Vanmorgen weer op tijd op, uitgecheckt, ontbeten en naar de Henty Dunes gereden. De tour startte om 10.00 uur. De dag begon regenachtig maar gelukkig was het voordat ik daar aan kwam weer droog en begon de zon te schijnen. Het ligt helemaal afgelegen, waar je geen bereik hebt. Ik was er als eerste. Ik zag de enorme duinen en ben er opgeklommen. Pfffffff, best zwaar. Al snel kwam ook Henry er met de buggy's aan. Een vader en zijn praatgrage 5 jarige zoontje hadden de tour ook geboekt. We waren dus met z'n vieren. De tour duurde een uur en ging over de zandvkaktes, door de duinen, over de duinen, door de begroeiing en een stop bij zee. Super tof om te doen. Vooral de stukken waar je over de duinen gaat; eentje was er 50 meter hoog. Af en toe is er een stop waar Henry het één en ander over de duinen of de geschiedenis vertelde, of om een foto van je te nemen. Aardige vent. Hij doet dit pas sinds oktober en hij vindt het nog net zo leuk als ons. De tour kost 50 euro. Mijn reis door Tasmanië (en de rest van Australië trouwens ook) heeft niks meer met budget backpacken te maken; behalve dan dat ik voornamelijk in hostels slaap. En het kan me niks schelen, als ik het maar naar mijn zin heb. Mijn doel was om zo lang mogelijk weg te blijven, mijn doel is nu om het zoveel mogelijk naar mijn zin te hebben. Natuurlijk wel enigszins binnen de perken; ik wil ook niet binnen 3 maanden al terug zijn. Om met creditcard te kunnen betalen moesten we naar het hoogste punt rijden om verbinding te krijgen. Grappig en handig dat dat zo kan.

Na de rit ben ik richting Cradle Mountain gereden waarbij ik onderweg in Zeehan wat boodschappen gedaan heb en getankt heb. Weer zo'n deprimerend dorpje. Ik snap er echt helemaal niks van waarom die country towns er zo uit moeten zien. Ik verbaas me nog steeds over de armoedige huisjes, ik ben tenslotte in Australië, geen derde wereldland of iets dergelijks. Onderweg naar Cradle Mountain (ongeveer 2 uur) rijdt je door diverse reservaten en groene bossen, ook weer een hele mooie route. Daar aangekomen is het best toeristisch. Een shuttle bus brengt je naar het begin van een wandelroute, waar je je voor je aan je route begint in een boek moet registreren. Is dat echt nodig?! In eerste instantie wilde ik de 'Dove Lake Circuit' gaan lopen, waarover ik in mijn boekje gelezen heb. De dame van de infobalie wees me op een wat avontuurlijkere route; via de 'Overlandtrack' langs 'Crater Lake' en de berg op naar 'Marions Lookout'. Van daar kan je via een alternatieve route naar beneden waarbij je alsnog een stukje langs 'Dove Lake' loopt. Oké. Aan het begin van de route zag ik mijn eerste Wombat. Nou ja, ik heb alleen zijn kont gezien. Maar toch. De omgeving is hier weer heel anders. Je loopt hier door de, zoals eerder beschreven, kleurrijke open velden, omringd door bergen. De kleur blijft bijzonder; zeker in contrast met de kale/bleke boomstammen en witte bloemen. Daarna loop je iets naar boven, door een klein stukje bos, waar je de 'Crater Falls' hebt. Van daar loop je al vrij snel langs 'Crater Lake'. Wow. Heel mooi. Dan begint de klim naar boven, waarbij je je bij sommige punten aan een ketting vast moet houden om omhoog te komen. Eenmaal boven aangekomen zie je de pieken van 'Cradle Mountain'. Wow. Echt indrukwekkend. Daarnaast heb je een prachtig uitzicht over de omgeving: meren, rivier en bergen. De alternatieve route naar beneden is ook best een uitdaging; het is vrij steil naar beneden waarbij je je aan de ketting vast moet houden voor houvast. Leuk om te doen. Ik ben blij dat de mevrouw van de infobalie mij deze route heeft aanbevolen. Zeker toen ik beneden kwam en 'Dove Lake' zag. Hier gaan de gezinnen met kinderen heen. Je hebt van daar trouwens ook een super mooi uitzicht op 'Cradle Mountain'. Maar bovenop de berg is indrukwekkender.

Rond 17.30 uur ben ik weer verder gereden naar mijn volgende hotel in Deloraine. Toevallig ook 'The Empire Hotel'. Dat was nog anderhalf uur rijden, wat voornamelijk door groen/gele weilanden in heuvelachtig landschap en met haarspeldbochten door bossen berg op en berg af ging. De afstanden zijn in kilometers niet ver maar het zijn de wegen die het hem doen. Wel weer leuk en mooi om te rijden. Deloraine is, verbazingwekkend genoeg, een leuk dorpje. Natuurlijk uitgestorven en bijna geen hond op straat, maar het heeft zowaar een winkelstraatje, het ligt langs een rivier met een parkje en de huizen zien er vrij netjes uit. Er zijn zelfs stenen huizen. 'The Empire Hotel' ligt in het "centrum" en ziet er weer sfeervol uit. Er is een terasje, dat vol zit, en er is een restaurantje en een bar. Van binnen ziet het er heel netjes uit. Moderner dan het vorige hotal maar toch in de oude stijl. Mijn kamer is boven en ik heb, geen idee waarom, een upgrade gekregen; een grotere kamer voor hetzelfde geld. Het zag er netjes uit. De man achter de bar, tevens receptie, vertelde me dat ik bij de rivier tussen 20.00 uur en 21.00 uur hoogstwaarschijnlijk een Platypus kon zien. Ik dus naar de rivier en ja hoor daar was er eentje! Het beestje kwam meerdere keren even boven kijken. Ik kon het vrij goed zien. Wat schattig. Daarna naar het hotel teruggegaan en in de bar wat gegeten en een wijntje gedronken. Terug op mijn kamer een reisverslag verstuurd, geappt, foto's doorgestuurd (via mijn blog duurt langer en ik heb bijna geen tijd) en op tijd gaan slapen.