Dag 90-93 Mallacoota, Merimbula en Narooma

Vandaag gingen we naar Mallacoota in Croajingolong National Park waar we Genoa Peak zouden willen beklimmen. Echter regende het nog steeds flink en dus vonden we het niet zo verstandig. Hiertoe reden we wat langs de kust om toch wat van de stranden te kunnen zien. De kustlijn is echt heel ruig met allerlei rotsen en mooie stranden, dus we konden ons wel voorstellen dat het hier in de zomervakantie drukbezocht is.
’s Ochtends bij vertrek passeerden we als eerste de grens met New South Wales; gelukkig zonder groente- en fruitcontrole. Onderweg naar Merimbula bezochten we Eden, eerder een hele belangrijke stad voor de walvisjacht. Ene meneer Boyd bezat hier ooit een groot stuk grond en wilde superieur worden in de walvisjacht. De ‘southern right whales’ komen hier vanuit Antarctica om hun jong te zogen. Eden is een goede plek voor walvisjacht, omdat het een redelijk grote baai heeft, Twofold Bay, waar de walvissen naar binnen zwemmen. Op de kliffen is dus ook een walvis station gebouwd. Meneer Boyd bouwde iets verder richting de zee een toren, die iets weg heeft van een toren van een Middeleeuws kasteel, om zo de rest voor te zijn en de walvissen eerder te spotten. Op deze plek is nu een kleine wandeling en kun je over de baai met rode kliffen heen kijken. De walvisjacht is in Eden nog meer bijzonder, omdat de ‘whalers’ werden geholpen door killer whales tijdens hun jacht. Een groep killer whales, oftewel orca’s, zagen een walvis op zee en joegen haar de baai in door samen te werken. ‘Old Tom’ is de meest beroemde orca’s uit deze baai en was hun leider. Als ze een walvis hadden ontdekt zwom ‘Old Tom’ naar het walvisstation en maakten de mannen door uit het water te springen duidelijk dat ze er een walvis aankwam en dat ze in hun boot moesten gaan. De groep orca’s had op dat moment de walvis omsingeld, zodat de mannen haar konden doden met een harpoen. De walvis werd vervolgend gemarkeerd met een boei en overgelaten aan de orca’s. Als beloning mochten zij de tong en lippen van de walvis opeten; meer van de walvis lustten ze blijkbaar niet. Daarna kwam de walvis vanzelf bovendrijven door het vrijkomen van gassen en konden ze de walvis naar de kant halen om de felbegeerde walvisolie te verkrijgen. Een andere manier om de dode walvis te gebruiken was als remedie voor reumapatienten. Zij namen ‘een bad’ van 1,5 uur in de dode walvis en hadden hierdoor minder klachten. Sommigen gingen zelfs weer lopend naar huis, met wel een stank die nog 2 weken aanhield.
Een verschrikkelijke geschiedenis als je bedenkt dat een heleboel walvissen op die manier zijn vermoord, maar wel zeer interessant om te lezen over de samenwerking van orca’s met mensen. ‘Old Tom’ zijn skelet wordt nu tentoongesteld in het museum. Eenmaal in Merimbula was het weer begonnen met regenen. Dit is wederom weer een stadje waar het gaat om het strand en de baai, dus we waren even teleurgesteld. Echter vonden we al snel een manier om de baai te verkennen, namelijk door middel van de

hardloopschoenen. We eindigden op Bar Beach met een bijzonder uitzicht over Marimbula. De huisje op de heuvel zien er namelijk echt schattig en kleurrijk uit vanaf deze kant.
Na een kleine tennisles van Wout in de ochtend was het zo’n 2 uur rijden naar onze eindbestemming Narooma vandaag. We namen de toeristische route door Mimosa Rock National Park en kwamen langs Bega, van de Australische kaas. Rond het middaguur stopten we nog even in Central Tilda, een stadje gesticht eind 19e eeuw waar de afgelopen 100 jaar helemaal niks is veranderd. Leuk om door al die kneuterige winkeltjes te lopen. Overigens kregen we echt een heerlijke lunch bij een koffietentje, namelijk pompoensoep en een ‘toastie’ met pompoen, feta, rode paprika, aubergine en pesto. Dit is een goede om voor thuis te onthouden. Eenmaal in Narooma boekten we een boottocht naar het voor de kust gelegen Montague Island. Hier hebben ze onder andere zeehonden en pinguïns. Het is nog even afwachten of de tocht morgen doorgaat, aangezien er minimaal 6 mensen mee moeten… We gingen nog even bij de baai kijken naar de mannelijke zeehonden, die deze tijd van het jaar van het eiland worden verbannen, en kwamen direct langs Australia Rock. Volgens de Lonely Planet ‘a boulder that vaguely resembles a certain country’.

Even verderop bij Murramarang National Park is de brand inmiddels buiten proportioneel groot geworden; 16.000 hectare, status: out of control. Het nationale park waar we eigenlijk graag heen wilden was afgelopen weekend al afgesloten, maar nu is het vuur inmiddels de Princess Highway overgestoken. Hierdoor hebben ze deze weg afgesloten net voorbij Batemans Bay. We zijn dus genoodzaakt om toch even een bezoekje te brengen aan Canberra. Vanaf de kust bij Narooma konden we de rookpluimen zo’n 80 km verderop zien.
Uiteindelijk ging de boottocht naar Montague Island toch door. De zon scheen en het was ergens halverwege de 20 graden. Een deel van de groep deed de toer over het eiland waarbij de gids iets vertelde over de Aborinigal oorsprong van het eiland, namelijk dat het een ouder kind was van de vulkaan Dromedary en dat hij mocht gaan zwemmen omdat hij oud genoeg was. Op het eiland was weer een vuurtoren waarvandaan je een prachtig uitzicht hebt over het eiland en als haar vogels. De pinguïns komen net voor zonsondergang pas weer aan land dus hen hebben we niet kunnen zien, maar de kolonie zeehonden was er zeker. Het andere deel van de groep ging namelijk snorkelen met de zeehonden. Wij vonden het echter een beetje te koud, dus hebben vanuit de boot de zeehonden aanschouwd.