Vanmorgen vroeg opgestaan voor de 'West Coast Wilderness Railway experience' (gebouwd in 1800 om goud en koper te vervoeren). De stoomtrein vertrok om 9.00 uur. Je kan de hele route boeken; van Queenstown naar Strahan (hele dag), of de halve route; van Queenstown naar Dubbil Barril waar het treintje over het steilste punt van de spoorweg gaat, door regenwoud en naar het uitzicht op de King River Gorge. De andere route gaat van Strahan naar Dubbil Barril waar het treintje door regenwoud en over bruggen en rivieren gaat. Ik heb de halve dag vanaf Queenstown geboekt; leek me lang genoeg. Daarnaast is het behoorlijk prijzig; je kan kiezen uit de normale zitplaatsen of de luxe zitplaatsen waarbij je ook een balkon hebt en eten krijgt geserveerd. Ik heb de luxe zitplaatsen geboekt; ik wil namelijk wel een balkon om het allemaal goed te zien. Kosten rond de 100 Euro. De gewone zitplaatsen zijn rond de 70 euro. Bij aankomst krijg je champagne aangeboden, ik heb jus d'orange genomen. Ik zat achterin met direct uitzicht op het balkon en dus het beste uitzicht. Naast mij kwamen nog twee zussen met hun moeder zitten. Al snel kregen we het eerste hapje; toast met zalm. Daarna ben ik het balkon opgegaan; daar heb ik heel de heenweg gezeten, soms gestaan als het wat drukker werd. Je moet het balkon namelijk delen met de rest van de wagon. Als iedereen, net als mij, voornamelijk op het balkon wil staan dan is daar dus geen plek voor. Je betaald dus eigenlijk voor maar even op het balkon als je foto's wilt maken. Dat is dan weer het voordeel van alleen zijn, je neemt niet zoveel ruimte ik in beslag. En eerlijk gezegd had ik er ook een beetje maling aan en ben gewoon blijven staan. Zonder het balkon is er niet veel aan, dan zit je gewoon in de trein achter glas; het geld zeker niet waard. Met balkon vind ik het eigenlijk ook te duur. Maar goed, het was wel een leuke ervaring. Onderweg maak je soms een tussenstop bij een stationnetje waarbij je een stukje naar de rivier of door het regenwoud kan lopen. Later in de ochtend kregen we een scone met jam en slagroom. Als lunch een gezonde wrap. En als toetje een chocolade en limoen gebakje. Ik zat propvol. Bij het eindstation, Dubbel Barril, wordt het voorste stoomlocomotiefje losgekoppeld en via een ander spoor naar een rond platform gereden. Daar wordt het locomotiefje met de hand een slag gedraaid zodat het achteraan de trein gekoppeld kan worden zodat we weer terug konden rijden. Grappig om te zien. Op de terugweg zijn we bij Lynchford (Princess & Queen River Gold Mines) gestopt, waar je als toeristische attractie zand kan zeven om goud te zoeken. Heb ik niet aan meegedaan. In plaats daarvan ben ik naar de rivier gelopen waar het water goudkleurig is, heel apart. In het kleine museum, wat daar ook zit, hangen foto's van Queenstown. Grappig om de zwart wit foto's te zien van hoe het er toen aan toe ging. Op de terugweg heb je vanaf het balkon dus geen uitzicht meer; het locomotiefje zit daar dan voor. Geen probleem, want ik had alles op de heenweg al gezien. Het was een leuk en interessant ritje. Tijdens de rit wordt er namelijk het één en ander verteld over de historie en de werkomstandigheden, die verschrikkelijk waren; koud en nat. Geen warme kleren, warm onderkomen of warm eten. Ik moet er niet aan denken. Er is gebruik gemaakt van een, blijkbaar, geniaal 'rack and pinion' systeem waarmee het locomotiefje de berg opkomt. Waar je trouwens niks van merkt, zo geleidelijk gaat het. In eerste instantie dacht men dat het niet gedaan kon worden; de omgeving en het weer waren te extreem. Iedereen die zei dat het niet gedaan kon worden werd ontslagen, totdat ze mensen vonden die zeiden dat het wel kon (meer om hun baan te behouden). Met veel pijn en moeite is het uiteindelijk dus toch gelukt. Als je door het regenwoud rijdt kan je je een voorstelling maken hoe moeilijk dat moet zijn geweest. Op een gegeven moment komt je weer in Queenstown uit en rijd je, ook aan de andere kant, door de depressieve buurten met de armoedige houten huisjes. Verschrikkelijk. In Nederland is zoiets echt ondenkbaar.

Na het treinritje ben ik naar Strahan gereden. Gewoon om even te kijken. Onderweg kwam ik nog een lookout punt tegen waar ik, voor ik het wist, voorbij reed. Ik ben omgekeerd om er alsnog even heen te gaan. In mijn "haast" om te keren keek ik niet goed uit. Gevolg; linkervoorband in de greppel, rechterachterband een meter de lucht in en ik zat helemaal vast. Oh shit.. na nog een poging gedaan te hebben, door op alle mogelijke manieren aan mijn stuur gedraaid te hebben kwam ie los. Pfieuw! Nu maar hopen dat er niet veel schade onder de auto is. Strahan stelt niet zoveel voor en is speciaal voor het toerisme gebouwd. De grote attractie is hier namelijk de cruise over de Gordon River. Daaromheen zijn er, in koloniale stijl, een paar restaurantjes en hotels gebouwd. Allemaal nep dus. Ik heb nog even getwijfeld om de cruise te doen maar ik geloof het wel; boot, water en groen. Daarnaast zou me dat weer 80 Euro kosten (Highlight cruise van 3,5 uur). In plaats daarvan ben ik langs het water naar People's Park gelopen waar je een korte track (30 minuten) door het regenwoud naar de Hogarth Falls kan doen. Na daar aangekomen te zijn heb ik een foto genomen en ben ik gelijk weer weggegaan; blijkbaar heb ik mijn portie regenwoud en watervallen wel even gehad. In het dorpje zag ik op de terugweg een flyer van 'Strahan ATV Adventures' hangen. Daar had ik al wat over gelezen. In de buurt, bij Zeehan, heb je de Hentie Dunes. Deze duinen kunnen wel 30 meter hoog worden. Met de 'Strahan ATV Adventures' ga je met een buggy door de duinen. Super gaaf om ze zo te ontdekken. Terug in mijn hotel heb ik ze gebeld en een tour voor morgenochtend geboekt. Daarna heb ik wat gegeten en ben ik rond 21.00 uur gaan slapen. Ik was echt moe.