Niet langer laagseizoen

Ik had het al een beetje gemerkt in Napels, en gisteren in Siena, maar vandaag is er echt geen ontkennen meer aan: het toeristenseizoen is officieel afgetrapt. Met Semana Santa, de heilige week voor pasen, is heel Italië op vakantie, en driekwart daarvan is in Florence. Vol goede moed vertrek ik om half acht uit het hostel om zo vroeg mogelijk bij de Santa Maria del Fiore te zijn, wat op zichzelf een goede zet is, maar om de koepel te kunnen bezichtigen had ik vorige week een plekje moeten reserveren; de eerstvolgende mogelijkheid is maandag. Gelukkig kan ik wel de Campanille op, wat een goede work-out en een prachtig uitzicht geeft over de stad. De toegang tot de kathedraal zelf is gratis, valt dus niet te reserveren en wordt pas twee uur laten opengesteld, wat mensen er overigens niet van weerhoudt nu al een rij te vormen voor de ingang. Dat is mij echt te overdreven, eerst maar een ontbijtje scoren in Mercato Centrale en dan op aanraden van Machteld naar Capelle Medicee. De rij bij gereserveerde kaartjes is behoorlijk, maar er is ook een rij voor ongereserveerde toegang waar maar één man in staat. Proberen kan geen kwaad, en na een kwartiertje worden we binnengelaten door de oude suppoost. De kapel is inderdaad

boeiend, niet in de laatste plaats door de verzameling aan relikwieën met hele kleine stukjes van menselijke botten daarin verwerkt. Dan loop ik terug naar de kathedraal, waar de rij ondertussen bijna de tweede hoek om is, maar hij gaat over tien minuten open dus dan zal het toch zeker wel snel doorlopen. Man, was I wrong. Het begint wel degelijk zo, maar de doorstroom houdt al snel op en we geven ons er massaal aan over want je bent toch al een eindje opgeschoten en het zou zonde zijn om nu niet door te zetten. Zelfs al sta je aan de schaduwkant en vol in de wind. Ik zet een podcast op van 50 minuten, als die klaar is mag ik bijna naar binnen. En het is de allergrootste tegenvaller ooit. Alleen de koepel is op zich fraai beschilderd, maar niet spectaculair, de rest van de kerk is zo saai als maar zijn kan. Niemand weet waarom die rij zo lang wordt gehouden, het zorgvuldig scannen van tassen vertraagt het proces natuurlijk wel, maar eenmaal binnen verdrinkt het aantal mensen dat rond mag lopen in de enorme kale ruimte. Omdat ik een kaartje heb gekocht voor de klokkentoren mag ik tenminste nog de kelder in naar de ondergrondse opgraving van de oude funderingen, zodat het niet helemaal voor niks geweest is. Maar dit is wat mij betreft wel de grootste tourist trap van Italië.

Ik laat het achter me, via Piazza della Repubblica naar Piazza della Signoria, waar ik de beeldengalerij van Loggia dei Lanzi bewonder, en dan door naar het rustigere Piazza di Sante Croce. De basilica (wederop tip van Machteld) is duidelijk minder populair, ondanks het onwijs gave houten vakwerk plafond en de tombes van grootheden als Michelangelo, Galilei, Dante, Machiavelli en Rossini. Daarna richting de Boboli tuinen, via de Ponte alle Grazie, met uitzicht over de Arno en natuurlijk de Ponte Vecchio. Piazza dei Pitti is een plek waarvan ik me niet kan herinneren of ik er geweest ben of niet, maar ik vind het een vreemde plek, wat vooral komt door de enorme overmaat van het plein. De rij voor het paleis en de tuinen is al even gigantisch, dus ik maak rechtsomkeert en met een schraal belegde focaccia in de hand doe ik nog een rondje naar Piazza Santo Spirito voor ik over de Ponte Vecchio weer de oversteek maak richting het Uffizi. Door mijn eerdere ervaring met Florence ben ik zo slim geweest om daar in ieder geval wél een kaartje voor te reserveren, maar ik moet nog even wachten voor mijn tijdslot. Zodoende loop ik tegen het overduidelijk insta/tiktok-famous Ino aan, waar ik mijn sneue lunch compenseer met een panino die rijkelijk belegd is met verse kaas en basilicumolie die zo groot is dat ik hem met moeite op krijg voor het mijn tijd is om naar binnen te gaan. Het is heerlijk om hier weer rond lopen, met een leeftijd waarop ik een stuk beter kan waarderen wat voor moois er allemaal te zien is. Fan van Middeleeuwse kunst zal ik nooit worden, maar er is meer in het Uffizi dan Botticelli, weet ik nu. Verzadigd van alle kunst loop ik na een kleine drie uur weer naar buiten, op zoek naar een comfortabele zitplek om nog even lekker te lezen. Die vind ik op Piazza della Repubblica bij café Gilli, waar ik me in een hoekje op de bank nestel tot het wel mooi is geweest en met een warme thee voor onderweg terugloop naar het hostel. Daar blijkt dat al mijn kamergenootjes zijn vertrokken, zodat ik uitgebreid mijn backpack opnieuw in kan pakken en morgenochtend heel vroeg op kan staan zonder iemand te storen.