Dolfijnthrapie Dag 10

Wat een dag.
We maken onze gang naar de laatste keer therapie. Laatste keer voor Jitse dat hij met Chabelita mag zwemmen. De laatste keer dat wij kunnen kijken. De laatste keer dat wij Bibi, Delia en Jennifer spreken. De laatste keer dat we Floor zien. De laatste keer dat wij de andere gezinnen ontmoeten.
Lobke zit met een glimlach in de auto en er kan zelfs een grapje van af deze morgen. Is dat omdat ze zo mag gaan snorkelen of omdat het de laatste keer is? Wie zal het zeggen?
Jitse heeft wel wat meer moeite deze ochtend. Bij het laten zien van

de verwijzer een grote glimlach op zijn gezicht, maar maakt volgens totaal geen aanstalten om mee naar de auto te komen. Hij duwt me ook een keer weg. We geven hem wat tijd en uiteindelijk loopt hij mee. Met de auto uitkomen gebeurt hetzelfde. Ojee, kom vriend, de laatste keer. We gaan dit nog wel even lekker afsluiten toch?
Jitse wordt meegenomen en nog geen seconde later een enorme plensbui waar we voor gaan schuilen. Gelukkig duurt het niet al te lang en kunnen we gewoon gaan kijken. Jitse zit op de laatste dok, het verste weg. Natuurlijk jammer, maar hij heeft al die tijd op de eerste gezeten, dus we kunnen er natuurlijk niet te veel van vinden. Maar dan wuiven die lieve schatten vanaf de dok naar ons dat we die kant op mogen komen lopen.
Ondertussen videobel ik met Wiets, mijn zus, en zij kijkt mee. Het was weer even spannend of hij het water in wilde, maar uiteindelijk gaat hij. Hij geniet van het zwemmen met Bibi en Chabelita, maar wil verder eigenlijk helemaal niets. Hij is misschien ook wel moe. Het is denk ik mooi geweest. Hij heeft de afgelopen 2 weken ook zo hard gewerkt, dat Bibi en Delia het lekker aan Jitse overlaten en dus niet te veel van hem vragen. Hij moet vooral met een tevreden gevoel dat water uitkomen zo en daar kunnen wij ons helemaal in vinden.
Het zit er op. Chabelita geeft Jitse nog een hele dikke kus en zwaait hem uit. Het is nu echt klaar.

Terwijl we wachten op Jitse, Bibi, Delia en Jennifer gaan we even bij Myrthe en JoostWillem kijken. 'De twee bekenden uit Kaatsheuvel', die we tegen zijn gekomen. Zij hebben deze ochtend een 'zwemmen met dolfijnen' geboekt en dat willen we wel even zien. We maken wat foto's en filmpjes en daar komt Jitse weer aan met zijn gevolg.

Jitse en ik hebben 4 kaartjes gemaakt deze week. Beetje geïmproviseerd, maar met wat papier en een pak stiften kom je een heel eind. We delen ze uit en vertellen elkaar hoe fijn we het hebben

gehad, hoe bijzonder het was, hoe blij we waren met Topteam Jitse, hoe trots we zijn op wat ze samen bereikt hebben, hoe dankbaar we zijn en hoe bevoorrecht we ons voelen dat we dit hebben kunnen doen. (Dit is helaas echt niet voor iedereen weggelegd, want het zijn behoorlijk wat kosten die je maakt).We ontvangen deze week nog een verslag met alle observaties en aanbevelingen die we straks terug in Nederland in kunnen gaan zetten. Ik had verwacht dat, zoals ik hier binnenkwam met wat vreugdetraantjes, ik ook weer met wat vreugdetraantjes dit alles zou verlaten. Maar nee, ik voel me opgeruimd en op een hele goede plek. Het is goed zo.

Lobke scoort nog even een dolfijnenknuffel die ze heel graag wilde (Soms is ze gewoon nog onze kleine meid) en we gaan terug. We hebben een fotoboekje meegekregen en een usb-stick met foto's videomateriaal. Natuurlijk meteen de USB-stick in de laptop en ik zet de video op. Het blijkt een gemonteerde film met een muziekje op de achtergrond en we zien alleen maar close-ups van genietende Jitse en blije Chabelita en Bibi met haar eeuwige glimlach. Ojee, daar komen mijn vreugdetraantjes als nog. Wat geweldig! We laten de film ook aan Jitse zien.
Ook Lobke heeft een grote foto gehad van Floor waarop ze een dikke kus van Chabelita krijgt en een heel lief kaartje. Wat een mooie afscheidscadeaus.

We gaan even in de ontspanning, deze ochtend vraag wat verwerkingstijd van ons allemaal en aan het eind van de middag hebben we weer afgesproken bij Chill. Happy Hour. De familie Boekholt en ook Myrthe en JoostWillem zijn er. Dan komen we Danny tegen, een fysio werkzaam bij het CDTC (van hem krijgen we de groeten van een oud collega van hem een een bekende van mij, wat een klein wereldje), en hij komt er gezellig bij. Dan nog een vriend van Ralph en Annelies en we komen ook nog Steffi tegen. Zij werkt ook bij het CDTC. Nou ik begin me behoorlijk thuis te voelen zo. Wat een onverwachte gezellige avond is het geworden. Terwijl ik me al in een hoogtepunt bevind komt Annelies met een envelop aan voor Rob, Lobke, Jitse en mij. Er zit een kaart in. We worden in het zonnetje gezet en morgen staat er een verrassing op de planning. Maar dan zie ik alle namen op de kaart van onze familie en beste vrienden van het thuisfront en raak ik in de war. Huh, wat is dit nou weer? Ze hebben Annelies gevraagd om dit voor ons te regelen, omdat ze ons een hele fijne dag gunden. Nou, dan sta je daar, weer met prikkende ogen. En realiseer je hoe gezegend je bent met je (schoon)broers, (schoon)zussen, ouders en je beste vrienden. Potverdorie, er wordt weer wat afgejankt zo.

En dan nog een hoogtepunt voor Jitse als Annelies met een doos met TWEEHONDERD plastic rietjes aan komt zetten. De lieve schat! Hij heeft sinds gisteren niets anders meer in zijn handen gehad.

Daarna nemen Ralph en Annelies ons mee naar een bijzondere plek om te eten. Een grote foodtruck met picknicktafels en gezellig lampjes en lekker eten. En daar kom je dus niet als je geen vrienden hebt die op Curacao wonen.

Norah komt bij ons logeren. Thuis sluiten we af met wat danspasjes met het spel Just Dance en hebben nog heerlijk gekletst aan de tafel onder de palapa.

Ik twijfelde of ik vandaag een eind ging maken aan deze blog. Therapie is tenslotte voorbij. Maar ik ben er nog niet klaar voor. Ik doe onze paar daagjes vakantie er dus nog lekker bij.

Wat een dag.