Na lekker uitgeslapen te hebben ben ik even de stad in geweest om wat spulletjes te halen en ben ik richting Port Arthur gereden. Het staat bekend als een gevangenis waar je in die tijd maar beter niet terecht kon komen. Leek me wel interessant. Het ligt op meer dan een uur rijden van Hobart vandaan. Daar aangekomen is het natuurlijk één grote toeristische attractie waarvoor je verschillende entreekaartjes kunt kopen; een norrmale ticket, of aangevuld met een bezoekje aan de 'Isle of the Death Cementary' en/of 'Point Puer Boys Prison'. De jongensgevangenis klonk wel interessant maar daar zijn alleen nog maar een paar kleine ruïnes van over dus heb ik het maar bij het normale kaartje gehouden; een boottochtje over de baai en een "rondleiding" door Port Arthur. Na bij de ingang wat informatieboekjes gehad te hebben en deze gelezen te hebben, kwam ik erachter dat het allemaal "niet zo" gruwelijk was als ik had gedacht. Dat had ik wel verwacht. Het wordt namelijk omschreven als een verschrikkelijke plek. Het zegt veel over mij dat ik dan blijkbaar al niet meer zo geïnteresseerd ben. Het was natuurlijk ook geen zonnig kuuroord maar een "walk in the park" vergeleken met bijvoorbeeld de concentratiekampen in de Tweede Wereldoorlog. Met de boot vaar je langs de 'Isle of the Death', een begraafplaats waar iedereen begraven werd, en 'Point Puer Boys Prison', wat voor de jongeren was en afgelegen lag van de rest. Deze jonge criminelen (waaronder moordenaars, verkrachters e.d.) kwamen uit de industriële getto's van Londen, Manchester en Liverpool geloof ik. Dat was rond 1840. De Engelsen dachten hoe verder van de bewoonde wereld, hoe beter. Met het doel ze discipline bij te brengen en ze op te leiden zodat ze niet meer in de gevangenis zouden belanden. Bij velen is dat gelukt. Daarna was de "rondleiding". Er werd het één en ander verteld over de oprichting, de gevangenen en leefomstandigheden. Rond 1840 leefden er zo'n 2000 gevangenen en soldaten en hun gezinnen. Het was een soort leefgemeenschap naast de gevangenis. De mildere gevangenen zaten in barakken, de zwaardere gevallen in het (later verbouwde) meelhuis; omdat het niet mogelijk was om daar graan te verbouwen. Hier zaten ze in super kleine cellen maar het grootste deel van de dag waren ze buiten aan het werk. Ze liepen daar dus gewoon over het terrein waardoor de gezinnen boven op de heuvels achter grote muren met bewaking leefden. Je vraagt je af wie er dan eigenlijk in een gevangenis zit. Dan is er nog een complex waar de meest zware gevallen zitten. Zij zitten 23 uur per dag opgesloten, mogen geen geluid maken en mogen een uurtje per dag (afzonderlijk van elkaar), tussen vier muren, een luchtje scheppen. Daar was ook de "strafcel". Een donkere cel waar je dan 30 dagen in moest zitten. Na 5 dagen ben je blijkbaar al gebroken. Ik heb even in die cel gestaan. Alleen. Deur dicht, hand voor het lichtgaatje en ja het is echt pikkedonker. Een aparte ervaring met de wetenschap dat daar de meest zware criminelen uit die tijd ook hebben gezeten. Maar al snel sloeg mijn horrorfantasie natuurlijk weer op hol en was ik bang een geest te zien of gefluister te horen dus ik was er al weer snel uit. Verder waren er huizen, een kerkje, een ziekenhuis en een aangelegde tuin, waar de kinderen konden spelen. Ze noemden het 'The Machine' omdat iedereen een functie had en het eigenlijk een klein industrieel stadje was. Er werden diversen goederen gemaakt zoals kleding, meubels, boten en schepen. Ze werden opgeleid tot schoenmakers, ijzersmeders en scheepsbouwers. Als je je tenminste goed gedroeg. Hoe beter je je gedroeg, hoe beter je het had. Het is me niet duidelijk wat de straffen waren als je je niet gedroeg. De meeste doden kwamen vooral door ziektes of bedrijfsongevallen. Ook was er een inrichting voor de "gestoorden" (diagnoses hadden ze in die tijd nog niet), die daar goed behandeld werden. Dus ja, valt allemaal wel mee he. De rondleiding was voornamelijk een praatje, daarna kon je de gebouwen zelf gaan bezichtigen. Dat heb ik dan nog wel gedaan. Het verhaal maakt het namelijk een stuk levendiger waardoor je sommige ruimtes toch wel van dichtbij wilt zien. Uiteindelijk was het best een leuk uitje. Maar of je het nou gezien moet hebben.. dat ligt aan je interesses. Eigenlijk zou ik Auswitz moeten bezoeken.. Al hou ik het dan, zeker na 'Ontsnapt uit Auswitz' gelezen te hebben, waarschijnlijk niet droog. Misschien is dat dan weer te gruwelijk voor me.

In 1996, dat vond ik bijna nog aangrijpender, is er een gek het terrein opgelopen en heeft 20 mensen doodgeschoten en velen verwond. Waarom weet niemand.

Begin van de avond was ik weer terug in mijn hostel en heb ik een hotel in de buurt van het vliegveld geboekt. Ik kom tenslotte redelijk laat aan. Het ligt in, nabij, Kuta; wat blijkbaar een feestplek is. Mooi want ik heb wel zin in een feestje. Het schijnt echt een gekkehuis te zijn dus ik ben benieuwd. Mijn hotel heeft een 8,5, en ligt tussen het vliegveld en het, blijkbaar, hysterische centrum van Kuta in. Kosten voor 3 nachten; 41 euro (eigen kamer met balkon en eigen badkamer). I love Azië. Daarna heb ik nog een paar afleveringen van mijn serie gekeken.

Mijn twee weken in Tasmanië waren top, iets wat ik echt niet had willen missen. Wat een prachtig, bijzonder en veelzijdig land. Nou ja land, het hoort tenslotte gewoon bij Australië. Het beste is nog dat er geen massatoerisme is; heerlijk rustig dus. En heel bijzonder om de soms mooiste plekken nog helemaal voor jezelf te hebben. In twee weken heb ik veel gedaan en de "belangrijkste" highlights gezien maar er valt nog zoveel meer te zien. Wil je iets rustiger aandoen en wat langer van een plek genieten en/of nog meer zien, dan raad ik je aan om, zeker met de reis vanuit Nederland, hier 4 weken voor uit te trekken.