Na onze wandeling op Bluff Knoll besloten we door te rijden naar Bremer Bay om van daaruit Fitgerald River National Park te bezoeken. Het was ietwat onduidelijk hoe het park er precies uitzag, waar we moesten verblijven en wat we moesten bekijken. Ook was het niet geheel duidelijk of de weg ‘sealed’ of ‘gravel’ zou zijn. Het advies was in ieder geval om vanuit Bremer Bay dit park te bezoeken. Eenmaal aangekomen bleek er een west-deel, waar wij waren, en een oost-deel van het park te bestaan. Aan deze kant moest je vooral naar Point Ann gaan voor een wandeling aan zee met mooie wilde bloemen en het spotten van de Southern Right Whales. Het regende pijpenstelen die avond en het kon zijn dat de deels ‘gravel road’ gesloten zou zijn. De volgende dag leek het weer redelijk en de vrouw bij de Visitor’s Centre verzekerde ons dat het geen probleem was om naar het park te gaan met onze van. Het eerste deel was een prachtig geasfalteerde weg, waarna we 10 km off-road moesten rijden. Dit deel ging prima en we kwamen na een klein buitje aan bij de entree, waar we een ticket kochten. Hierna zou de weg nog zeker 5 km ‘sealed’ zijn, maar helaas was het direct na het hek een verschrikkelijke gravel road die nog zo’n 20 km door zou gaan. De regen kwam ons al tegemoet dus besloten we om te keren en ons geluk te beproeven aan de oostkant van het park, waar een mooie geasfalteerde weg op ons zou wachten. We moesten hiervoor wel 250 km omrijden, waarbij ‘Opa’, zoals we de van nu noemen, kon genieten van een welverdiende douche die de hele reis duurde.
Aan de oostkant van Fitzgerald River National Park hadden we een fantastische natuurcamping uitgezocht, vlakbij de mooiste wandeling en het strand. Bij aankomst bleef de regen nog enkele uren doorgaan, maar vlak voor het avondeten leek het op te klaren en namen wij nog snel een kijkje bij Four Mile Beach en Barrens Beach. Een hagelwit strand met azuurblauwe zee en nu een werkelijk prachtig plaatje met de donkere wolken erboven. Een voordeel van dit verschrikkelijke weer is dat we zo’n foto nog niet hadden.
De volgende ochtend was er een waterig zonnetje en begonnen we onze dag bij Hamersley Inlet, waar we een wandeling door de duinen maakten naar het strand. Een voordeel van druilerig weer is dat de vliegen zich rustig houden, maar met de zon waren ook zij weer tevoorschijn gekomen. Daar gingen we weer met onze vliegennetten! We lunchten bij Cave Point met een prachtig uitzicht over de baai en maakten een kleine wandeling bij Mileys Beach; op deze plek was enkele tientallen jaren geleden een campsite, waar de vanuit Engeland overgekomen boer woonde. De middag hebben we besteed aan het beklimmen van de 350 meter hoge East Mount Barren. Het pad leidde ons over wiebelige stenen stijl naar de top met een adembenemend uitzicht over het nationale park.
Deze natuurcamping had ook een douche, zoals de meesten niet hebben, dus bleven we twee nachten. Helaas hadden we de eerste dag bij het uitchecken van de ‘amenities’ een gigantische spin op de deur zien hangen. Het duurde dus even voor we de douche durfden te gebruiken.