Vanuit Kalbarri was het slechts een uurtje rijden naar Lucky Bay, dus we hadden tijd voor een rondje hardlopen. De temperaturen zijn in dit deel van Australië een stuk aangenamer dan in het noorden en ’s nachts koelt het af tot slaapzakwaarden. Met de wekker om 7:00u is het dus geen probleem om een rondje hard te lopen in de ochtendzon, voordat het heel heet wordt. Er was een verharde trail langs de kust van Kalbarri, weliswaar met wat ongewenste heuvels, maar verder heel goed te doen. Vanaf een kilometer of twee liep ik al te overwegen of ik mijn ‘run’ zou eindigen in de Murchison river, en toen ik daar aankwam na 6,7 km heb ik snel mijn schoenen uitgetrokken en ben zo de zee in gelopen voor een frisse duik. Heerlijk! Wout arriveerde enkele minuten later, maar de koukleum had niet zo’n behoefte aan koud water.
Na een korte stop in de supermarkt, want ja weer idiote prijzen, en een capuccino langs de weg bij Jakes Bay, gingen we naar onze volgende kampeerplek bij Lucky Bay. Om hier te komen moet je over een 10 km onverharde weg en betaal je voor een nachtje kamperen slechts 15 dollar bij de ranger. Het was nog even onduidelijk hoever het strand nu precies zou zijn (de wikicamps beschreef een 2 km hike), maar toen we eigenlijk binnen enkele meters de duinen inliepen waren we zo op het strand. Om bij de lagoon te komen moest je inderdaad nog 30 minuten naar het noorden lopen, maar het is natuurlijk maar net waar je zin in hebt ;). De zee was in ieder geval heerlijk en we hebben ons de rest van de middag verbaasd over de ruige, iets te dikke, bebaarde Australiër, die met zijn 4WD, boot en bier op het strand hangt, en zijn tienerkinderen op quads over het strand laat crossen. In de avond maakten we een vuur in de daarvoor bedoelde firepit, waarvoor we eerst nog even hout moesten sprokkelen in dit zandige gebied. Vervolgens kostte het wel een heleboel moeite, en tampons (want dat brandt zo lekker), om dat vuur daadwerkelijk aan te krijgen.
Inmiddels zijn we in Geraldton en kwamen we onderweg langs een ‘roze’ meer. Volgens de verhalen maken de algen die hier leven het meer van tijd tot tijd fuchsia-roze, maar op dit moment hadden de oevers meer de kleur van lichtroze flamingo’s en was het water vooral blauw. In Geraldton bezochten we het museum, waar ze ook een hele vleugel hebben gewijd aan de geschiedenis van de Batavia, een VOC-schip dat hier vlak voor de kust is gezonken. Indrukwekkend om te lezen hoe het schip is vastgelopen op de klif en er vervolgens bijna een burgeroorlog uitbrak door muiterij van een onderbevelhebber die was achtergebleven terwijl de kapitein hulp zocht. Misschien waren de Nederlanders dan toch de eerste ‘blanke’ bewoners van Australië.