Dolfijntherapie Dag 9

Daar gingen we weer, op naar Chabelita! We zitten inmiddels helemaal in onze we-hebben-om-half-11-therapie-flow, dus het verloopt ook deze ochtend vlekkeloos. Jitse heeft er helemaal zin in, bij Lobke is het wat twijfelachtig vanmorgen (ze twijfelt overal aan op dit moment), we besteden er niet teveel aandacht aan. Vandaag mogen we door het raam meekijken naar de présensosessie met de luxaflex half open. Dat is ook een keer leuk.
Dit terwijl ze flink de prikkels in zijn handen en voeten stimuleren en oefenen met zijn 'ja- en nee knikken'. En ja hoor, wij zien het ook ook gebeuren.
Jitse geeft vroegtijdig aan dat hij het het welletjes vindt geweest en gaat met zijn rug naar alles en iedereen toe zitten. En dat is zo fijn hier. Ze volgen hem en respecteren hem. Ze gaan hem niet overvragen, dus de rolstoel in om te vertrekken naar de dok. Onderweg naar de dok terwijl we meelopen horen we dat er weer een 'aa' en een 'nee' is gehoord bij het knikken.

Het is vandaag een beetje anders dan anders. 1 dolfijntrainer is er niet, dus Jennifer moet zich vandaag splitsen over 2 dokken. Ze zit op een andere dok, en Bibi en Delia doen nog wat oefeningen met Jitse op het dok. Jitse mag ook het water in, maar hij wil niet. Uiteindelijk met veel geduld, hem volgen en een beetje uitdagen gaat hij het water in. Hij is niet happy. Even zwemt hij mee, maar al snel geeft hij aan dat hij het water uit wil. Aan de rand van de dok hebben ze geprobeerd Chabelita hem over te laten halen. Zo duwt ze haar snuit tegen zijn gezicht, tegen zijn rug, op de dok naast Jitse met vragende ogen: Kom je alsjeblieft nog even met mij spelen Jitse?, maar hij wil niet. Weer de dok op en hij gaat weer met zijn rug naar Iedereen zitten. Zoekt later wel Jennifer op. Maar zij heeft dan ook een koelbox vol visjes (voor Chabelita natuurlijk), dus wij grapten al dat hij misschien ook wel een visje wilde. (Jitse is nogal een lekkerbek in het quadraat) Op de dok nog wat geprobeerd, maar hij was klaar. Wij mochten vandaag de laatste 10 minuten de dok op, maar ze kwamen al zeggen dat morgen ook oke was. Lobke mocht nog wel even de dok op en heeft samen met Jennifer en Chabelita nog leuke interactie gehad.

We vragen ons af waarom hij niet wilde. Of hij is even klaar geweest, het is ook zo intensief. Misschien gewoon moe van alle indrukken. Of de présensosessie was te heftig, waardoor hij nog het een en ander aan het verwerken was en niet klaar was om ook weer het water in te gaan. We weten het het niet precies. Maar hij heeft heel duidelijk aangegeven dat het even genoeg was vandaag en dat mag ook natuurlijk.

Ondertussen, terwijl de therapie nog bezig was, maar Jitse inmiddels het water uit was, ontmoeten we Floor Tinga. (andere Floor) Ik heb met haar afgelopen week contact gehad via de mail. Zij is hier op Curaçao, omdat zij een podcastdocumentaire over therapiedieren wil maken. Wat is de geschiedenis van het therapiedier? Hoe werkt het? En wat heeft een dier wat een mens niet heeft? Ook is zij in gesprek met de redacteur van de NTR en een programma-coördinator van de NPO om te kijken of er ook een uitzending hiervan gemaakt kan worden. Haar vraag aan ons was of we een interview wilden geven. Wij hebben daar 'ja' op gezegd en aansluitend aan de therapie hadden we dit met haar gepland. De laatste 10 minuten heeft ze meegekeken en al wat vragen gesteld, om vervolgens bij de picknicktafel haar interview te vervolgen.

Ik zei vanmorgen tegen Rob: zou ze ook mijn ervaringen met dieren willen weten? Misschien moet het interview over mij gaan? Afgelopen 2 weken vind ik namelijk ook onderzoek waardig. Degenen die mijn blog een beetje serieus gevolgd hebben, moeten begrepen hebben dat de dierenbewoners van Curaçao en ik een bijzondere wisselwerking hebben. En volgens mij is er na twee weken al een duidelijke conclusie te trekken: op het moment je ze niet respecteert (ik krijg het gewoon niet opgebracht met mijn fobieerige aanleg), ze ook heel duidelijk hun ongenoegen laten merken. Voordat je het weet zit een leguaan je elke ochtend uitdagend aan te kijken, weigert een salamander uit de douchecabine te vertrekken, gaat een kakkerlak in je pyjama zitten, heb je een letterlijke aanvaring met een dolfijn, poept er een salamander op je arm van 4 meter hoog en springt er een reuzesprinkhaan op je schouder (op zich hooguit 3 cm , maar toch). Helaas geen therapeutische werking ervaren, dus ik heb het maar achterwege gelaten.

Maar aan de picknicktafel kwam een vervolg. Ook Bibi besloot vragen te beantwoorden en ook Lobke kreeg ruimte om vanuit haar perspectief vragen te beantwoorden. Dat was voor ons wel heel ontroerend. Ze sprak met veel respect, maar durfde ook te zeggen wat ze lastig vond. Ik was heel trots op haar. Ook Bibi zei iets wat ik heel mooi vond. Ze heeft heel veel gezegd, maar dit is blijven hangen. Floor vroeg Bibi waarvan zij denkt dat een dolfijn zo geschikt is om in te zetten als therapiedier? Bibi begon met de zin: 'een dolfijn heeft geen oordeel'. Nou, daar kunnen wij mensen nog iets van leren. Als de podcast klaar is, en mocht er nog een uitzending komen, gaat ze dat met ons delen. Dus dat vind ik natuurlijk heel leuk.

Floor (Lobke's Floor) heeft Lobke's vibes goed opgepakt deze week en heeft besloten haar een helpende hand te bieden. Ze heeft op een mok allerlei negatieve gevoelens op mogen schrijven om die vervolgens kei hard tegen de grond kapot te mogen gooien. Ze heeft heeft het ons verteld, maar we zijn er inhoudelijk niet op ingegaan (natuurlijk wil ik eigenlijk precies weten wat ze er op heeft geschreven (misschien trouwens ook niet, mijn naam heeft er wellicht ook opgestaan), maar dit was iets van haar zelf). Ik hoop dat het een positief effect heeft gehad. Morgen gaat ze samen met Floor lekker snorkelen, daar kijkt ze naar uit.

We hebben bij het CDTC geluncht en onze gang gemaakt naar het strand daar vlakbij. We hadden afgesproken met het gezin die we ontmoet hadden op de workshop. We volgen elkaars blog en we waren er inmiddels achter gekomen dat we best wel wat raakvlakken hadden met onze zoons. Zij hebben naast Thomas ook nog twee dochters en we hebben gezamenlijk wat gedronken.

Het was heel fijn. Thomas heeft een bijzondere voorkeur voor flesjes, Jitse ook. Dus terwijl Jitse met een flesje aan het spelen was, wilde hij die heel graag hebben. Hij had er zelf ook meerdere bij zich, maar die waren niet hetzelfde als die van Jitse. Uiteindelijk heeft Rob een ander flesje gegeven en hij was er helemaal blij mee. Maar ook de geluiden die Thomas maakt (andere dan Jitse, maar wel altijd dezelfde), hoe hij reguleert (al wiegend net als Jitse), het oorzaak-gevolg principe nog niet goed begrijpen (dus ouders zijn ook op hun hoede), hij is net als Jitse ook heel erg gericht op eten (dus ook een slot op de koelkast), hoe het gezin zich moet aanpassen aan het kunnen en niet kunnen van Thomas. Zo herkenbaar. Ook heel leuk: de meiden (15 en 17 jaar) zijn ook aan het woord geweest. Zij vertelden ook heel open hoe het voor hun was om samen te leven met Thomas. Heel knap en ik hoop dat Lobke hiervan meekrijgt dat ze niet alleen is hierin. Ook hebben ze de spraakcomputer van Thomas laten zien en ik zie al volop mogelijkheden. Laura, de moeder, heeft zelfs voor ons al nagevraagd of deze computer ook in te zetten is voor dove kinderen, en dat is. (hoewel het inmiddels twijfelachtig is of Jitse ook echt zo doof is dan we dachten).

Jitse was weer helemaal opgeruimd en we hebben ook nog heerlijk gezwommen met z'n allen. Nu waren we er toch.

Dan horen we de afgelopen dagen Jitse nieuwe geluiden maken (alsof hij zingt) die wij helemaal niet kennen.
En hij is zo ontspannen. We zien hem veel minder reguleren, hij slaapt tot nu toe alle nachten door en is continu vrolijk. What's happening? Ik weet het niet, maar het geeft vertrouwen. En te makkelijk om te denken dat we dit easy peasy door gaan zetten in Nederland. Maar hij heeft hier laten zien dat het er in zit. Het is er. Ergens. Hij kan het. Thuis moeten we samen (ik hoop met school en Hallo-Ons, maar daar heb ik heel veel vertrouwen in) uit gaan zoeken hoe we dit voort kunnen zetten. Waarschijnlijk hier 3 stappen vooruit, terug in Nederland misschien wel weer 2 stappen terug. Het maakt niet uit. We hebben perspectief gekregen, hij heeft het namelijk al laten zien. En dat moet ook kunnen zonder Bibi, zee en dolfijn. We

komen er wel uit. Dus ik sluit met een heel goed gevoel, blij en tevreden af. Morgen weer de laatste dag.....pfff....het gaat me allemaal wat te snel.