Vanochtend weer super vroeg wakker. Ik moest uitchecken maar had nog niks geregeld voor vanavond dus ik ben er maar uitgegaan om dat even te regelen. Ik wil naar Jervis Bay. Daar schijn je een super mooi hagelwit strand met hemelsblauw water te hebben. Volgens mij heb ik ook ergens gelezen dat de kangoeroes daar op het strand komen. Ik had gisteren nog 2 adresjes van Helpx aangeschreven maar die hebben (nog niet) gereageerd. Een hostel kon ik in die omgeving niet vinden dus heb ik iets via Airbnb geregeld. Het was de enige die me echt aansprak en goede recensies heeft en is "toevallig" alleen deze dagen nog beschikbaar. Wat een mazzel. Het ligt in het plaatsje Batehaven wat me bekend voorkomt. Ik heb voor 3 nachten geboekt. Ergens wel jammer om m'n hostel te verlaten, het was fijn en huiselijk.

Eerst langs de bakker en dan naar het station. Waarschijnlijk had ik net de trein gemist want ik moest 40 minuten wachten. Eenmaal op het station van Sydney aangekomen, gelijk door naar de info balie. Ik had eens ergens gelezen dat het "maar" 4 uur met de trein richting Jervis Bay is. Dat blijkt niet helemaal te kloppen. Ja misschien wel in de omgeving (Nowra) maar Jervis Bay is blijkbaar niet met OV bereikbaar. Oh.. Daarnaast moet ik naar Batehaven, waar ik op dat moment achter kwam dat dat anderhalf uur verder dan Jervis Bay ligt. Shit.. Omgeving Jervis Bay wordt op booking.com blijkbaar ruim genomen. Maar dat heb je met Australië. Ik kreeg te horen dat ik eerst met de trein naar Nowra moet, dan de bus naar Batemans Bay moet pakken om de volgende ochtend! de bus naar Batehaven te pakken. Wat?! Voor de bus heb ik een ticket nodig die ik op Pitt Street, naast het station, moest halen. Daar bleek dat ik een rechtstreekse bus naar Batemans Bay kon nemen (6 uur). Hoe ik dan verder moet was nog een raadsel. Een ticket kost ongeveer 30 euro dus dat valt mee. De bus vertrekt om 15.20 uur.

Nog bijna 2 uur wachten.. Ik kwam op het "geniale' idee om even naar de Harbour te gaan. Buiten het station werd ik aangesproken door een jongen die geld inzamelt voor een goed doel; vrouwen en/of kinderen die thuis mishandeld worden. Oorzaak is vaak drank of drugs. Blijkbaar heeft 1 op de 3! vrouwen/kinderen in Australië hier mee te maken. Dan kijk je toch even anders tegen die vrolijke Aussies aan. Toen hij hoorde dat ik aan het backpacken ben (en ws dacht dat er niet veel te halen valt) was ie meer in mijn verhaal geinteresseerd. Eer dat ik in de haven aan kwam was het al half 3. Ik dacht te weten vanwaar de bus terug naar Centraal gaat maar zeker weten deed ik dat niet. Een snel, niet relaxed, rondje gelopen en toen voor de zekerheid maar terug naar de bussen. Een aardige buschauffeur vertelde me dat de bussen niet van hier naar Centraal gaan en dat ik een stukje de stad in moet lopen naar een andere bushalte. Shit.. Bij de volgende bushalte zag ik dat de bus ook niet naar Centraal gaat. Dubbel shit.. De aardige buschauffeur kwam voorbij, zag me staan, stopte de bus, wenkte me naar binnen en zei dat ie me zo dicht mogelijk zou afzetten en me dan zou vertellen hoe ik verder moet. Ik hoefde m'n OV-kaart niet te gebruiken. Hij zette me vlakbij af, vanwaar het nog maar een klein stukje lopen was en ik was op tijd terug op het station. Pfieuw. Thanks mate.

Ik mocht voorin de bus zitten vanwaar je een beter uitzicht hebt. De rit duurde ongeveer 5,5 uur (blijkbaar is het meer dan 300 km) en stelt voor Australische begrippen niks voor. In het begin vond ik het wel jammer dat de bus niet over de Pacific Highway gaat maar later was ik daar wel blij mee. Zo leer je het mooie binnenland van Australië ook beter kennen en ik heb er veel van geleerd. De bus reed langs buitenwijken, door groene heuvels met af en toe uitzicht op de bergen en de oceaan, langs landbouw en grazend vee. Toen ik al dat vee zag moest ik aan Helpx denken. Ik zie de afgelegen, vervallen boerderijen, met vaak een caravan (eigen unit zoals Helpx dat noemt) in de achtertuin staan, en dacht: no way. Ik moet er niet aan denken. Het ziet er oud, armoedig en vies uit en ze liggen zo afgelegen dat je volledig afhankelijk van de bewoners bent en dan is het nog maar afwachten bij wie je belandt. Het zal vast niet bij iedereen zo zijn maar het was wel een wake up call. Ik weet nu beter waar ik op moet letten. De bus stopte een aantal keer in de typische (sfeerloze) plattelandsdorpjes (country towns) om locals op te halen of af te zetten. Toeristen reizen blijkbaar niet op deze manier. Niet in dit deel van het land. Ook in de country towns, en eigenlijk overal wel, zijn de houten huizen met (roestige) tinnen dakplaten een terugkomend iets. Dit is blijkbaar hoe veel mensen wonen. In het ene dorpje wat meer dan de ander en de één wat beter onderhouden dan de ander, maar veel zien er oud en armoedig uit. Het verbaast me telkens weer; dit had ik blijkbaar niet verwacht. Wat ziet het er bij ons dan, over het algemeen, toch strak en netjes uit.

We hadden een stop van 20 minuten bij de Mac Donalds om wat te eten; alternatief was de Subway. Er zaten een aantal, zo te zien, vaste klanten en de locale jeugd kwam net van het strand (denk ik) en kwamen half naakt en op blote voeten binnen gelopen. Ik raakte aan de praat met een vrouw uit m'n bus die voor de feestdagen een maandje naar huis komt. Ze werkt sinds een jaar in Papoea Nieuw Guinea als projectleider van iets met transport geloof ik. Het schijnt daar niet zo veilig te zijn. Als vrouw alleen moet je daar zeker niet rondlopen. Haar voorkeur gaat uit naar het Midden Oosten waar ze 25 jaar heeft gewoond. We hebben het over oud en nieuw gehad en zij raadt me aan om dit in Hobart (Tasmanië) te vieren. Rond die tijd is er een groot zeilevenement met boten die vanuit Sydney vertrekken en in Hobart aanleggen. Het is er dan één groot feest. Klinkt goed. Oud en nieuw op Tasmanië.. Ik zie het eigenlijk wel zitten..

Na de break reed de bus verder over afgelegen wegen door de bossen. Tussen de bomen zag ik vaak weer de armoedige houten huizen staan, omringd door terreinwagens, kapotte caravans en ander rotzooi. Soms met een Australische tokkie in de tuin. Prima locatie voor een goede horrorfilm. Het is wel duidelijk dat dit soort afgelegen locaties niks voor mij is. Ik vind het griezelig. Miss moet ik stoppen met enge films kijken. Het werd donker en de bus reed langs huizen met verlichte kerstversiering en crappy motels. Verlichte trucks kwamen ons op de afgelegen wegen tegemoet rijden.. Ik waande me af en toe in een Amerikaanse film. De country towns doen me daar ook regelmatig aan denken.

Eenmaal aangekomen in Batemans Bay bood de vrouw achter mij, mij een lift aan. In de bus dacht ik nog een busschema gevonden te hebben met bussen die wel naar Batehaven rijden maar dit bleek niet te kloppen. De bussen rijden niet meer na 17 uur. Wat is dat nou voor een tijd?! Ik had al contact met Ann gehad en zij vertelde me dat ik dan een taxi moet nemen (het is gelukkig maar 10 minuten rijden). Ik had het hier met de vrouw over gehad. Haar man (?) kwam haar ophalen en ze hebben me voor de deur afgezet. Echt super! Een taxi was namelijk nergens te bekennen. Lucky me.

Ann heeft een mooi huis. Het heeft 2 verdiepingen met boven de woon- en eetkamer en beneden de slaapkamers en ruime nette douche. Sam, de andere gast, kwam ook even kijken. We hebben gezellig zitten kletsen. Ann is een interessante, wat oudere vrouw met een jonge geest die bijna heel de wereld heeft gezien en de leukste verhalen heeft. Wist je bv dat kokosmelk dezelfde (?)waarden heeft als ons bloed en dat daarmee een bloedtransfusie mogelijk is? Als ik haar mag geloven dan. Sam is een vrijgezelle man van 42 , woont in Sydney (toevallig in de wijk Glebe waar mijn hostel lag), en is met de auto uit Melbourne komen rijden. Hij had daar een bruiloft. Morgen is ie van plan langs de kust naar het zuiden naar Moruya te rijden, en van daar terug naar Sydney te rijden. Hij wilt me best ergens afzetten als ik dat wil.