Dolfijntherapie Dag 8

Gisteren schreef ik dat ik vandaag verwachtte met frisse moed mijn bed uit te komen en mijn moed was inderdaad fris. (wat een enorm gekke zin, maar volgens mij zou dit grammaticaal gezien moeten kunnen) Ik ben gewekt door mijn zoon om 6.45 uur, maar dat was gelukkig een stuk later dan gisteren, toen ons Tsunami-alarm afging.
En ik had de tijd om met mijn lieve zus en mijn lief broertje te videobellen en heb al mijn neefjes uit de Kets weer even gezien. Super fijn. We gingen het vandaag anders doen. Lobke had vandaag niets op de planning (de dolfijn-trainerdag kon wegens omstandigheden in de ochtend niet doorgaan) dus we hadden afgesproken dat ze lekker mocht uitslapen, dat papa thuis zou blijven en dat ik met Jitse naar de therapie ging. Ze is uiteindelijk om 13.00 uur wakker geworden, dus ze had het ook gewoon nodig. Ik had gisteren nog even contact gehad met Bibi over de app. Ze wilde me in contact brengen met een therapeute op Curaçao, waarvan ze dacht dat dat misschien iets voor mij is, Katha heet ze. (eigenlijk Katharina). En of ik daar misschien behoefte aan had. Ze had me een linkje doorgestuurd van haar website en daar had ik al even doorheen gelezen. Ik was al nieuwsgierig geworden.
Vanmorgen met haar in gesprek gegaan. Hele lieve vrouw en het gesprek was fijn. Ze heeft voorgesteld om een sessie Wataflow te doen, omdat zij denkt dat mij dat enorm zou kunnen helpen. Watawat? Ik probeer je het kort uit te leggen. Ik vertelde haar over van alles, maar ook over de klachten in mijn nek, schouder, arm en hand. Zij vertelde dat in je schouders je 'controle-gebied' zit. Als je teveel je best doet om overal controle over te houden, wordt dat overbelast. Ok. so far so klinkt het logisch. Wataflow gebeurt in het water. In het water heb je geen controle. Je kan water niet vastpakken, water draagt je niet (je zinkt), je moet je overgeven. En met hulp van haar veiligheid is het volgens haar mogelijk om gedachtes, gevoelens, en lichamelijke ongemakken achter te laten in het water en er een soort van herboren uit te komen. Nou, best wel een abstract, ietwat zweverig verhaal. Bovendien vertelde zij het zoveel beter en overtuigender dan ik nu waarschijnlijk doe. Maar als ik iets de afgelopen jaren heb geleerd, is dat lichaam en geest elkaar flink bij de neus kunnen nemen. Als er disbalans is, laat je hoofd of lichaam dat duidelijk merken. Ik merk dus dat ik er eigenlijk best wel open voor sta.
Het is natuurlijk weer rete-duur, maar ja, als dit het effect heeft wat ze zegt dat het heeft is het ergens ook wel weer onbetaalbaar. Ik ga morgen een beslissing nemen.

Jitse had inmiddels weer zijn voorbereiding gehad en was op weg naar de dok. Ik heb weer genoten van de dolfijnsessie met Jitse. Maar nogmaals, wij zien het van een afstand, dus moeilijk om dan precies mee te krijgen wat er gebeurt. Maar daar is dat gesprek naderhand natuurlijk altijd voor. En wat ook heel fijn was, is dat ik even heb kunnen videobellen met mijn moeder, oma Terry, zodat zij ook even 'live' bij de therapie kon zijn.

Jitse had vooraf aan de voorbereiding heel hard moeten huilen. Met echte tranen. Of we dat herkenden? Natuurlijk zien wij Jitse wel eens huilen. Of omdat hij pijn heeft, hij zijn zin niet krijgt, dus boos is, en in sommige gevallen kunnen wij het ook niet herleiden. Bibi dacht aan ontlading. Nu was het de afgelopen 2 dagen ook wat turbulent qua emoties geweest bij Rob, Lobke en mij; waarom zou hem dat ontgaan? Wie weet het precies? Maar hij herstelde met hulp van wat verzwaringsdekens en tijd en ging helemaal vrolijk de dok op.
Nou en toen kwam het: Jitse en Chabelita hadden samen een of ander pact gesloten, de deugnieten, en zijn allebei flink de grenzen aan het opzoeken geweest. Bibi mocht Chabelita niet aaien. Nee, Jitse duwde elke keer haar hand weg, HIJ wilde Chabelita ZELF aaien. Zo heeft Bibi ook heel wat duwen van Chabelita moeten incasseren. Want waarom was zij ook daar? Wat een onzin! Met z'n tweetjes was genoeg hoor!
Bizar.
Weer een paar duidelijke 'ja- en nee'-knikken laten zien bij het kiezen van wat voor kunstje Chabelita ging laten zien. Ook daar bij weer een paar keer een duidelijke 'a' klank. In het water speelde Bibi een spelletje met Jitse. Ze ging met haar hoofd onder water en als ze dan weer boven kwam riep ze 'hallo!'. Na een aantal herhalingen hoorde ze Jitse 'allo' zeggen.
Wij zijn thuis natuurlijk al de hele week super alert en ons hoofd valt er inmiddels af van het 'ja- en nee'- knikken, maar nee hoor. Niets, noppes, nada, niento. Wij zijn geen Bibi, wij hebben geen zee in de tuin en wij hebben geen dolfijn. En dat zeg ik natuurlijk met een dolletje, er is, ik heb het nu al een paar keer gezegd, een heel mooi uitgangspunt waar we iets mee moeten kunnen.

Dus weer een succesvolle sessie en we gaan tevreden naar huis. Jitse gaat thuis meteen onder een handdoek zitten en later met een wasmand op zijn hoofd. Hij moet het een en ander verwerken. En dat is toch echt het fijnst als hij zich afsluit van alle prikkels.
Lobke wordt dus pas wakker nadat ik weer terug ben. Zij ontbeten, wij geluncht en Lobke en ik gaan naar het strand. Heerlijk vertoefd op Hemmingway-strand. Mooie vissen gespot, op de rotsen geklommen en heel veel leuke (lees: enge, vieze) krabben gezien en we zijn een heel klein stukje de 'open zee' op gezwommen. Daar nog gezellig aan de bar gezeten met 'de twee bekenden uit Kaatsheuvel' en een grote ijsco gegeten. En Rob heeft zich opgeofferd om met Jitse thuis te blijven. (PSV moest 'toevallig' voetballen). Nu zijn Rob en Lobke hun 'night-swim-routine' aan het doen (ja, ja, elke avond) en ik zit weer eens heerlijk, genietend onder de palapa naar jullie te schrijven.
Ik zit er lekker in vandaag. Wij eigenlijk allemaal. Een goede dag vandaag (behalve dan de teleurstellende uitslag van PSV, super jammer). Laten we dat proberen vast te houden.