Dolfijnondersteunde therapie

Hele goede vrienden van ons, Ralph (of moet ik je Henny noemen?;)) en Annelies zijn met hun kinderen (toen 8 en 9 jaar oud denk ik) geëmigreerd naar Curaçao. We gunden ze hun bad-ass avontuur. Zo stoer! Maar we gingen ze ontzettend missen. We deelden veel met elkaar. Behalve vele bezoekjes, gingen wij samen op vakantie en vierden we samen Oud en Nieuw. Ook wisten we dat het voor ons niet weggelegd was om even een vakantietje Curaçao te doen (kamperen met onze oude vouwwagen uit 2004, bestaande uit 300 stokken veelal op heerlijke, kleinere, redelijk goedkope familiecampings in Frankrijk) en we hadden (hebben) geen idee of ze ooit nog een keer terug komen. inmiddels hebben ze 8 jaar later (de kinderen inmiddels 16 en 17 jaar) , met uiteraard hun uitdagingen, al lang hun 2e thuis gevonden. Wat de toekomst hun gaat brengen weet ik niet, maar voor nu wonen ze nog daar.

Een aantal jaren geleden sprak ik Annelies, en zij vertelde me dat ze een gezin in huis hadden omdat ze met hun kind de dolfijnondersteunde therapie volgden via Stichting Tess. Annelies was mee geweest naar de therapie en ze vertelde me dat dat misschien iets voor Jitse was. Ik ben diezelfde dag nog gaan kijken en heb Rob daar enthousiast over verteld. Ik had mooie verhalen gelezen van ouders die deze ervaring al hadden. Dat wilde ik ook wel. Vervolgens hebben we er een tijd niets mee gedaan, totdat ik er weer eens aan moest denken en ik heb een mail gestuurd naar Stichting Tess. We hadden een afspraak met 2 bestuursleden en zij gingen ons vertellen wat het inhield en bekijken of Jitse in aanmerking kwam voor de therapie.

En het werd een feit. Jan en Hans zaten aan onze tafel en staken van wal. Stichting Tess, bestaande uit een bestuur, vrijwilligers en 'wachtouders' (dit zijn de ouders die een kind op de wachtlijst hebben staan voor de therapie) zamelt geld in om dolfijnondersteunde therapie mogelijk te maken voor kinderen met een beperking van 4 tot 18 jaar. De therapie is namelijk erg duur. 10,000 dollar. Dat zou nu dus ongeveer 10.000 euro zijn. Een reis naar Curaçao is voor veel mensen al niet weggelegd, laat staan als je ook nog de therapie zou moeten betalen.
Hans heeft zelf een dochter met beperkingen met wie hij al 3 keer de therapie heeft gedaan. En Jan's nichtje is Tess. Bij haar is de Stichting begonnen. Ook van hen kregen we bijzondere verhalen te horen. En wij vertelden op onze beurt weer over Jitse. Het begon al behoorlijk te kriebelen bij mij...., zou dit voor ons ook weggelegd zijn?
Hoe werkt Stichting Tess?
Met alle ouders en vrijwilligers, zamel je door het jaar heen geld in om bij elke 10.000 euro weer een gezin blij te kunnen maken met een therapie. Vele handen maken licht werk en hebben een groot bereik. En omdat Stichting Tess inmiddels flink wat grote evenementen en sponsors op haar naam heeft staan, loopt het snel binnen. Binnen 3 jaar werd er een plek gegarandeerd. Wel zijn er hele duidelijke regels en restricties opgelegd. Er worden minimaal 10 inzetten per jaar van ons verwacht, initiatieven en dat we bij een aantal verplichte bijeenkomsten aanwezig moesten zijn. Niets gaat vanzelf. En maar goed ook. Via de stichting heb je toch het gevoel dat je je steentje hebt bijgedragen (in de praktijk hebben we er veel tijd aan gespendeerd, maar ook veel hulp van vrienden en familie gehad overigens) en het geeft een saamhorigheidsgevoel Feit is wel dat alle evenementen in het weekend zijn, dus de 1 is op pad en de ander zit thuis, althans in ons geval. En dat je daarnaast nog steeds heel hard moet sparen voor je reis en verblijf. Maar met een duidelijk doel voor ogen werd iets wat 'onhaalbaar' leek ineens wel haalbaar. Het zou een once-in-a-lifetime-experience worden voor heel het gezin, met de voorzichtige hoop dat het Jitse ook nog iets zou opleveren.

We hadden vanuit de Stichting dus inmiddels een 'go' gekregen, maar dan moet je ook een aanvraag doen bij het CDTC (Curaçao Dolphin Training Centre, waar de therapie plaats vindt) om ook vanuit hun een akkoord te krijgen dat Jitse in aanmerking kwam voor dolfijntherapie. Heel wat formuliertjes ingevuld, laten invullen door de kinderarts, school etc, en ook vanuit het CDTC kregen we een 'go'. Jitse was welkom op de therapie.

Waarom is deze therapie vaak zo effectief? Ik citeer wat 'quotes' vanaf de website van het CDTC:
'Dolfijntherapie wordt al sinds lange tijd beschouwd als een effectieve vorm van therapie die kan bijdragen aan een betere cognitie en mobiliteit voor mensen met een breed scala aan ontwikkelingsbeperkingen, fysieke en emotionele aandoeningen. Met hun zachtmoedige aard en extreem hoge intelligentie en intuïtie zijn dolfijnen in staat om wat velen omschrijven als een 'magische band' aan te gaan met patiënten met beperkingen. Deze therapiedolfijnen werken in een team van gekwalificeerde therapeuten en trainers,

onder het toezicht van een medische raad van artsen , met als belangrijkste doel het algemene welzijn van de patiënten te verbeteren'.

'Ons concept maakt een verschil mogelijk in het leven van mensen. Kinderen en volwassenen met een beperking, verbeteren hun fysieke, verbale en sociale vaardigheden en winnen aan zelfvertrouwen. Trauma patiënten hertellen en mensen met een burn-out worden rustiger en beter georganiseerd. Dit is geen wonder, maar het resultaat van een behandeling op maat, verzorgd door een professioneel en multidisciplinair team van therapeuten en speciaal geselecteerde dolfijnen in een natuurlijke omgeving'.

Nou daar gingen we dan! Ons inzetten voor Stichting Tess. We hebben werkelijk van alles gedaan. Van wc's bemannen en collecteren, tot in een Tirolerjurkje op een Oktoberfest pullen bier rondbrengen. Garderobe's bemannen, kerstbomen verkopen, achter kraampjes Stichting Tess promoten, kleding inzamelen en op een planterij plantjes uit potjes halen. Ook wat eigen initiatieven zijn opgezet. De meest memorabele is denk ik wel de lege-flessen-actie van Lobke op haar kleine basisschool. De kinderen werden gevraagd 3 weken lang lege flessen mee naar school te nemen. De opbrengst zou naar Stichting Tess gaan. Met onze plaatselijke bakker, Bakkerij Bierman, had ik af kunnen spreken dat elke 3 weken een grote slagroomtaart werd uitgereikt aan de klas die de meeste flessen had opgehaald. Ik zou de flessen dan elke vrijdag komen tellen, taart uitdelen en inleveren (bij 6 verschillende supermarkten). In hoeverre een slagroomtaart wel niet voor motivatie kan zorgen. De Theresiaschool (en niet alleen de leerlingen, de leerkrachten deden net zo hard mee) ging los. De tweede week heb ik wat hulptroepen in moeten schakelen omdat mijn plan ondoordacht en niet te doen bleek. Om een lang verhaal kort te maken. We hebben in 3 weken tijd meer dan 8000 flessen opgehaald (130 leerlingen) en ruim 2000 euro opgehaald. Super tof.

En na minder dan 2 jaar stond Hans, een bestuurslid, daar ineens op de stoep. Ik zat met mijn beste vriendin in de tuin. Rob was niet thuis. Ik werd gefeliciteerd, want we mochten voor Jitse de dolfijntherapie gaan boeken! Een moment om niet te vergeten. Je werkt er zo naar toe! Iets wat heel abstract leek, werk concreet. Jitse mocht naar de dolfijnondersteunde therapie!

En toen kwam Corona, dus allemaal een beetje gedoe (what's new?) en alles uit moeten stellen, maar uiteindelijk gaat het er dan over 3 dagen toch echt van komen.

En er zijn al heel wat voorbereidingen geweest. Je moet bijvoorbeeld aangeven wat je met de therapie voor je kind wil bereiken. Veel mensen denken gelijk aan 'communicatie'. En logisch, want dat is voor hem moeilijk en dat is concreet zichtbaar voor andere mensen. Maar mijn gevoel zat ergens anders. In zijn lichaamsbesef en prikkelverwerking. Want ik denk dat als hij nog meer kan vertrouwen op zijn lichaam en nog beter zijn prikkels kan reguleren, de verbetering in de communicatie een logisch gevolg zou zijn. Oftewel: back to the basics. The basisvoorwaarden moeten goed zijn om je te kunnen ontwikkelen, maar daar gaat het bij Jitse juist ontzettend mis.
In overleg met de leerkrachten, fysio, ergo, logo, kinderarts en CDTC waren we unaniem gesteld over dat dit een goed doel zou zijn. Hoe ze dat dan gaan bewerkstelligen? Geen idee. We laten het op ons afkomen.

Nu zitten we in de voorbereidingen. Na 4 jaar op de wachtlijst te staan. Nog wat laatste formuliertjes invullen. Van een 'fit to fly', tot een 'vrijwaringsformulier' (voor het geval Jitse wordt opgegeten door een dolfijn). We hebben veel contact via de mail met het CDTC, en dat is leuk. Het wordt steeds concreter zo. Jitse heeft via de post een heel leuk fotoboekje ontvangen met daarin per foto een korte uitleg over wat hij kan verwachten. Hij kan daar op dit moment nog niet zo veel mee, maar ik denk dat het een leuk boekje gaat worden voor zijn herbeleving. Dus die gaat zeker mee in de koffer.

Curaçao, here we come!