Na lang wachten konden we eindelijk vertrekken naar Karijini National Park. Vooraf nog even de campground boeken in de Visitor’s Centre en dan zo’n 110 km rijden naar Dales Gorge. Onderweg zijn we 3x gestopt om te kijken hoe het met de koelvloeistof stond (‘Hij stond toch net onder die rand?’ ‘Huh, het staat er nu zelfs boven!’) en we hadden inmiddels een 5 liter fles hiervan achterin liggen. De van leek het prima te doen en na 1,5 uur rijden met een capuccino’tje parkeerden we op Cockatoo nr 4. We vertrokken na een korte lunch naar Dales Gorge en wat was het prachtig. Na enkele meters hadden we prachtig uitzicht op de Fortescue Falls waarop we de kloof in gingen via een ijzeren trap. Iets verderop was nog de Fern Pool, een heilige plek voor de Aboriginals alwaar de serpent, die de Gorge gemaakt heeft, rust. Het is dus ook de bedoeling dat je je een beetje gedraagt daar ter plaatse, nou… daar hadden de kinderen, én volwassenen, een heel ander idee over. Voor je het wist waren ze met zijn tienen tegelijk middels een bommetje in het water beland en werden de ‘noodles’ er nog even achteraan gegooid door de moeders (ja, dat is zo’n sliert waarop je kan drijven). Een foto van deze serene plek was dus alleen te verkrijgen inclusief deze spartelende massa. We vervolgden onze weg dus snel richting de Dales Gorge zelf voor een hike naar Circular Pool. Ook deze pool was zeker de moeite waard en gelukkig waren we er de eerste 5 minuten met zijn tweeën, daarna kwam het luidruchtige stel ons snel achterna.
De avond brachten we door onder een spectaculaire sterrenhemel, die ik met heel veel moeite op de foto heb gekregen. Omdat de campground alleen een chemisch toilet had, en verder geen elektriciteit en dergelijke was er weinig licht en waren de sterren nog beter te zien. De nacht was koud en onze rust werd nog verstoord door een paar huilende dingo’s, terwijl mijn dingo natuurlijk lekker verder lag te snurken.
’s Ochtends vroeg reden we terug naar de andere ingang van het park voor een hike naar Weano Gorg met de Handrail Pool en de Hancock Gorge naar Kermit’s Pool. Beide hikes waren vooral bedoeld voor very experienced bushwalkers met een zeer goede conditie en behendigheid, en uiteraard voelden wij ons aangesproken. De afdaling naar de Handrail Pool was wel even spannend, want zoals de naam zegt moest je afdalen langs de wand om bij het water te komen en dat ging via een reling. Hierbij liep je wel met je voeten op natte stenen die glad konden zijn. Eenmaal beneden kon je wadend door het ijskoude water dieper de kloof in, waarbij je zelfs stukjes moest zwemmen. Echt fantastisch! De weg terug viel gelukkig honderd keer mee, terwijl deze wel langs precies hetzelfde pad ging. Overigens waren er ook een hoop kinderen en ouderen aanwezig in de pool, dus of zij het bordje wel gelezen hadden…
Na een stevige lunch, gemaakt in onze geliefde van, gingen we voor de tweede Pool. Wout ging dit keer ook op zijn hike slippers zodat hij niet op blote voeten door het water hoefde te gaan. Ik had ze eerder al per ongeluk aan, omdat mijn achillespees nogal pijnlijk was geworden in de hike schoenen. Deze hike was misschien nog wel lastiger dan de eerste. Het eerste stuk liep je gemakkelijk over de rotsen met hier en daar wat stenen door het water, maar op een gegeven moment moesten we weer door het water waden om aan de andere kant te komen in het Amphitheatre. Hierna volgde de Spiderwalk, al klauterend over grote stenen met je voeten in het water door een nauwe spleet richting Kermit’s Pool. Ook hier hadden we even enkele minuten samen waarbij we foto’s hebben kunnen maken zonder springende kinderen. Wat een prachtige dag! En wat een spierpijn morgenochtend.
Inmiddels zijn we weer terug op de camping bij Tom Price. We durfden niet meteen een heel eind weg te rijden van de garage, maar onze van lijkt het goed te doen. Het was ook weer heerlijk om in het halfdonker avondeten te maken met een muziekje op de achtergrond. Vannacht weer heerlijk slapen.