene bergen en besneeuwde toppen. Het hostel waar ik wilde slapen was voor vannacht al volgeboekt dus ik kan vanavond weer even ongegeneerd relaxen in mijn eigen hotelkamer. Na nog wat regen loop ik een klein rondje en vind de authentieke lokale keuken bij Fysa Roufa, waar ik gewoon mag aanwijzen wat me lekker lijkt. Ik ga voor een bak die gevuld is met gigantische mosselen en rijst in tomatensaus en trakteer mezelf op melkgebak na.

De volgende ochtend verplaats ik mezelf naar het Backpackers en Travellers hostel waar ik hartelijk welkom word geheten door de eigenaar, die de bezienswaardigheden met me doorneemt en dan zegt dat ik heel veel geluk heb; morgen gaat er een bus naar de Vikos Gorge! Die gaat eens in de twee weken, met bussen om de vijf of zes dagen naar andere plekken rondom, maar deze gaat precies richting het uitzichtpunt dat ik drie maanden geleden al op googlemaps gepind had en ondertussen alweer had opgegeven als mogelijkheid. Ik bof maar weer dus! Helemaal in mijn nopjes verken ik de rest van de middag het centrum, eet de lekkerste havermout brunch ooit en loop een heel stuk langs het meer om te kijken hoe ver de bioscoop precies is. Ik wil heel graag Aftersun zien, maar de bioscopen liggen hier overal ver buiten de stadscentra dus echt makkelijk is dat helaas niet. Via de supermarkt loop ik weer terug om te koken, eten en een beetje te kletsen met de andere hostelgangers, tot Kostas klaar is om te vertellen hoe laat de bus morgen naar Monodendri gaat en weer terug en wat we daar precies kunnen doen. Er is in ieder geval nog een ander meisje geïnteresseerd dus dat is een fijn vooruitzicht, alhoewel ze slechts gebrekkig Engels spreekt. Daarna duik ik snel mijn bed in, want morgenochtend moet ik om kwart over zes in de bus zitten!

Het is dus nog donker als ik naar het busstation toe loop en we zijn uiteindelijk met z'n drieën; ik, Garance en Andy, die op het laatste moment besloten heeft ook mee te gaan. Dat is erg gezellig, en we hebben een gedeelde interesse want hij is landschapsanalyst. Terwijl de zon opkomt rijden we steeds verder de bergen in en rond acht uur zet de buschauffeur ons af in het authentieke Monodendri. Vanaf daar wandelen we eerst via het 'stenen bos' naar het Oxia viewpoint. Een gave wandeling met hier en daar wat zoeken naar het juiste pad, maar Garance is een ervaren hiker en ik heb Maps.me als backup. Het uitzichtpunt is ook met de auto te bereiken en het laatste stuk van de wandeling gaat over een grote open vlakte wat volgens mijn kaart een campingplaats is, maar op dit moment hebben wij deze magnifieke plek helemaal voor ons alleen. We vergapen ons aan de gigantische Vikos kloof - een van de diepste ter wereld - en ontbijten met alleen het gefluit en geritsel van vogeltjes op de achtergrond. Life is good. En koud, dus tijd om terug te lopen. In Monodendri vinden we het enige café dat open is en genieten in het zonnetje van thee en koffie, terwijl het terras langzaam voller raakt. Vlakbij is namelijk nog een klein kloostertje dat vanaf een lager punt uitzicht biedt over de kloof, dus daar lopen we ook eventjes naartoe. Vervolgens nemen we opnieuw plaats op het terras en terwijl Andy werkt, vermaken Garance en ik ons ieder voor zich tot de bus terug gaat. Weer in het hostel val ik na het eten als een blok in slaap en haal de verloren uren van vannacht in. Donderdagochtend loop ik via het Castello naar de boot voor het naamloze bewoonde eilandje dat in het meer van Ioannina ligt. Dat bevat een schattig dorpje met smalle straatjes die aaneengeregen worden door verkoopstalletjes met allerlei lokale en minder lokale makerijen. De rest van het eilandje bestaat uit een beboste heuvel waar ik een stukje doorheen wandel, lichte heimwee ervaar naar de Veluwe, en dan snel weer de boot terugpak om op tijd te zijn voor mijn (laatste!) bus naar Igoumenitsa.