De Wilderness Highway.. wat een route. Echt soms adembenemend mooi. Zoals ik al zei; de mooiste route/roadtrip die ik ooit gereden heb. Een onvergetelijke ervaring. Die auto heeft zich al dubbel en dwars terugverdiend. De natuur is hier echt fucking mooi.

Je kan de route dus in anderhalf uur rijden maar met alle stops doe je er makkelijk 3/4 uur over. Er is zoveel te zien onderweg. Ik wilde vandaag (10-1) een hike doen bij Lakes St. Clare wat, blijkbaar, op anderhalf uur rijden aan het begin van de Wilderness Highway ligt. Na heel even getwijfeld te hebben ben ik er dus nog een keer overheen gereden. En weer had ik de behoefte om overal uit te stappen om foto's te maken. Zo mooi. Op de terugweg heb ik nog 2 walks meegepikt die ik gisteren niet had gedaan. Maar goed ook. Ik heb nu alles gezien wat je onderweg tegenkomt. Na zoveel indrukken van gisteren was het zeker de moeite waard om de route nog een keer te rijden.

De route voert je eerst door wat meer open velden met vegetatie en bomen en met uitzicht op de hoge bergen. Het meest bijzondere zijn de kleuren van de vegetatie; een combinatie van donker groen/geel met een oranje/bruine gloed. Ik heb zoiets nog nooit eerder gezien. Dat in combinatie met de bleke stammen van de (eucalyptus?)bomen en de enorme bergen op de achtergrond is echt bijzonder mooi. Hierna verandert de weg in haarspeldbochten, waar je langs cliffen en dichte vegetatie naar 'Surprise Valley' rijdt. Dwars door het regenwoud. Hier is de eerste stop: 'The Franklin River Track'. Dit is een korte track van 30 minuten (return), door het regenwoud, naar de 'Franklin River'. Van daar vervolgt de weg zich, naar de tweede stop: 'Frenchmans Cap'. Ook dit is een korte track van 30 minuten (return) naar een hangbrug die over de 'Franklin River' hangt. Grappig om even overheen te lopen. De track gaat van daar nog verder (van een paar uur tot een paar dagen, maar daar moet je beter voor uitgerust zijn ). De weg vervolgt zich tot je bij de derde stop komt: 'Donaghys Hill'. Dit is een korte track van 40 minuten (return) naar een uitzichtpunt, vanwaar je een adembenemend uitzicht over de groene bergen hebt. Ik heb hier even in alle stilte van het uitzicht genoten en de mooie teksten gelezen die daar op borden vermeld staan. De weg vervolgt zich en je komt weer uit op de kleurrijke open velden, met natuurlijk uitzicht op de hoge bergen. Deze bijzondere kleuren kom je trouwens de hele route tegen, maar bij de open velden valt het het meest op. Hierna verandert de weg weer in haarspeldbochten, waar je weer langs cliffen en door het regenwoud rijdt. Hier is de vierde stop: 'Nelson Falls Track', waarbij je weer een korte trek van 30 minuten (return) door het regenwoud, naar de waterval kan maken. Van daar vervolgt de weg zich weer en uit het niets steek je ineens 'Lake Burbury' over. Wow. Het uitzicht over het water en de enorme bergen is ook hier adembenemend mooi. Je rijdt een stukje langs het meer om daarna weer door de open velden te rijden. Vervolgens weer vegetatie, een stukje door een dood bos (waarschijnlijk door brand) en niet lang daarna volgt het uitzicht op de kale geel/oranje bergen (door mijnwinning). Je rijdt de berg op, waar je een look out punt hebt, en weer de berg af waar je in Queenstown uitkomt. Naast de genoemde stops, maak je tussendoor zelf ook nog genoeg stops om foto's te maken, waar dat mogelijk is. Ik heb mijn foto's bekeken maar het is bijna onmogelijk om het goed vast te leggen. Je mist het totaal beeld, de dieptes en hoogtes, de kleuren en geluiden. Maar het is een impressie. Deze roadtrip hoort echt op je bucketlist te staan, als je deze hebt. Het is de variatie in de route die het zo super maakt.

Oh.. en ik heb een slang overreden. Ja, echt erg. Hij kronkelde over heen mijn weghelft en ik kon 'm echt niet meer ontwijken. Ik ben midden over zijn lijfje heengereden. In mijn spiegel zag ik dat hij met zijn kopje weer terug schoot. Accchhhh. Stoppen had, naast dat het daar niet echt mogelijk was, ook geen zin. Wat moest ik doen? Kan 'm moeilijk oppakken ofzo.. Ik vind het nog steeds erg. Niet lang daarna zag ik iets zwarts in de bosjes dat zich snel weer verstopte toen ie mij aan zag komen. Een Tasmanian Devil? Ik heb geen idee..