De Vouraikos kloof

Na zo'n lange zit op de ferry heb ik zin om te wandelen, dus mijn eerste bestemming in Griekenland wordt Diakopto. Hier vertrekt een bijzonder treintje naar het hogergelegen Kalavryta, waarlangs je een stukje van de E4 kan lopen. Een werkende treinverbinding is er op de Peleponnesos niet, het busnetwerk is uitgebreid en goedkoop, alleen niet zo sterk in informatievoorziening. Desalniettemin gaat het soepel en na mijn overstap in Aigio kom ik zo vroeg aan in Diakopto dat ik voorlopig nog niet kan inchecken bij mijn appartementje. Dat ligt aan de rechte straat van het station naar de zee, dus ik loop er langs en installeer me op een bankje in de zon aan de verder uitgestorven kaai. Vervolgens loop ik met een omweg langs het water weer terug naar het station voor een late lunch en daarna kan ik dan de sleutel in ontvangst nemen. Het keukentje is bedroevend slecht uitgerust dus ik moet een beetje slim boodschappen doen, maar het is nice om even gezond te kunnen koken met een lekker muziekje aan.

De volgende ochtend pak ik de eerste trein omhoog, een rit dwars door de Vouraikos kloof die vele oohs en aahs oplevert van alle passagiers. Ik heb me goed ingelezen dus ik ben voorbereid op alle bruggen, maar een aantal zijn toch wel erg spannend. Daarom besluit ik het stuk vanaf Kalavryta tot het begin van de kloof eerst lekker te lopen, een kleine twee uur, zodat ik daarna kan besluiten of ik ook daadwerkelijk door de kloof ga of gewoon de trein terug pak. Het is een heerlijke wandeling met de zon in de rug, maar wel met af en toe de schrik en angst voor een dreigend blaffende waakhond. Onderweg kom ik ook een paar zwerfhonden tegen maar die zijn dan weer zo mak als een lammetje, gelukkig.

Even voor Zachlorou komt de trein voor de eerste keer langs mijn pad, precies volgens schema, en de bestuurder toetert me vrolijk toe. Als ik bij het stationnetje aankom zie ik net twee wandelaars vertrekken, waar ik erg blij mee ben, want ik ben de afgelopen twee uur verder niemand tegen gekomen. Nu loop ik in ieder geval niet alleen in de kloof en kan ik gerust verder. Het wordt een prachtige, onwijs gave tocht die ik niet had willen missen en ik weet niet of ik het gedurfd had als deze twee grieken uit Sparta niet voor me hadden gelopen. Als we de kloof uit zijn, plof ik neer in het gras vlakbij het voorlaatste station waar ik niet lang hoef te twijfelen of ik hier nu anderhalf uur ga wachten op het laatste treintje, of dat ik nog twee uur doorloop naar Diakopto. Het is wel goed zo. Dus ik eet, drink en lees in het zonnetje en ben voor 90 procent relaxed en voor 10 procent zenuwachtig over het scenario als de laatste trein om de een of andere reden niet komt opdagen of stug doorrijdt. De Grieken zijn doorgelopen dus ik ben nu weer totaal alleen, terwijl het tegen het einde van de middag loopt en nog twee uur lopen is naar de bewoonde wereld. Dan komen er toch nog wat auto's langs die me signaleren en vlakbij hout gaan zagen, wat me wederom wat meer gerust stelt, maar dat ben ik toch pas echt als het treintje voor me stopt en de conducteur mijn kaartje controleert. Hij vraagt verbaasd of ik helemaal alleen ben komen lopen, wat ik vrolijk en trots bevestig alsof ik het niet zelf ook een beetje eng vond. Was het verstandig? Ben ik nog steeds niet over uit, want het is een populaire route die onderdeel is van het Europese lange afstands wandelnetwerk, Was het een hele toffe ervaring waar ik mezelf weer een beetje heb overwonnen? Absoluut. Maar wat ben ik blij als ik weer veilig uitgeput in bed lig.