Eenmaal aangekomen in Pemberton reden we langs de Visitor´s Centre voor een kaart van de Karri Forest Explorer. Dit is een 80 km scenic drive door het bos, waarbij je langs gigantische Eucalyptus Diversicolor bomen rijdt. Deze bomen konden tot 70 meter hoog worden en enkelen werden gebruikt om vanuit de kruin brand te spotten. Hiertoe hadden de firefighters ijzeren pinnen in de bast geslagen om een trap te creeeren helemaal naar de top. Deze hoogtepunten staan nu aangegeven als een must-see langs de route en zijn open voor publiek om naar de top te klimmen. Wout begon vol goede moed aan de klim, maar na zo’n 20 treden kwam hij weer bibberend naar beneden (ik heb het maar niet geprobeerd). De treden zijn allemaal nogal wiebelig en je zit natuurlijk niet gezekerd, dus om dan zo’n 60 meter omhoog te klimmen was ons een beetje te gek. We sliepen die nacht op Drafty’s campground ergens op de route en werden daar verwelkomd door onze vriend Fred, de Kookaburra (of inmiddels Kookie, nadat we er al een heleboel hebben gezien). Deze herriemakers blijven fascinerend om naar te kijken en ze zijn helemaal niet schuw dus komen vanaf een tak gezellig kijken wat je aan het doen bent. Die nacht regende het weer pijpenstelen, maar daar hadden wij gelukkig geen last van in de van. ’s Ochtends renden we een rondje over de Warren River Trail en man wat was dat zwaar! Ook trailrunning is blijkbaar niet voor ons weggelegd, en al helemaal niet omdat je met je benen langs alle bosjes moest rennen waardoor je eventuele slangen, zeker gezien de snelheid niet kunt zien, aldus Wout. We reden het tweede deel van de Karri Forest Explorer langs Beedalup Falls en de Great Karri. Helaas ontdekten we daar dat we wederom een koelvloeistoflek hadden. Dit keer waren we slechts 10 km verwijderd van Pemberton en bij het binnenrijden troffen we direct een monteur bij het tankstation. Jack, de monteur, had binnen enkele seconden door wat er aan de hand was en kon het wel even fixen binnen een uurtje voor 50 dollar. Wij wisten natuurlijk niet wat we hoorden, aangezien we vorige keer 2 dagen hebben moeten wachten, dus hij was sowieso de held van de dag. Het werd ons nu ook wat meer duidelijk wat er speelde, namelijk meest waarschijnlijk een zwakke plek in de pijpen. Je kunt hier dus niks tegen beginnen en de reden dat we nu ergens anders een lek hebben is waarschijnlijk doordat we een hogere flow hebben gecreëerd over het systeem met de bypass de vorige keer. Jack heeft nu alles ge-disconnect dus een lek kan er eigenlijk niet meer komen en de verwarming kan dus ook nooit meer gemaakt worden. Hij heeft direct het oliepeil in de ‘gearbox’ gecheckt, want bij de vorige beurt bleek hier een klein lek in te zitten, en dat leek op hetzelfde niveau te zijn als zo’n 600 km geleden. Een te handhaven probleem dus, en Jack adviseerde ons om dit zeker niet te laten repareren. Het leek erop alsof we eindelijk een ‘eerlijke’ monteur hadden gevonden met iets meer Rotterdamse mentaliteit.