Nou, waar ik nou weer terecht ben gekomen.. maar laat ik maar bij vanmorgen beginnen.

Vanochtend alweer vroeg wakker door o.a. mijn nieuwe bovenbuurvrouw. Wat slaapt die irritant zeg; heftig bewegen waardoor het hele bed wiebelde en vage geluiden die ik af en toe zelfs door mijn oordopjes heen hoorde. Maar goed.. eruit gegaan, ontbeten, boodschappen gedaan en naar de shuttlebus gegaan. Op het vliegveld mijn auto opgehaald.. een.. tja.. weet ik even niet meer. Ik had voor dat geld een gouden verwacht maar het is een rode. Wel een mooie auto. Na de verhuurder nog op wat krasjes gewezen te hebben ben ik richting Bruny Island vertrokken.
Vanaf het vliegveld is het ongeveer een dik half uur rijden naar Kettering vanwaar de ferry gaat. Toen ik, vanaf het vliegveld, weer richting Hobart reed zag ik in de verte de top van Mount Wellington met de witte mast staan. Wow.. die heb ik beklommen. Toch weer een beetje trots. En de spierpijn valt, verbazingwekkend genoeg, mee. De route ging door groene heuvels en bergen. Daar aangekomen was de ferry van 12.00 uur net weg. De volgende kwam om 13.30 uur. Ondertussen bij de haven gezeten en wat gegeten. De tocht met de ferry duurt ongeveer een kwartiertje. Het eiland bestaat uit een noorder- en zuidereiland die door een smal strookje land met elkaar verbonden zijn. Ik ben gelijk naar het zuidereiland doorgereden, naar Adventure Bay (waar Abel Tasman aankwam). Wow! Echt een super mooi strand, met azuurblauw (ijskoud) water. Het meeste heldere water wat ik ooit heb gezien. Nou ja, een gedeelde eerste plaats met een baai in Corfu (Griekenland). Ik heb daar even gezeten, gezwommen, een strandwandeling gemaakt en met Snorkel gekroeld. Snorkel is de hond van een oude surfer, die al een tijdje voor zijn rust op Tasmanië woont. Echt een grappige naam voor een hond. Van daar door de bossen verder naar Cloudy Bay gereden. Mooie route. Onderweg nog bij een uitkijkpunt gestopt maar daar zag je, door de vegetatie, niet zo heel veel meer van. Maar wat ik zag was mooi; groene baaien met azuurblauw water. Cloudy Bay is omgeven door groene bergen, heel mooi, maar het water aan het strand is door algen(?) rood/bruin, met een stukje verder blauw water. Het contrast is heel apart om te zien. Een stukje over het strand gelopen en verder naar de vuurtoren op het meeste zuidelijkste puntje gereden. Ook deze route gaat door de bossen. De vuurtoren boeit me niet zo, maar het uitzicht op de bergen en baaien is heel mooi. Daarna terug richting de ferry gereden en bij 'Turtle Neck' gestopt. Van hier heb je uitzicht over het smalle strookje land dat de 2 eilanden met elkaar verbindt. Gaaf om te zien. Heb er even in alle rust van het uitzicht genoten. De laatste ferry gaat om 19.15 uur terug dus ik moest verder. Het eilandje is echt een roadtrip waard. Absolute aanrader! Ik zou alleen wat eerder gaan zodat je wat rustiger aan kan doen. Er is in het noorden ook een mooi uitkijkpunt maar daar had ik geen tijd meer voor.

Met de ferry weer terug en op naar mijn slaapplaats. Omdat ik morgen naar een natuurpark wil, ben ik alvast die richting uitgereden, een stukje verder dan Hobart. Vanaf de ferry was het een uurtje rijden. Ik heb een 1-persoonskamer in het Derwent Valley Resort in New Norfolk geboekt. Het enige wat, voor een redelijke prijs (50 euro, met gedeelde badkamer), in de buurt beschikbaar was. De route gaat, vanaf Hobart en nog wat stadjes, door een mooie groene bergachtige omgeving met uitzicht op een rivier. De dorpjes, en huizen, zien er soms weer wat minder uit. New Norfolk lijkt weer op een country town; beetje deprimerend, en de (armoedige) huizen ook. Mijn "resort" is een lelijk hoogbouw motel. Bij binnenkomst zaten er een aantal mannen in de lelijk verlichte gezamenlijke ruimte tv te kijken. Ik kan niet goed plaatsen waar ze vandaan komen, maar ik gok uit de richting van Oezbekistan ofzo. Door het raam, dat uitkijkt op een bouwterrein, zie ik wat gesluierde vrouwen zitten. Leuk sfeertje. De "receptioniste" was er niet. Na 2x een telefoonnummer gebeld te hebben werd ik eindelijk teruggebeld; hij is onderweg. De "receptioniste" is een man; een (volgens mij) dronken man. Wat je door zijn enorme sterke aftershave echter niet ruikt. Ik heb kamer 214, maar de sleutel kon hij niet vinden. Ik heb nu een reservelsleutel. Op de vraag of iemand anders dan toch misschien niet de originele sleutel heeft, antwoordde hij nonchalant dat dat wel goed zit. Voor de zekerheid liep hij toch maar even mee om te kijken of de kamer leeg was. Okee.. Met moeite kreeg hij de sleutel in het slot. Hetzelfde geldt voor het indrukken van het lift knopje. Ook viel hij bijna tegen de muur aan toen hij me een flyer van de pizzeria wilde geven. En het bot van zijn elleboog steekt een stuk uit. Eng gezicht. Maar hij is wel aardig. Hij had een vrije middag. Dat zie ik. Mijn kamer is simpel maar oké en ziet er schoon uit. De pizzeria kon ik niet bereiken dus ik ben weer naar beneden gegaan. Hij heeft het ook nog geprobeerd maar helaas, blijkbaar is alles al dicht. Het was nog niet eens half 10?! De Mac was de enige optie. Naar de Mac gereden en terug op m'n kamer opgegeten. Ondertussen zat ik naar een documentaire van Louis Theroux te kijken. Hij is in Fresno, waar bijna iedereen, blijkbaar, Meth verslaafd is. De buurt lijkt op de country towns van Australië; en dus op deze buurt. Na het eten wilde ik douchen. De badkamers bestaan uit vieze wc's, waarvan de deuren niet op slot kunnen, aan de linkerkant van de gang en gemengde douches aan de rechterkant van de gang. In de gemengde douches zijn douchehokjes met alleen een douchegordijn en twee (bijna doorzichige) douchecabines, waarvan op eentje een briefje hangt dat die alleen voor de vrouwen bestemd is. De hokjes zijn niet af te sluiten en er hangen geen haakjes voor je kleren of handdoek. Ja, buiten de hokjes. Je moet dus, naakt de douche uit om bij je spullen te kunnen, terwijl het een gemengde douche is! No way. Maar ik zat onder het zand en moest wel. Met lood in mijn schoenen toch maar naar de ruimte gelopen en alle hokjes nagekeken. Dalijk zit er iemand ergens verstopt, je weet maar nooit. Beetje eng. Toen ontdekte ik het slot op de buitendeur. Gelukkig. Er kan dan niemand anders meer de ruimte in maar dat is dan jammer. Ik voelde me anders echt niet veilig met die vage types ik het "resort". Snel gedoucht en eruit. Nou ja, bijna. Ik kreeg de deur namelijk niet meer open en zat opgesloten. Dit meen je niet!? Na wat hard gebonk en geroep, om 23.00 uur 's avonds, hoorde iemand me. Het was één van die "Oezbeekse" mannen. Hij kon, zonder probleem, de deur van buiten open doen. Ook lekker. Maar in dit geval maar beter ook want ik denk dat de "receptioniste" waarschijnlijk weer in de kroeg zat. De Oezbeker zei me dat ik de deur niet op slot mocht doen omdat ik anders opgesloten zit. Joh. Terug in mijn kamer, voor de zekerheid, nog een stoel voor mijn deur gezet want je weet maar nooit waar de originele sleutel is, en gaan slapen. Wat een vage plek is dit. Morgen ga ik in ieder geval niet douchen. Ik verheug me nu al op de recensie die ik dit "resort" ga geven.