Vanochtend was ik op tijd wakker, ontbeten en bij de receptie de shuttlebus naar Mount Wellington geboekt, a 30 dollar (20 eur). De openbare bus komt, volgens de gozer van de receptie, niet in de buurt; het is dan nog 3 uur lopen. In eerste instantie dacht ik dat hij bedoelde om van daar in de buurt van de berg te komen. Later begreep ik dat hij de top bedoelde. Toen ik naar buiten liep bedacht ik me dat de shuttlebus me dan waarschijnlijk alleen naar de top en gelijk weer naar beneden zou brengen. De bedoeling is om te gaan hiken. Ik weer terug. Dat klopt; vandaar dat hij me vroeg of ik een enkeltje wilde zodat ik vanaf de top dan 2 uur naar beneden kon hiken en vandaar de openbare bus terug kon nemen. Aha. Ik vond het al zo'n rare vraag. Doe dat dan maar. Toen ik weer buiten was drong het pas echt tot me door dat de openbare bus er dus wel stopt maar dat je vanaf daar dan naar de top moet hiken. Ik weer terug. Annuleer alles maar, ik ga hiken. Die gozer zal wel denken. Hij was nog wel zo aardig om me uit te leggen waar ik de openbare bus kon vinden. Ik heb snel nog even wat eten gehaald en ben toen naar de bus gelopen.

De buschauffeur vertelde me dat ik bij Fern Tree uit moet stappen. Een oudere man die achter me stond en achter me ging ziten vroeg aan me welke route ik van plan ben om te gaan lopen. Oh, geen idee, ik ben niet echt goed voorbereid. De aardige man liet me toen de diverse routes zien en raadde me aan om eerst naar de Silver Falls te lopen en van daar de Springs Circuit te volgen. Daar zou ik een paar uur zoet mee zijn. Hij woont daar al een tijdje dus hij heeft er verstand van. Oké! Ik merkte dat hij niet echt een Aussie accent had, maar meer Nederlands/Engels. Toen ik hem vroeg of hij hier geboren en getogen is zei hij ja. Blijkbaar begreep hij me niet goed want toen ik zei dat ik uit Nederland kom vroeg hij "Kom je uit dezelfde stad als ik?". Zie je wel! Hij komt uit Leiden maar woont al iets van 30 jaar in Tasmanië. Wat toevallig. Zijn familie woont nog wel in Nederland. Hij heeft zijn Tasmaanse vrouw ergens in Europa leren kennen en zij wilde graag in Tasmanië wonen. Ik ben in Fern Tree uitgestapt en op aanraden van hem de routes gaan lopen. Het eerste deel naar de Silver Falls was tropisch, met beboste boomstammen en veel palmvarens. Het tweede deel ging steeds steiler omhoog door wat droger bos met veel rotsen. Daar kwam ik een vrouw met een mountainbike tegen die met moeite de fiets omhoog duwde aangezien je daar niet kan fietsen. Ze vroeg me wat mijn plan was. Ik een beetje verteld en ze raadde me aan om echt naar de top te lopen. Is hooguit nog 2 uur. Van daar kan ik vast wel een lift naar beneden krijgen. Dat laatste weet ik nog net zo niet maar ik besluit om inderdaad naar de top te lopen. Dat was tenslotte de bedoeling vandaag. Bij de Springs nog wat instructies van een andere man gehad en na wat eten en drinken verder gelopen. Omhoog.. verder omhoog.. en nog verder omhoog. Logisch, je gaat tenslotte naar de top. Na ongeveer nog 2 uur over rotsen en stenen omhoog te hebben gelopen was ik eindelijk bij de top. Ik heb er in totaal 3 uur over gedaan, voornamelijk omhoog. Ik was kapot. Wow.. Echt onderschat. Morgen kan ik waarschijnlijk niet meer lopen. Eenmaal boven kon ik niet meer. Het uitzicht is wel mooi. Dat dan weer wel. Boven waren veel toeristen en ik besloot uit mijn comfortzone te stappen en inderdaad aan iemand een lift te vragen. Nog 3 uur naar beneden ga ik niet trekken. Op dat moment kwam een man, net iets ouder dan ik denk ik, met zijn 2 zoontjes aangelopen. Dat ziet er wel veilig uit. Ik vroeg hem of ik een lift naar beneden kon krijgen; geen probleem. Wat was ik daar blij mee. Hij komt uit Melbourne en is met zijn 2 zoontjes voor het eerst op vakantie in Tasmanië. Ze gingen nu naar het circus uit Moskou, net buiten de stad. Zijn zoontjes zijn 4 en 6 en super schattig. Meestal dan, volgens hem. Hij vond het een hele prestatie dat ik 3 uur omhoog ben gelopen. Ik ook. Hij heeft ook iets uit Nederland; een bakfiets. Zijn jongste zoontje legde me nog uit dat dat een kruising tussen een bak en een fiets is. Hoe grappig. Hij heeft de fiets van een Nederlandse vrouw, die met een Australiër is getrouwd, en die bakfietsen uit Nederland importeert en hier verkoopt. Het was een leuk ritje en hij heeft me praktisch voor de deur van mijn hostel afgezet.

Weer naar de gozer van de receptie gelopen en gevraagd of hij weet welke bus ik naar het strand kan nemen. Hij heeft me weer goed geholpen. Snel omgekleed en naar de bus gegaan. Ik heb de bus naar Lower Sandy Beach genomen. Volgens de gozer van de receptie niet echt een mooi strand, maar het is een strand. Het was prima; een smal stukje strand, in een buitenwijk van Hobart, waar het niet super druk was. Ik heb een duik in het ijskoude water genomen, ben gaan liggen en bijna in slaap gevallen. Heb ik al gezegd dat de Aussie mannen een goed lijf hebben? Niet alleen de jonkies maar ook de getrouwde mannen/vaders. Niet heel vervelend om naar te kijken. Vandaar terug naar de hostel gegaan, omgekleed en weer naar buiten. Op zoek naar eten. Ik had trek in garnalen dus ben naar de haven gelopen. Daar bij Flippers, gefrituurde garnalen en een salade gehaald. Het tentje stond hoog aangeschreven op TripAdvisor en dat kon je zien. Het was er super druk en de gemiddelde wachttijd was minimaal een half uur. Ik ben ergens bij de waterkant gaan zitten. Het was ook erg lekker.

Nu weer terug in m'n hostel; heb de komende overnachtingen geboekt en mijn reisverslag geschreven.

Morgen de auto ophalen en dan met de ferry naar Bruny Island. Abel Tasman (Nederlander) heeft het eilandje (en dus Tasmanië), als eerste, in 1642 ontdekt.