Het is zover: oud en nieuw! Ik had goed slapen en ik was er helemaal klaar voor. Sam was er 's ochtends niet dus ik had lekker het huis voor mezelf en ben rustig opgestart. Rond 14 uur zijn we, bepakt met eten en drinken, met de trein richting de stad gegaan. We zijn bij Waverton uitgestapt, want daar hadden zijn vrienden een plekje bemachtigd, om onze spullen weg te brengen. We konden ze in eerste instantie niet vinden totdat één van hen, Viv, uit de bosjes tevoorschijn kwam. Het plekje lag helemaal verscholen; er liep een paadje door de bosjes dat bij een uitkijkpunt uitkwam. Echt een top uitzicht! Ze zaten daar al om 8 uur 's ochtends. Maar goed ook, want nog geen half uurtje later kwam er een andere groep, die nu ons achter ons zaten. De andere groep was een soort Hints aan het spelen met hun telefoon; die hou je voor je hoofd, de rest geeft hints en als als je het goed geraden hebt even schudden en er verschijnt een nieuw woord. Grappig. In het hele park zaten mensen te picknicken of hadden een tentje opgezet. Waarschijnlijk zaten de meesten hier al een tijdje. Voor een goed plekje is dat ook nodig. Mazzel voor ons dat wij gewoon aan konden schuiven. Zijn vrienden komen uit Nepal, waarvan sommigen in India zijn opgegroeid. Leuke mensen. Een meisje sprong nog een meter de lucht in na het zien van een spin. Een grijze; blijkbaar in de top 10 van de gevaarlijkste spinnen in Australië. En daar liep ik dan op mn blote slippertjes door de bus bush. Ik vergeet het telkens weer. Na even gezeten en wat gedronken te hebben zijn Sam en ik naar de stad gegaan. Ik moest zien hoe het er in de stad, bij de haven aan toe ging.

Het was een klein stukje met de trein, wat voor mij meer als de metro aanvoelt, naar het centrum. Het was er druk. Er komen jaarlijks meer dan een miljoen! mensen op af. Het leek een beetje op een straatfestival maar dan zonder muziek en alcohol. Vanwege de onrust die alcohol met zich meebrengt is het in de hele stad op straat verboden. Ze controleren dan ook regelmatig tassen. Verbazingwekkend genoeg houden veel mensen zich hier ook aan. Veel mensen hadden al een plekje op het gras of op straat bemachtigd. Toch was er rond 19.00 uur nog wel "genoeg" plek om ergens te gaan staan. Dat viel me nog mee. Je staat er dan wel vlakbij maar eigenlijk is het uitzicht niet bijzonder; je ziet maar een stukje van de brug en/of het Opera House; waarvan de laatste alleen als je vooraan staat. Waarschijnlijk moet je er dan ook al heel vroeg zijn. De plekken met het mooiste uitzicht zijn afgezet; daar worden de oudejaarsfeesten gehouden, waarvoor je een duur kaartje moet kopen. Tussendoor zijn we nog ergens wat gaan drinken en hebben een zwarte burger (Black Widow) op; ze gebruiken hiervoor houtskool om het broodje zwart te maken. Ik vraag me af hoe slecht dat voor je is. De mensen bleven maar komen en rond half 9 kon je in de buurt van het water niet meer lopen. We stonden dan ook even helemaal vast. Verschrikkelijk. Je moet je voorstellen dat je dan nog meer dan 3 uur moet wachten, zij aan zij, tussen soms dringende en stinkende mensen en er nog duizenden mensen onderweg zijn. En het enige uitzicht dat je nog hebt is de lucht. Ik raad dit echt iedereen af. Ga of naar een feest, of naar de andere wijken aan de overkant van de haven/rivier waar het wat rustiger is en waar je ook nog eens een veel mooier uitzicht hebt. Ik ben blij dat ik met Sam ben meegegaan.

Later in de avond zijn we weer terug naar Waverton gegaan. Het uitzicht was 's avonds nog veel mooier met al die verlichte boten. Bij de ingang van het pad stonden een paar meiden van de groep. En daar kwam de grote vraag: "Is she your girlfriend?". Was te verwachten. Toen Sam zei dat we alleen maar vrienden zijn vroeg ze hem of hij gek was. Ik ben "hot", volgens haar. Oh jee.. breng hem nou niet op ideeën. Terug bij ons plekje had iedereen al aardig wat gedronken en was iedereen in een vrolijke bui. Er was muziek en er werd nog even op Nepalese muziek gedanst. Viv heeft me nog vol trots verteld hoe hij en zijn vrouw elkaar ontmoet hebben. Een lovestory. Lief. Één van hen was vrij dronken en zei tegen iedereen dat hij van hen hield, om ze vervolgens te omhelzen. Op een gegeven moment keek hij mij aan en zei: "Can we also love you?". Ahhhh daar kan je toch geen nee tegen zeggen. Om me niet veel later met nog twee van zijn vrienden duidelijk te maken dat Sam echt een hele goeie gozer is. Maar echt een hele goeie gozer. Blijkbaar wil de hele groep ons koppelen. Ach ja, ik zie het maar als een compliment. Als Sam maar geen rare ideeën krijgt.

Uiteindelijk was het zover: het vuurwerk. Vanaf de brug werd op een groot scherm al vanaf 75 seconden, geloof ik, afgeteld. Er waren ongeveer vijf punten waarvan vuurwerk werd afgestoken, waarvan er eentje precies voor ons uitkijkpunt was. Super tof. Het uitzicht op de brug was echt prachtig. Het mooiste uitzicht dat ik ooit met oud en nieuw gezien heb. En ook heel bijzonder omdat het in Sydney is. En heel speciaal omdat ik geen idee heb wat dit jaar mij allemaal gaat brengen. Het wordt één groot avontuur. Ik had mijn jaar niet beter (nou ja, behalve dan met wat vrienden om me heen) kunnen beginnen. En ik weet nu al dat dit mijn mooiste en beste jaar tot nu toe gaat worden. Echt een heerlijk gevoel. Het vuurwerk was overal. Ik heb het nog geprobeerd te filmen maar omdat ik niet kon kiezen tussen de brug en het vuurwerk recht voor ons zijn die een beetje hysterisch geworden. Ach, ik heb een paar goede foto's. Het is wel raar dat iedereen die ik ken het nog moeten vieren.

Na het vuurwerk ging iedereen eigenlijk gelijk naar huis. Sam en ik zijn nog even gebleven om van het uitzicht te genieten. Ik heb hem blijkbaar geïnspireerd want ook hij wil alles opzeggen om te gaan reizen; iets wat hij al heel veel heeft gedaan. Hij wil me dan ook zeker in Azië op komen zoeken. Ik heb hem gezegd dat opzoeken altijd kan maar dat ik mijn reis verder alleen wil doen. Zelfs nu na die paar dagen "samen" heb ik daar alweer erg behoefte aan. Maar misschien was het allemaal dronkemanspraat. Hij had iets teveel op namelijk. Ik had ook wel wat op maar het sloeg niet echt aan. Maar beter ook. Nu was ik nog helder genoeg om ons thuis te brengen. Sam is onderweg een paar keer gevallen, bijna tegen een boom aangelopen (volgens hem om het gewoon even van dichtbij te zien) en is in de trein bijna van het bankje gevallen. Op het station stond een vrij luidruchtige gozer een vrouw te omhelzen en ongegeneerd op haar billen te slaan en ze flink vast te grijpen. Ik verbaasde me er nog over omdat ze qua uiterlijk en leeftijd totaal niet bij elkaar passen. Het bleek ook zijn moeder te zijn. Okee.. Hij ging, natuurlijk, voor ons zitten en richtte zich op mij. De vrij aanwezige, handtastelijke (niet ongepast) en dronken Colombiaan vroeg zich af waar ik vandaan kom. We hebben het over van alles, en eigenlijk over niks, gehad en ik moest wel om hem lachen. Af en toe vroeg ie of ik hem uitlachte. Yep. Sam was half in slaap gevallen en zat zich, blijkbaar, intensief te concentreren om niet te kotsen. De moeder van de Colombiaan keek me regelmatig verontschuldigend aan. No worries. Ik heb me wel vermaakt. Sam z'n auto stond bij het station en ik heb het stukje naar huis "gereden". Ik had een complete blackout. Wist het ff niet meer. Miss omdat ik de laatste tijd alleen maar in een automaat heb gereden, want ik vergat mijn linkervoet en dus de koppeling te gebruiken. Wow.. Na wat horten en stoten had ik het eindelijk weer door en zijn we toch nog veilig thuisgekomen. Sam herinnert zich er gelukkig niks meer van. Hij is gelijk in coma gevallen en ook ik ben gaan slapen.

Happy new year!