Naar de Cycladen

Na een woelige overtocht via Paros en Naxos, varen we halverwege de middag de indrukwekkende caldera van Santorini binnen. Vanaf de haven rijdt iedereen in een optocht de scherpe haarspeldbochten naar boven toe, maar daarna toeft de bus vlotjes door naar Fira, de hoofdstad van het eiland en tevens mijn verblijfplaats. Als ik bij het inchecken informeer naar tours wordt me verteld dat die pas de 15e beginnen. Eigenlijk was ik van plan om de 14e naar Milos te gaan, maar ik wil die vulkaan tour niet missen dus het besluit om langer te blijven is snel gemaakt. Bovendien is het, zoals ik op zee al had gemerkt, deze dagen behoorlijk aan het waaien, dus kan ik net zo goed rustig aan doen. Ik slaap uit, doe s'middags een rondje Fira en plan mijn komende dagen aan de hand van de weersvoorspelling. Maandag waait het het hardst (tot wel 70km/u) waardoor ik bij het desolate zwarte strand van Perissa de klim naar ancient Thera niet durf te wagen, weer omkeer en de bus terugneem naar Fira om daar op de bus naar het rode strand van Akrotiri te stappen. Daar strijk ik eerst

neer in een knus strandtentje waar de golven over de kade klotsen, voor een lunch van gevulde octopus met een glas witte wijn en een boek. Als kers op de taart krijg ik een heerlijk toetje van Griekse yoghurt met ingelegde druiven (glyko tou koutaliou). Dan loop ik het pad naar 'the red beach', wat al snel onbegaanbaar wordt en dus niet meer is dan een uitzichtpunt waar ik foto's en wat praatjes uitwissel met een stel uit Chicago. Vanaf de bushalte loop ik vervolgens een lichtelijk dubieus pad naar Akrotiri, maar gelukkig kom ik geen enge honden tegen, en beklim daar de ruïne van het halfvervallen kasteeltje, waar het zo onverbiddelijk waait dat mijn mobiel bijna uit mijn handen lijkt te vliegen. Snel maar weer naar beneden, waar ik nog even een stukje de weg af loop voor het uitzicht op de caldera vanuit de zuidelijke hoek, om daarna (on)geduldig te wachten op de bus terug naar Fira. In de zomer zullen al deze plekken vast en zeker heel wat leuker zijn om te bezoeken, helaas was nu alles vooral doods en verlaten, en zorgde de wind voor een bijna vijandelijke sfeer.

Gelukkig is die dinsdag, geheel volgens voorspelling, aardig afgezwakt en komt het zonnetje weer tevoorschijn. Vandaag hike ik van Fira naar Oia, wat een aaneenschakeling is van fantastische vergezichten over en vanaf de noordelijke ronding van de Caldera. Echt een prachtige wandeling, ik krijg de glimlach niet van mijn gezicht af zo mooi. In bekijk Oia tot het einde van het eiland en plof dan neer op een van de twee terrassen die open zijn om te genieten van een welverdiende mocktail Mojito. Aan het eind van de middag wordt het toch te fris en verhuis ik naar binnen voor een vroeg diner (een heerlijke orzo met verse garnalen in tomatensaus), zodat ik me precies op tijd samen met de rest van de aanwezige toeristen naar 'Sunset Boulevard' kan begeven. Terwijl ik daar sta te kijken kan ik me helemaal voorstellen hoe het hier in het hoogseizoen dringen is voor een goed plekje en prijs mezelf gelukkig. Qua weer is mijn bezoek aan de eilanden wellicht niet de allerbeste timing, maar net vandaag is dat het wel en qua drukte rondom deze insta locatie is het dat zeker. We zien de zon de zee in zakken en een kwartier later brengt de bus me in het donker terug naar Fira. Een dag met een sterretje.

De volgende ochtend loop ik de lange trappen naar beneden richting de oude haven voor de allereerste vulkaan tour van het seizoen. Ik ben voorbereid op zwemmen, maar het is kouder dan gisteren en de zee zal nog kouder zijn, dus ik beslis pas als het moment daar is of ik ook daadwerkelijk ga of niet. Op een mooie houten boot varen we met een groep van rond de 40 man naar Nea Kameni (nieuwe vulkaan), waar we onder leiding van gids Anna in twintig minuten naar de top wandelen. Ze vertelt over de geschiedenis van de vulkaan, hoe deze middels verschillende uitbarstingen het eiland heeft gevormd en hoe de aswolken zulke destructie hebben gebracht aan Kreta, dat de mythe van Atlantis is ontstaan. Het is nog steeds een van de meest

actieve vulkanen ter wereld en wordt dus ook 24/7 gemonitord, zodat wij daar rustig rond kunnen lopen. Hierna varen we naar Palea Kameni (oude vulkaan) terwijl Anna laat weten dat de 'brave people' daar naar de baai van de hotsprings kunnen zwemmen, die rond deze tijd van het jaar niet bijster hot zijn. Ik ben geneigd niet te gaan, maar als de helft van de groep zich omkleed en de eerste familie in het water springt, zet ik de knop om want dit ga ik niet snel nog eens beleven. Dus ik duik vanaf de boot de zee in en zwem direct door naar de baai om in beweging te blijven. Zo is het koude water net te doen en eenmaal in de hotsprings is het best prima dobberen, alhoewel er geregeld een koele onderstroom te voelen is. Heel lang houden we het toch niet vol en na een kleine tien minuten waag ik mezelf aan het het stuk terug naar de boot, waar de beloning eigenlijk pas echt komt want na die ijskoude duik voelt ik me heerlijk. Terug in de haven van Fira sla ik de kabelbaan en de ezeltjes af, loop de trappen weer naar boven en doe inkopen voor morgen op de boot naar Milos.

Die gaat vroeg in de ochtend en er rijdt geen bus naar toe dus de eigenaar van mijn hotel heeft heel vriendelijk een taxi voor me geregeld, nadat hij eerst bezorgd heeft gecheckt of ze morgen niet staken. Gelukkig vaart Grimaldi Lines gewoon en stap ik begin van de middag de kade van Milos op. Daar heeft het duidelijk geregend en het weer blijft wisselvallig. Ik probeer aan de hand van de voorspellingen het meest strategische moment te bedenken om naar Sarakiniko beach te lopen, het bekendste strand van het eiland dat gevormd is door vulkanische activiteit. Het lijkt erop dat de buien wegtrekken voor de rest van de dag, en het is ook qua tijd lekkerder om nu te gaan dan morgenochtend, dus ik trek mijn regenjas aan, zet mijn koptelefoon op en loop via een zandweg naar het noorden. Het begint met mooie uitzichten richting Adamantas, maar al snel kom ik de eerste honden tegen die me woest blaffend intimideren. De eerste twee zijn nog kleintjes waar ik weet langs te komen, de twee daarna zitten gelukkig achter het hek maar daarna kom ik bij een open tuin met een waarschuwingsbordje dat hier de hond waakt. Ik kan hem nog niet zien maar hoor hem grommen als een malle, dus keer ik terug en loop om over de autoweg. Bij de afslag naar het strand slaat er ook nog eentje aan vanuit zijn kooi, maar dan ben ik in vijftig minuten en vier verwensingen tegen die klotehonden bij het strand. Daar is, net zoals op de rest van mijn route, helemaal niemand, en ik heb twee minuten om me te verwonderen en foto's te nemen voor de bui losbarst. Er is één boom bij de entree waar ik me een tijdje onder verschuil, maar het duurt langer dan ik had gehoopt dus na tien minuten geef ik me over en begin aan de terugweg. Ditmaal loop ik geheel over de weg zodat ik niet weer langs alle honden hoef, en zodat ik langs de supermarkt kom. Eenmaal daar is het gestopt met regenen en op het punt waar de weg niet echt relaxed meer te lopen is vanwege gebrek aan overzicht, wordt me heel aardig een lift aangeboden terug naar Adamantas. Eenmaal terug in mijn fijne studiootje hang ik mijn natte kleren uit en neem een heerlijke warme douche. Meer van Milos ga ik niet zien, maar hier is het in ieder geval goed vertoeven. De volgende ochtend slaap ik uit, doe nog korte ronde door het dorpje en werk in een cafeetje mijn dagboek bij tot de boot komt en me terug naar Athene brengt.