Ik heb niet heel goed op het airbed geslapen. Ann had een simpel ontbijtje klaargezet want daar staat Airbnb tenslotte voor (bed and breakfast); al doet verder niemand daar aan. Toen ik het met Sam over de route had die hij wilde gaan rijden bood hij aan om met hem mee te gaan; van Batehaven to Moruya. Oke! Ann vertelde ons dat we vooral links aan moesten houden om bij de baaien en strandjes uit te komen. Ik wilde mijn petje meenemen maar die heb ik blijkbaar in de bus laten liggen. Eenmaal buiten wachtte me een leuke verassing; Sam heeft een klein, 2 persoons, sportwagentje met open dak. Lucky me! Again.. Ik begin te geloven dat het 'veel geluk' steentje dat ik van Eva (dochter van mijn (ex)collega/zus Bianca) heb gehad echt werkt. Volgens Ann is dit hoe het het universum werkt; follow your heart and it will all works out. Ook daar begin ik sterk in te geloven. Ik heb me nog nooit zo op mijn gemak, rustig, vrij en tevreden gevoeld. Ik doe eindelijk wat ik al die jaren al gevoeld heb wat ik moet doen, en het voelt goed.

De route was mooi en groen met mooie buurten en huizen en geweldige baaien met (soms) verlaten stranden. We hebben een soort baaien tocht gedaan en zijn overal even gestopt, soms om te zwemmen. Ik heb geprobeerd niet al te veel aan haaien te denken. De Aussies zijn daar echt relaxed in; je moet wel heel veel pech hebben om door een haai gebeten (niet eens gedood) te worden. Volgens hen is de kans net zo groot om door de bliksem geraakt te worden. Hmmm ik weet het niet hoor.. Op een gegeven moment hebben we ergens een stukje door de natuur gelopen met mooi uitzicht op de rotsen en de zee. Onderweg kwamen we een groep zwarte kaketoes tegen. Het leek alsof ze ons achtervolgden; ze schijnen erg nieuwschierig te zijn. Toen we wegreden zag ik een kangaroe staan!! Gestopt en uitgestapt om een foto te maken. Wow wat was dat beest groot! Bijna net zo groot als mij! Ik vond het best eng. Niet lang daarvoor hadden we het nl over boksende kangaroes gehad en dat ze territoriaal kunnen zijn. Ik heb geprobeerd wat dichterbij te komen maar op een gegeven moment hupte die weg met een kleinere achter 'm aan. Jammer, maar prima, want veel dichterbij had ik waarschijnlijk toch niet durven komen. Door de afstand (ik denk nog 20 meter ofzo) heb ik alleen een vrij vage foto van 'm maar het was fantastisch! Voor mij dan, voor Sam is het de normaal zaak van wereld. Ook hebben we onderweg grote termieten heuvels gezien.

We zijn verder naar Moruya gereden (volgens Ann een "lovely" dorpje met huizen die gemaakt zijn van de stenen die ze ook voor de torens van de Harbour Bridge in Sydney hebben gebruikt) maar het begon te regenen dus we hebben er niet veel van meegekregen. Ik heb een kerkje en nog een huisje (of zoiets) gezien maar dat was het wel. Niet heel bijzonder. Van daar zijn we door het binnenland terug naar Batemans Bay gereden en hebben we bij de Sailors Club wat gegeten. Ik moest er "lid" worden om binnen te komen. Het grappige is, dat ik er op de heenweg 's avonds met de bus langs ben gereden en ik nog een soort van medelijden had met de mensen die ik daar zag zitten omdat dat waarschijnlijk het enige in de buurt is waar je een "leuke" avond kan hebben. Het zag er namelijk niet heel sfeervol uit. Je moet lid worden (legitimeren) omdat er blijkbaar ook een casino is, waar je langs loopt om bij het restaurant te komen. Het restaurant was inderdaad niet echt sfeervol maar het uitzicht over het water was wel leuk. We hebben het dagmenu genomen: steak en aardappelen met groenten en een fles wijn erbij. Het was een leuke dag. Sam heeft me afgezet en we hebben nog ff met Ann gekletst waarna hij terug naar Sydney is gereden. Mocht ik ooit weer in Sydney zijn, ben ik welkom. En nee, hij was alleen aardig ;)