Net iets buiten Warrnambool is er een afslag van de Princess Highway naar de officiële start van de Great Ocean Road. Dit begint met Port Campbell National Park en heeft verschillende uitkijkpunten over de kust. De London Bridge is een bijzondere, aangezien het al sinds bijna 30 jaar geen brug meer is. In januari 1990, misschien wel op mijn geboortedatum, is de brug namelijk ingestort, waarbij twee zielige toeristen op het nog staande deel achterbleven. Zij zijn uiteindelijk gered door een helikopter. Wat nu nog over is, is het deel waar de brug naartoe liep, en dat is echt enorm groot. Wat ons betreft is het dus echt een wonder dat er die dag niemand in zee terecht is gekomen. Na de Bridge is er nog de Arch, de Grotto, een indrukwekkend ‘sinkhole’ dat zich heeft geopend richting zee, en daarna de Loch Ard Gorge, waar ik al eerder overschreef. Stuk voor stuk echt prachtige ruige kust en rotsen. Dit alles leidt uiteindelijk tot de Twelve Apostles, één van de hoogtepunten van dit gebied. Aangezien we al best lang onderweg waren besloten we een camping te zoeken en ’s avonds voor de zonsondergang naar de apostelen te gaan.
Dus, na een uurtje in de zon zitten, de Blue Wren fotograferen (Yes! De snelle bastards staan erop!), lezen en ook even sporten, gingen we ’s avonds naar de Twelve Apostles. Er staan echter geen twaalf rotsen meer, maar het verhaal gaat dat ze verscholen zijn in de ruige kustlijn, en er is er zelfs eentje recent omgevallen van ellende. Het veranderen van de kleuren in de lucht was prachtig met de zonsondergang op de achtergrond.
Na een rustige nacht bij de oude cricketvereniging (dit gebied was in 2010 nog volledig ondergelopen en op de plek van de cricketvereniging was nu een camping, die de eigenaar waarschijnlijk voor een prikkie had gekocht) werden we wederom wakker van de regen op het dak. Gelukkig hadden we een bezoek aan Cape Otway en de vuurtoren gepland dus was het niet erg. De weg naar Cape Otway is een beruchte voor het spotten van koala’s en dus stond ik niet snel nadat we de afslag hadden genomen in de, toch best wel stromende, regen een koala op enkele meters afstand te fotograferen. De arme schat vond de regen ook niet leuk en zat helemaal ineengedoken als een echte knuffelbeer. Eenmaal bij de vuurtoren bleef het gelukkig droog en wandelden we over het terrein. Er was nog een bordje dat verwees naar een piloot die enkele tientallen jaren geleden is verdwenen voor de kust, nadat het radiocontact was verbroken. Vlak hiervoor had hij nog contact gezocht en gezegd dat wederom dat onbekende vliegtuig boven hem vloog, maar dat het geen vliegtuig was. Zou hij door aliens zijn opgepikt die dag? Van hemzelf en het vliegtuig is nooit iets teruggevonden. En op de terugweg zagen we opnieuw een aantal koala’s in de bomen zitten. Hier ging het er heftig aan toe, want na wat gebrul had het mannetje zin in een verzetje. Vooral de gigantische groep toeristen die dit tafereel aanschouwden was hilarisch.
We sliepen die nacht in Marengo, vlakbij Apollo Bay, waar we direct werden getrakteerd op een zwarte kaketoe! Die had ik nog niet op de foto en ik greep dus direct mijn kans. Even verderop in Apollo Bay, toen we langs het visitor’s centre gingen, zagen we ook een heleboel rosella die ik graag nog op de foto wilde zetten. Mijn dag kon niet meer stuk.
Er is zoveel te doen hier in de buurt dat het heel lastig is om te beslissen wat een hoogtepunt is. Het visitor’s centre helpt daarbij eigenlijk geen pepernoot, want ze prijzen ongeveer alles aan wat er te doen is. We houden ons dus maar aan de Lonely Planet en gingen het bos in voor een bezoek aan de Beauchamp waterval. Na een korte wandeling door het regenwoud (ja, dat hebben ze hier blijkbaar ook), kwamen we bij een prachtige waterval uit. Ook in de middag bezochten we nog een waterval vlakbij Lorne, namelijk de Erskine waterval, en deze was zelfs nog mooier. Om al deze plekken te bereiken reden we nog steeds op de Great Ocean Road met prachtig uitzicht op de zee en heel veel bochtige wegen met zelfs een aantal keer bergklimmen. Dit is toch een uitdaging voor onze ‘Opa’ en dus moesten we regelmatig even stoppen om het ‘gewone’ verkeer te laten passeren. De weg zelf is helaas van zeer matige kwaliteit met putten en hobbels. Vooruit kijken, niet in de boekjes lezen, en op tijd afremmen. Met 150 pk komen we er wel! Nog te benoemen is onze lunch bij Kennett River, één van de beste plekken om koala’s te spotten, want ze zouden naast de dorpswinkel in de bomen zitten. Daar zagen we geen koala’s, maar wel een groep toeristen met allemaal papegaaien, lorri’s en rosella’s… op hun HOOFD! Voor mij weer een goed moment om deze vogels van dichtbij te fotograferen en natuurlijk duurde het niet lang voordat er eentje op Wout zijn hoofd terecht kwam. Na enige paniek en wegduikgedrag wilde hij toch rechtop staan en lachen voor de foto. Ikzelf kreeg slechts een korte doorstart van de King Parrot, een groen-rode vogel en het icoon van dit gebied.
’s Avonds warmde het plots flink op en konden we nog even in de zon genieten van de barbecue. We wisten al dat het weer hier extremen kan kennen, maar de afgelopen 48 uur zijn echt het toppunt. De ene nacht kon ik niet slapen van de kou, terwijl ik al in mijn slaapzak lag, die geschikt is tot 5 graden Celsius. De andere nacht kon ik niet slapen, omdat het zo idioot heet was. De temperatuur bleef zelfs over de nacht alleen maar oplopen in plaats van dat de nacht enige verkoeling geeft. In de ochtend was het dus zo’n 25 graden, wat snel opliep naar ruim boven de 30 graden. In Aireys Inlet maakten we nog een korte stop bij de vuurtoren en prachtige rotsen, voordat we aan onze stranddag gingen beginnen. Iets verderop lag Anglesea met een beschutte baai uitermate geschikt voor families. Buiten dat het heel warm was waaide er ook een stevige wind met windstoten tot 110 km per uur. Zwemmen leek ons dus niet een heel veilig idee, maar we hebben even met onze voeten in zee gestaan en van het uitzicht genoten. Nog weer een stuk verder was het beroemde surferstrand Bells Beach met deels zwart zand en een ijskoude zee. Helaas ook door het weer geen surfer te bekennen. ’s Middags kwamen we aan in Torquay, het einde van de Great Ocean Road, en doken de outlet van surferskleding in. Wout komt in ieder geval voorbereid voor de winter thuis met een fleecejack en warm overhemd met lange mouwen. We wandelden door het centrum en langs het strand om onderweg een afwasborstel en afwasmiddel te kopen. Inmiddels beginnen we aan fles en borstel nummer 3, omdat we het steeds ergens vergeten mee te nemen. Ook een manier om onder de afwas uit te komen.
Voor het slapen poetsten we uiteraard nog even onze tanden. Bij het uitstappen uit de bus zagen we plots een ‘possum’ (buidelrat) vanaf onze plek de boom in klimmen. Nog weer een dier om van het lijstje af te strepen.