Dolfijntherapie Dag 6

Ik lag vanmorgen al vroeg wakker in mijn bed. Er raasde een storm over Curaçao en het klonk alsof op elk moment het dak er af kon waaien. Ik was niet ongerust, meer onder de indruk. Opeens hoorden we een heel hard gezoem. Een bel? Een alarm? Rob en ik springen ons bed uit en lopen de woonkamer rond als een kip zonder kop. Waar komt het vandaan? Staat er iemand aan de deur? Het is 5.15 uur. We zien een klein kastje op het plafond waarvan we denken dat daar het geluid vandaan komt. Wat het is? Geen idee. We grapten tegen elkaar dat het misschien wel een tsunami-alarm is. (moet je eigenlijk geen grappen over maken). We hadden inmiddels naar buiten gekeken; het regende pijpenstelen en de palmbomen maakten een hoek van bijna 90 graden. Het zoemen stopte uiteindelijk en wij maar weer terug naar bed. (We hoorden achteraf dat de bliksem was ingeslagen op Curaçao, een groot gedeelte heeft zelfs even zonder stroom en water gezeten, en dat het alarm (want dat was het blijkbaar) daarop is afgegaan) Maar ja, dan ben ik al wakker. Ik voelde me ook misselijk. Niet meer geslapen, maar we moesten sowieso vroeger opstaan, want we hadden ons ingeschreven voor een workshop: Sensorische informatieverwerking. En laat die toevallig ook gegeven worden door Bibi, de therapeute van Jitse. Aan het ontbijt kreeg ik geen hap door mijn keel. Rob ook niet, hij was ook niet lekker en Jitse wilde ook niet eten. Er zit iets niet goed.
Eenmaal bij de workshop worden we meegenomen in een boeiend verhaal door Bibi en kan ik het wel een beetje naast me neerleggen. Bibi zet ons aan het werk. Zonder vooraf informatie te geven krijgen we opdrachten en moeten we naderhand met elkaar bespreken wat de opdracht met ons gedaan heeft. Advies was om een partner te kiezen, wie niet je eigen partner is. Rob en ik dus partnerruil gedaan met een ander stel. 1 van ons moest een blinddoek op, de ander moest leiden. En dan natuurlijk niet over een recht stukje stoep, nee trap op, schuin naar beneden, onder een tak door en ergens tussendoor moesten we gaan zitten.
Zo moesten we ook een moeilijke rekensom oplossen met een koptelefoon op. En daar kwam niet een mooie ballad uit, nee een storend geluid van een zaagmachine en het harde geklop van een hamer of zo. Niet te doen. We moesten een parcours afleggen naar boven kijkend in een spiegel en we moesten terwijl we instabiel op een bal zaten een moeilijke taak doen. En zo nog een paar interessante opdrachten.

Het doel was om om ons te laten ervaren hoe het is als je zintuigen anders functioneren of het af laten weten. Nou hebben wij al heel veel geleerd daarover, en de informatie op zich was niet heel nieuw, maar het perspectief was voor ons wel een eye-opener. Best confronterend. Want niets voelde als fijn of veilig, en voor Jitse komt deze beleving wellicht dicht in de buurt. We weten in de theorie al

lang dat hij het moeilijk heeft, maar om het dan in de praktijk zelf te ervaren is best heftig.

Door deze workshop een leuk contactmoment gehad met het andere gezin en we kwamen er al snel achter dat hun zoon van 11 en Jitse (en wij onderling dus ook) best wel wat raakvlakken hadden. Zo zijn hun ook een blog aan het bijhouden, en hebben we deze al snel met elkaar gedeeld. Thuis heb ik hem meteen gelezen, en natuurlijk is hun verhaal niet hetzelfde, maar er was wel veel herkenning. Nu hebben we via de app wat contact en het lijkt er op dat we deze week wat af gaan spreken. Dat lijkt me wel heel fijn.

Daarna naar de dolfijntherapie. Annelies, Norah en Lobke waren er inmiddels ook. Lobke had het helemaal leuk gehad en niets meegekregen van de storm. Pubers slapen nu eenmaal heel veel en heel vast. Ik vind het wel heel bijzonder dat wij dit met hun kunnen delen. Ik vertel jullie erover, maar het liefst zou ik willen dat iedereen een keer mee zou kunnen kijken. Want erbij zijn is denk ik echt anders dan er over lezen. En wat ging Jitse weer lekker. Hij was wederom heel ontspannen en ze waren weer flink aan het oefenen met 'ja-' en 'nee-knikken'.

Naderhand weer een gesprek met Bibi en Delia. Ook vandaag hebben ze bij Jitse weer een 'aa' klank gehoord bij 'ja', maar ook bij 'klaar'. En bij het woord 'zwemmen' leek het alsof hij herhaalde 'emme'. Het blijven observaties, maar potverdorie voor ons onwerkelijk om dit te horen. Heeft hij ons al die tijd voor de gek zitten houden? Of nog erger, is dit al die tijd aan ons voorbij gegaan? Of doet hij het inderdaad, maar lukt het hem pas hier en is het iets 'nieuws' wat hij laat zien? We hebben er tijdens het gesprek wat theorieën op losgelaten, maar vaak zijn situaties niet 1-2-3 te interpreteren. Daar is tijd voor nodig. En dan zijn 2 weken natuurlijk relatief weinig. Maar wel interessante uitgangspunten om mee verder te gaan. We hebben het over nog wat dingen gehad, maar zoals ik al vertelde, ik was niet lekker, dus had moeite om mijn aandacht er bij te houden.

Eenmaal thuis kreeg ik last van mijn nek, schouder, arm en hand. Pijnlijk gevoel gepaard met tintelingen. Hier had ik voordat we vertrokken ook last van. Ik ben nog ingetaped door een fysio, maar de tape was er hier inmiddels af. Ik had vorige week geen last, dus het zo gelaten, maar nu weer wel. Ik voelde me ook onrustig. Het was helaas niet zo'n goed teken, want ik wist eigenlijk best wat het was. Spanning.

Ik ben nog even mee gaan zwemmen in de middag met Rob, Lobke en Jitse, maar ik was klaar. Thuis ben ik op de bank gaan liggen om

er ver volgens niet meer vanaf te komen. Ik was echt beroerd. Mijn rots in de branding heeft alles voor zijn rekening genomen en mij even alle ruimte gegeven. Nog een kopje soep gegeten en vroeg naar bed gegaan. Hopend op een nieuwe dag met nieuwe kansen.