Dag 43-48 Perth en Fremantle

Na 8000 km en ruim 5 weken on the road kwamen we aan in Perth, een grote Westerse stad met 4-baanswegen, grote gebouwen met wel 25 etages, treinen, restaurants, musea en een H&M. We parkeerden vlakbij het station op een parkeerterrein, want we zijn te hoog voor een parkeergarage (de meeste zijn maximaal 2 tot 2,4 meter en wij zijn 2,7 meter met onze hightop), en gingen op zoek naar koffie. Hierna deden we een klein marktonderzoek voor het vervangen van Wout zijn telefoonscherm en lieten hem achter bij een Indiër om hem enkele uren later, gerepareerd!, weer op te halen. Ondertussen maakten wij een wandeling door de stad en bezochten

de Art Gallery. Het nationale museum was helaas dicht voor renovatie.
Deze grote o zo fijne stad heeft echter geen fatsoenlijke campings dus verbleven we ’s nachts in Fremantle, een kleine suburb van Perth. Deze stad heeft zelf ook een indrukwekkend centrum, waar veel studenten wonen en studeren. We bezochten het Maritiem Museum, waar we een rondleiding kregen in een oude onderzeeër van de Australische marine. Wat een indrukwekkend schip van buiten en wat klein is alles van binnen. Ze waren meestal met 70 man aan boord en hadden zo’n 1,5 vierkante meter aan persoonlijke ruimte (als je het gordijntje dichtdeed), mochten 1 keer per week 90 seconden douchen en hadden voor 10 weken eten aan boord. Dagelijks moesten ze 2 uur de dieselmotoren aanzetten om de batterijen op te laden en dus moesten ze in ‘snorkel’-positie varen met het risico dat de vijand ze zou opmerken. Om deze vijand te lijf te gaan hadden ze een behoorlijk aantal torpedo’s aan bord. Mochten ze zelf aangevallen worden of er een probleem met het schip zijn waardoor het zou zinken dan was jezelf evacueren eigenlijk geen optie. ’s Middags wandelden we nog wat door de stad en bezochten het Shipwreck museum, waar een stuk van de achterzijde van de Batavia ligt. Het is eigenlijk heel bijzonder dat dit deel bewaard is gebleven en geconserveerd kon worden, want het lag in opdiep, vrij ruw water met veel koraal, waardoor het makkelijk kapot zou kunnen slaan. Echter door de ballast van alles wat aan boord was tijdens de schipbreuk is dit deel van het schip een soort van begraven, waardoor het bewaard is gebleven.
De volgende dag brachten we de van voor een beurt en wandelden we zelf door King’s Park met een prachtig uitzicht over het centrum van Perth. Ze hebben een zeer bijzondere Botanic Garden, met ook nog in deze tijd van het jaar best een hoop bloemen, waaronder de Kangaroo’s Paw en een heleboel verschillende eucalyptusbomen met weer net zoveel verschillende bloemen. In de middag gingen we terug naar de garage en lieten de volgende dag de remblokken fixen. Hierdoor kwamen we alsnog in een caravanpark in Perth zelf terecht en eigenlijk was het nog niet zo slecht, want hoewel deze camping onverhoopt geen wifi bleek te hebben, hadden ze wel een groot zwembad waar je echt baantjes kon trekken! (en het was nog verwarmd ook). In Perth was het de afgelopen dagen best fris geweest met maximaal 20 graden overdag en ’s nachts echt slaapzakkenweer tot onder de 10 graden. Tijdens de tweede garage-dag gingen wij naar de Perth Mint, waar ze de grootste munt ooit gemaakt hebben (1000 kg en vandaag de dag $78,5 miljoen, wat ongeveer 50 miljoen euro is). We kregen een rondleiding en voor onze neus werd zelfs een goudstaaf gegoten. In een andere kamer mocht je een soortgelijke goudstaaf even ‘vasthouden’ en ik kreeg het niet eens opgetild, ondanks mijn uitgebreide bicepstraining van afgelopen maanden…
We konden het niet laten om nog een ochtend terug te gaan naar King’s Park en een rondje hard te lopen. Daarna konden we namelijk nog een wandeling met een gids doen, wat zeker de moeite waard was en waarna je toch heel anders kijkt naar alle bomen, planten en bloemen. De ‘pleeborstels’ bleken namelijk de bloemen van de Banksia te zijn en met het goed kijken herkenden we opeens een heleboel verschillende Kangaroo Paw en hadden we door wat die mevrouw van de visitor’s centre bedoelde met ‘how amazing’ al de verschillende bloemen van de eucalyptusboom zijn. Na een zeer zonnige ochtend gingen we terug naar de camping en leek het erop dat we ‘Knabbel’ weer hadden afgezet bij zijn vriendjes. De nacht daarvoor werden we namelijk bezig gehouden door ‘geknaag’ ergens in het dashboard aan de bijrijderskant. Voor zover het lukte alles uit elkaar gehaald, een rondje gereden en met een lamp uitgebreid gezocht, maar we konden niets vinden en het geknaag hield niet op. ’s Ochtends zagen we ook allemaal afgeknaagde plasticdeeltjes liggen op de grond. Laten we hopen dat we deze gekte ook weer hebben gehad.
’s Avonds speelden de Perth Wildcats in de RAC Arena en daar moesten we natuurlijk naartoe. We hadden nog even gehoopt naar een wedstrijd van Australian ‘madness’ football te kunnen gaan, maar het werd basketbal, wat hier ook best een dingetje is. De Wildcats speelden tegen de Cairns Taipans en er was werkelijk geen enkele supporter van de tegenpartij aanwezig (Cairns ligt dan ook helemaal aan de andere kant van Australië). Maar basketbal hier is ook een behoorlijke ‘madness’. Het begint uiteraard al met alle reclame, de cheerleaders, het hard schreeuwen van ‘Defence!’ als de tegenpartij aan de bal is en een heleboel harde muziek als de Wildcats zelf aan de bal zijn. Als de tegenpartij een vrije bal neemt wordt er gejoeld, gezwaaid met pompons en heeft het supportersvak achter de basket grote borden vast met Peppa Pig, Miley Cyrus, één of andere hond etc., alles om de tegenpartij af te leiden van scoren.

In de rust is er wederom een hoop entertainment; vliegende Zeppelin, dansgroepen (hele oude ‘Boogie-ende’ dames en hele jonge ‘Breakdance-ende’ kinderen), de 20k-worp, die natuurlijk mis ging, het weggeven van een Wildcat drinkfles en een T-shirt canon. Helaas verloren de Wildcats met 76 tegen 99, maar dat hadden wij bijna niet door, omdat we onze ogen uitkeken. Het was in ieder geval een leuke avond. Later hoorden we op de radio dat de Wildcats nog nooit in de geschiedenis met zoveel hadden verloren tijdens een thuiswedstrijd. Waren we toch bij een memorabel moment geweest.
Op de 6e dag gingen we een dagje bijkomen op Rottnest Island, een eiland vlak voor de kust ooit ontdekt in de 16e eeuw door Willem de Vlamingh. Op het eiland leven een heleboel Quokkas, een soort kleine kangoeroes, die Willem aan had gezien voor grote ratten en het eiland dus Rattenest noemde. Tegenwoordig is het een plek waar de stadsmensen van Perth tot rust komen en naar het strand gaan om te snorkelen of surfen. Het eiland is niet heel groot dus je kunt

een fiets huren en langs alle verschillende mooie en bijzondere plekken rijden. We begonnen onze dag natuurlijk fris en hadden als echte Nederlanders geen enkele moeite met een paar heuveltjes op een fiets (er waren een hoop Chinezen die moesten lopen), maar op het einde van de dag waren zelfs wij alle heuvels een beetje zat. Alle prachtige baaien en afgelegen strandjes waren het echter meer dan waard. We stopten om te lunchen en snorkelen in Little Salmon Bay. Het koraal hier vlakbij de kust was echt prachtig roze en paars van kleur met een heleboel verschillende vissoorten. Wout heeft nog een kwal gespot, maar toen ik ging was die gelukkig weer verdwenen. De Quokkas op dit eiland zijn inmiddels beroemd van hun selfies; hilarisch om te zien hoe de toeristen zich in allerlei bochten wringen om naast de Quokka op de grond te zitten/liggen en een selfie te kunnen maken. Wij hebben deze arme zoogdieren maar met rust gelaten en van een afstandje bekeken.