Voorpret (of voorstress?)

En dan begint de voorpret. Koffers een paar dagen geleden open gelegd om er vervolgens langzaamaan spullen in te verzamelen. Blij dat ik eindelijk kon beginnen. Ik had al vakantie en merkte dat ik er niet lekker inzat. Het is me allemaal te spannend. Waren we er maar vast. Dus het was goed voor mij dat we in deze fase zaten, want dat wilde ook zeggen dat het bijna zover was.
En wat je ook moet weten over op reis met de familie Mulders: dat gaat heel vaak niet vlekkeloos. Wij hebben elk jaar wel iets mee gemaakt. De 2 high-lights zijn denk ik die keer dat we naar huis gesleept zijn vanaf Luxemburg. Wij met zijn vieren in de cabine van de sleepauto, onze auto erop en onze vouwwagen er achteraan. Jitse was ziek en heeft alleen maar overgegeven onderweg. En de andere keer die is blijven hangen is de keer dat we op Route du Soleil onze vouwwagen onderweg verloren. En dan ga je met een taxi, vliegtuig en weer een taxi, dus wat zou er dan mis kunnen gaan? In mijn hoofd van alles. Laat ik niet alle mogelijke doemscenario's opschrijven.
Ik wil graag goed voorbereid op reis en had nogal wat op mijn inpaklijst staan. Ik had al 2 leuke snorkelsets gescoord bij de Decathlon, net als zo’n handig pop-up schaduwtentje voor op het strand. Ook maar een zwemvest voor de zee. Jitse kan niet zwemmen en dan vind ik alleen zwembandjes wat spannend. Heel veel zonnebrand, onze toiletspullen, spelletjes en een cadeautje voor Norah en Ruben. Ook heel wat luiers moesten mee en nog een ditje en een datje. Dat viel niet tegen. Een beetje getettrist en nog genoeg ruimte voor wat kleding. En wat hadden we nu helemaal nodig? Overdag 32 graden, ’s-nachts 27 graden. Even een tussentijds weegmoment genomen met mijn fancy kofferweegschaaltje en daar werd voorpret voorstress. Ik had nu al bijna 20 kilo teveel aan bagage en nog niet eens mijn kleren gepakt. Waar ging het mis? Ik kan het je vertellen, mijn weegschaaltjes stond op ‘lbs’ ingesteld i.p.v. ‘kilo’. Dus uiteindelijk kon ik alles delen door 2 en was er werkelijk niets aan de hand. Jammer dat er een halve dag overheen ging voordat ik daar achter kwam. Ik vraag me nu zelfs af hoe je 23 kilo in een koffer krijgt. Misschien als je naar Antarctica gaat of zo.
Het had me de hele ochtend in beslag genomen, maar ik kon er eigenlijk wel om lachen. Wij zijn geen ervaren vliegers (Goh) dus het koste me wel moeite om goed in de voorbereidingen te komen. Met kamperen weet ik precies hoe te werk te gaan, nu was het even zoeken.
Woensdag de koffers gepakt en begon Rob zijn vakantie. Donderdag ‘laatste dingetjes gedaan’ om vervolgens met z’n allen om half 10 naar bed te gaan. Om 2.45 uur zouden we namelijk opgehaald worden door de taxi. En dan lig je in je bed. Wetend dat je 4 uur kan slapen. En nog 27 graden. Moet je wel meteen in slaap vallen. Dat werkt natuurlijk voor geen meter. Bij Jitse hadden we er een melatonine in gestopt en hij was al heerlijk gaan slapen. Hij had dan ook geen idee wat er boven zijn hoofd hing, dus ook geen gezonde spanning zoals bij Lobke. (Mam, ik heb al 10 tekeningen gemaakt en 100 koprollen gemaakt, maar ik kan nog steeds niet slapen). Dan slaap je maar niet schat, ik snap het. Maar je blijft in je bed!
Jitse kunnen wij niet voorbereiden op iets wat hij nog nooit gedaan heeft. Ik zou hem een foto van een vliegtuig kunnen laten zien, maar dat zegt hem niets. Als ik daarentegen een foto van een vouwwagen zou laten zien, dan zou hij precies weten wat er gaat gebeuren. Want dit heeft hij al een aantal keren ervaren en hij is er dus bekend mee.
Zo heb ik een aantal fotoverwijzers gemaakt voor Curaçao, ook voorpret, en ik heb wel een foto van een vliegtuig gemaakt. Want op de terugreis denk ik dat hij het wel snapt. En dan niet een foto van een vliegtuig in de lucht, nee een foto van het interieur van het vliegtuig, de stoelen. Dus vanuit zijn perspectief.
En daar zat mijn spanning. Wat als hij het eng vindt?, wat als hij heel erg oorpijn krijgt? Wat als het hem niet lukt om lang te blijven zitten? Wat als hij poept in het vliegtuig? Dan is 10 uur toch best lang. Ik moest het loslaten zei ik elke keer tegen mezelf. Hoe je het ook wendt of keert, hij zal het vliegtuig in moeten om op Curaçao te komen. En of het wel of niet goed zou gaan, ik had daar nu simpelweg geen invloed op. Alleen het lukte me niet zo goed merkte ik.

Maar nu nog een paar uurtjes….en dan gingen we ECHT. Bizar, zo lang naar toegeleefd en dan is het er toch echt.
Nu zit ik in het vliegtuig en ik kan niets anders zeggen dan dat het FANTASTISCH gaat. Vanmorgen had ik wat opstartproblemen, maar dat was gewoon de combinatie van geen slaap en zenuwen. Ik voelde me misselijk en duizelig. Nu nog moe, maar verder prima. En heel leuk, we werden opgehaald door een lieve taxichauffeur die Jitse regelmatig naar en van Hallo-Ons brengt. Daarna zijn we oma op gaan halen in Den Bosch, zij gaat ook mee voor 9 dagen. En dat vond Jitse ook wel erg gezellig. Op Schiphol konden we ons melden bij Deur E in vertrekhal 2 en daar zou iemand ons opwachten voor assistentie. Dit hadden wij aangevraagd. We waren keurig om half 5

daar (onze vlucht zou om half 9 vertrekken) en daar zat Melissa. Nou, wat een service die assistentie. We mochten als eerste inchecken, en als eerste door de douane en als eerste door de securitycheck. Echt waar, een uurtje later zaten we aan het ontbijt. Bij de broodjeszaak hebben we uiteindelijk het langst moeten.

We hadden de tijd om daar nog even te relaxen, best veel tijd zelfs, maar ja beter te veel dan te weinig’ we mochten ook bij de Gate weer op een speciale plek wachten, zodat wij als eerste konden boarden. Door dit alles is het blijkbaar gelukt om een ontspannen kind aan boord te krijgen. Ik had weer even een piek, want terwijl we in de gate aan het wachten waren, stikte Jitse in een bifiworst. Jitse die zich verslikt, triggert mijn trauma, elke keer weer. Ik ben zelfs naar iemand van de douane gelopen die daar stond of er nog tijd was om EHBO te laten komen, want Jitse bleef nogal hoesten (ik zou met mijn 100 EHBO cursussen moeten weten dat je toch echt niet aan het stikken bent, als je hoest, eigenlijk had ík vooral EHBO nodig). Was het een noodgeval? Want eigenlijk moesten we gaan boarden. Uiteindelijk is er dus geen EHBO uitgerukt en heeft er geen Heimlich of reanimatie plaats hoeven te vinden. We gingen het vliegtuig in. We

zitten helemaal achterin. Had ik ook over nagedacht. Als Jitse nu een stoorzender is, dan irriteert hij alleen mensen voor zich en niet achter zich. Wat minder bereik zeg maar. We zitten nu bijna op de helft. Hij is super vrolijk, het opstijgen vond hij helemaal prima en hij zit zich al uren te vermaken op zijn stoel met een plastic flesje. Het cabinepersoneel is erg lief en heeft al een paar keer gevraagd of we iets nodig hebben. Niets aan het handje. Ik hoop dat hij deze flow doorzet, dan heb ik me niets om druk te maken over de terugreis.

Toch weer eens verspilde energie, al die opgebouwde spanningen de afgelopen weken. Wanneer leer je het nou eens Pauke?