Na Portland gingen we langzaam richting de Great Ocean Road. In de ochtend brachten we een bezoek aan Port Fairy, een klein 19e eeuws stadje met allerlei oude gebouwen. We wandelden over Battery Hill en haalden een cappuccino bij Rebecca’s Café. We reden verder naar een walvisstadje Warrnambool, waar we ’s middags een wandeling langs de kust maakten. Het was helaas niet de tijd van de walvissen, maar de kust was prachtig. Ze hebben hier een kleine kolonie pinguïns, die ernstig bedreigd worden. Ze leven op Merri en Middle Island voor de kust en omdat ze bedreigd worden mag je ze niet meer bezoeken. Om te voorkomen dat toeristen dit toch doen en om vossen te verjagen, hebben ze Italiaanse honden getraind om te leven op het eiland en de pinguïns te beschermen. Wout had zich al afgevraagd waarom die mensen allemaal rondom een gestrande ‘zee’ hond stonden, maar dit bleek dus de blonde Golden Retriever-achtige beschermhond te zijn.
’s Avonds zouden we naar Flagstaff Hill gaan voor ‘Tales of the Shipwreck Coast’. Hiervoor moesten we natuurlijk nog even wat eten en volgens de Lonely Planet moest je dat doen bij een bijzondere hamburgertent, namelijk Kermond’s Hamburgers, die al bestaat sinds 1949. Praktisch gezien was het gewoon een snackbar, maar ze hadden zeker hele lekkere hamburgers. De show in Flagstaff Hill vertelt het verhaal van de ‘whalers’ uit dit gebied en van de schipbreuk van de ‘Loch Ard’. Dit wordt gedaan middels lichteffecten en een film die wordt geprojecteerd op opspattend water. De Loch Ard was een zeilschip dat in de 18e eeuw werd gebruikt om passagiers en goederen te vervoeren van Engeland naar Queensland om daar een nieuw leven te kunnen beginnen. Aan boord waren 37 bemanningsleden en 17 passagiers. Tevens was de gigantische porseleinen pauw voor de tentoonstelling in Melbourne aanwezig. De Shipwreck Coast was natuurlijk berucht vanwege de verraderlijke rotsen en na 91 dagen op zee waren ze nog slechts 1 dag varen verwijderd van de veilige haven. Het was een onstuimige nacht met mist en de kapitein had geen goed zicht op zee. Plots doemde een gigantisch rotsblok voor hen op en probeerden ze eerst het schip te stoppen, maar toen dit niet leek te lukken hebben ze de ankers opgehaald en de zeilen weer gehesen. Echter mocht het niet baten, want het schip liep vast op de rotsen bij Mutton Bird Island en zonk. Er waren twee overlevenden, Tom Pearce en Eva Carmichael, die in de kloof aan land konden komen en later zijn gered. In dit gebied kun je nu wandelen en zelfs het strand op waar zij in 1878 aan land kwamen. Het heet daarom nu ook Loch Ard Gorge.