Villa Casa Blou Seaview

Ook natuurlijk even leuk om ons vakantiehuis aan jullie te laten zien.
En ik kan je vertellen, er een vinden is niet over 1 nacht ijs gegaan. Wij hebben namelijk nogal wat veiligheidseisen aan een huis. Een onhaalbaar lijstje kan ik je vertellen, maar je probeert toch iets te vinden wat enigszins in de buurt komt. Ik vertelde je al dat Jitse om de alertheid van een peuter vraagt. Wat wel bijkomend is, is dat hij inmiddels 2 en half keer de lengte van een peuter heeft. Dus hij kan wel bij die waterkoker die op de aanrecht staat. Zo vindt hij het heerlijk om zijn mond vol met stenen te stoppen, of zand, dat knarst lekker tussen zijn kiezen, maar eet hij vervolgens ook op, drinken uit

een shampoo fles vindt hij ook prima smaken en dat armbandje met kraaltjes voelt ook wel lekker in zijn mond. Oeps doorgeslikt. Theezakjes gaan er vlot in, die hondendrol op de grond ziet er wel appetijtelijk uit en waarom zouden kattenbrokken vies zijn? Zit gewoon vlees in hoor. Ow, en wisten jullie dat billen-doekjes ook super lekker zijn? Ergens op klimmen is geen probleem, hij kan overal bij. Dus waarom niet even door het slaapkamerraam klimmen en in de dakgoot gaan zitten? Wel een leuk uitzicht vanaf 2 hoog. Hé, mama is vergeten de koelkast op slot te doen, dus die bak snacktomaten van 500 gram, maak ik even buit, en dat pakje salami kan er ook nog wel achteraan. (om iets vragen is nog niet in zijn opvoeding aan bod gekomen) En dan kan je wel de wasmiddel hoog wegzetten, mam, maar ik klim gewoon via de wastrommel op de wasmachine en dan kan ik er lekker toch bij. En als ik mijn vinger in de oor van de schaar stop, kan ik er leuk mee ronddraaien. Oorzaak en gevolg is nog in ontwikkeling laten we maar zeggen. Een paar voorbeelden die allemaal gebeurd zijn en ik ben er niet trots op, maar we hebben al meer dan 1 keer op de huisartsenpost gezeten. Ons huis passen we dus continu aan. Wij zijn zo gewend alles hoog weg te zetten en altijd alles op slot te doen.
Zo wilde ik bijvoorbeeld geen hotelkamer of appartement. Los van het feit we waarschijnlijk geen hele dagen onderweg zijn met Jitse, dus we ook wat ruimte wilden om te vertoeven, heeft een hotelkamer of appartement vaak een balkon. Doodeng. Hij zal er maar overheen klimmen. Dus op zoek naar een vakantiehuis. En daar kwam de volgende uitdaging. Op Curaçao een huis vinden zonder zwembad in de tuin. Normaal zou dat natuurlijk fantastisch zijn, maar Jitse kan niet zwemmen. En hij loopt er gerust in. Dus het zou geen kwestie zijn van óf hij er in loopt, maar meer een kwestie van wanneer dat zou gebeuren. En zoiets gebeurt in een seconde. Dit is niet een kwestie van gewoon even goed opletten.
Eindelijk iets gevonden. Heel mooi huis, maar helaas niet heel dicht bij het CDTC. En daar moeten we wel elke dag naar toe. En misschien wel al vroeg, dat wisten we nog niet. Dus even raad gevraagd bij Annelies en zij vertelde dat als je in de spits zou moeten reizen, je dan echt lang onderweg zou zijn. En dat wilden we eigenlijk ook niet. De moed zakte in mijn schoenen. Naar mijn idee, had ik inmiddels elk vakantiehuis van binnen en buiten gezien en ik wist het even niet meer. Maar daar was Annelies, mijn reddende engel, ze had via Faceboek iets gezien. Villa Casa Blou Seaview. Ik gaan kijken en meteen enthousiast. Het huis ligt op een heel klein privé-parkje. Geen zwembad in de tuin, maar wel een gezamenlijk zwembad 100 meter verderop. Heel fijn, want we vinden zwemmen natuurlijk wel heer erg leuk, en Lobke is er ook nog hè. Alles is gelijkvloers. Goede , afgesloten tuin en volop ruimte. Het is dan ook altijd grappig als Rob en ik onze entree maken in een vakantiehuisje. Zonder iets te zeggen tegen elkaar scannen we alles op Jitse-proofheid en gaan we de keuken standaard herinrichten. Alles wordt hoog weggezet, waarvan we niet willen dat Jitse er mee gaat spelen of op gaat eten. Dat leuke glazen waxinelichthoudertje, of dat grappige tafellampje zetten we even weg en de vaatwastabletten verplaatsen we naar bovenop de afzuigkap. Dat zit echt in ons

systeem. Dus dat hebben we hier ook gedaan. Dan moeten we altijd ons hoofd breken met slapen. Thuis hebben wij een traphek boven. Niet omdat hij niet zelf naar beneden kan, maar omdat we niet willen dat hij zelf naar beneden gaat. Nu moet hij dus altlijd via ons om naar beneden te kunnen. Hij komt dan naar onze slaapkamer en maakt duidelijk dat hij klaar is met slapen. Bovendien stamt ons huis uit de Steentijd, dus geloof mij, wij horen alles. Hier hoeft hij niet eerst naar ons, kan hij gewoon zijn kamer uit als hij er klaar mee is. Dus de 1e nacht is Rob bij Jitse gaan liggen. Even aftasten. Vannacht heeft hij alleen geslapen. Hij was al vroeg wakker, en ik hoorde hem gewoon. Je slaapt er dus op. En ook maar gewoon een beetje loslaten. Het is goed te doen met Jitse hier. We kunnen redelijk goed overzicht houden. En het ziet er gewoon heel mooi uit. We voelen ons als een god in Frankrijk, maar dan op Curaçao ;).