We hebben allemaal goed geslapen. Tijd voor het ontbijt. Lobke wil echt haar bed niet uit. We laten haar liggen en smeren een boterham voor haar. Ik snap het. Dan maar een keer een ontbijt in de auto. Aangekomen bij de therapie ontmoeten we Bibi en Delia. Ze vraagt ons hoe het gisteren gegaan is. Met Jitse was het goed gegaan. Hij was moe, maar pakte weer goed zelf zijn moment om alles te verwerken. Maar ik vertelde dat ik me niet zo lekker voelde. Er even op doorvragende begin ik me toch te huilen. En ik kon niet meer stoppen. Ik ben apart gaan zitten met Delia, zij is ook psycholoog, en heb even verteld dat ik me rot voelde. Dat ik er ook ontzettend van baalde. Want we zitten hier verdorie op een paradijselijk eiland onze droom na te jagen, we hebben een weerzien met onze beste vrienden hier op Curaçao, Jitse heeft tot nu toe alle nachten doorgeslapen en is nog nooit zo ontspannen geweest als afgelopen anderhalve week. En ik zit hier een beetje te wenen. Zo vermoeiend. Maar ik spreek alles hardop uit en het lucht op. En wat Delia mooi zei (ik hou wel van metaforen): Je zit altijd in een sneltrein, waarbij alles aan je voorbij raast en er weinig tijd is om alles bewust in je op te nemen. Nu zit je meer in de ontspanning (je bent op vakantie, Jitse gaat super lekker), de trein rijdt langzamer en er is wel tijd om alles in je op te nemen. En dat zijn dus heel veel emoties. Dit is wat er gebeurt. Goed gezegd Delia!
We zien en horen zoveel mooie dingen hier tijdens de therapie, en we genieten volop, geloof mij, maar het doet ook wat met je. Het is intens. Het feit dat hij misschien dingen hoort is natuurlijk fantastisch, maar het maakt me ook heel onzeker. Wat hebben we in hemelsnaam misschien gemist? Wat heeft Jitse hiervan meegekregen? Hebben wij hem al die tijd niet gezien en gehoord?
En natuurlijk is het geweldig dat we hier zijn, maar misschien had ik liever gewoon met de vouwwagen op een camping in Frankrijk willen staan, waar Jitse zei: 'pap, mam, ik ga zwemmen! Tot straks!' Ja, dat had ik eigenlijk stiekem liever gewild. En ik spreek het hardop uit!

En ik mis soms de 'oude Pauke'. Zij was relaxt, maakte zich niet zo snel druk, zag niet zoveel beren op de weg, was impulsief, zat lekker in het moment, kon je mee lachen (mits je haar humor kon waarderen;)) Nu ben ik altijd op mijn hoede, aan het plannen, aan het wikken en wegen, me zorgen aan het maken en moe. En van die 'oude Pauke', moet ik afscheid nemen, we veranderen tenslotte allemaal, maar een middenweg moet ik wel gaan vinden. Dit kost teveel energie.
En dan zien we Lobke ook deze vakantie wel worstelen. De laatste 'echte vakantie' is dan ook weer 3 jaar geleden. (Corona). Lobke was 10. Zat in groep 6 ging naar groep 7. Nu gaat ze naar de 2e van de middelbare school. In die 3 jaar is heel wat gebeurd met haar. En maar goed ook, dat hoort bij de ontwikkeling. Maar zij heeft nog een ideaalbeeld van hoe een vakantie hoort te zijn, en niets lijkt er op in onze vakantie hier op Curaçao.
Zo gaan wij eigenlijk altijd (gedeeltelijk) met vrienden of mijn zus op vakantie. Dus ook met andere kinderen. Maar ook altijd naar een camping, waar ze altijd wel aansluiting vond bij andere kinderen. En dat is hier niet. We zitten in een huis, niets te doen, behalve een zwembad. Ze zit met ons opgescheept. De vakantie is voor een groot deel al ingevuld, we zijn hier tenslotte voor de dolfijntherapie en zij moet zich (weer) aanpassen.
Vandaag een goed en fijn gesprek gehad met haar en het hoge woord kwam er uit. Ze vindt het niet leuk dat ze elke dag vroeg op moet staan, en ze vindt het niet leuk dat ze elke dag bij het gesprek moet zitten tussen Bibi, Delia en ons, en ze mist vooral haar vriendinnen, Job en Noor en haar neefjes. We waren blij dat ze zich open stelde.
We hebben haar verteld dat we sommige dingen niet bij haar weg kunnen nemen en dat dit gewoon hoort bij onze vakantie en bij Jitse's therapie, maar we hebben haar ook verteld dat ze ons moet vertellen wat zij fijn vindt om in deze vakantie nog te doen. Want er blijft ook tijd over na de therapie, we hebben weer een weekend voor de boeg en daarna nog een paar dagen 'echt' vakantie. Zo heeft ze aangegeven dat ze het heel leuk vindt om met Norah dingen te ondernemen. Ze beginnen goed aan elkaar te wennen. Dat waren we sowieso al van plan, maar daar kunnen we ook iets mee.

Dus wat een dag! Ik heb mijn beste vriendin uit Nederland gesproken, bij haar lekker uitgehuild, Ik heb mijn beste vriendin op Curaçao gesproken, bij haar ook nog even uitgehuild en ik ben het denk ik kwijt. Ik wilde ook mijn zus heel graag spreken maar de WIFI liet het afweten. Maar alles er 10 keer uitgegooid en dat is goed. Nu schrijf ik het vervolgens ook nog op, en dat is ook goed. Ik ben weer uit mijn hoofd. Ik denk dat ik morgen weer met frisse moed uit bed kom.

Dit is de ook de reden dat deze hoofdstukken even op zich lieten wachten. Ik zat er dus niet zo lekker in. Heel makkelijk om alle 'hoogtepunten' met jullie delen, maar moeilijker om me kwetsbaar op te stellen en ook dit met jullie te delen. Ik heb eerlijk gezegd ook getwijfeld. Maar laten we het alsjeblieft niet mooier maken dat het is. We mogen verdorie best even deze momenten hebben, heeft iedereen wel eens, en we mogen dat best bespreekbaar maken. Dus even geen gekke kwinkslag, maar een eerlijk verhaal over hoe het ons gisteren en vandaag is vergaan.

Toch nog wel nog even een gekke kwinkslag. Terwijl ik mijn laatste zin typ voel ik een flats op mijn arm. Ik kijk en het lijkt poep. Huh, waar komt dat vandaan? Ik kijk naar boven, zit een salamander ondersteboven op de balk van het palapadak me uitdagend aan te kijken. Zeker 4 meter hoog. Het moet niet gekker worden.....