Verliefd

Alweer wordt ik vergezeld met muziek en dit keer met een mannelijk koor erbij, die het niet professioneel moeten gaan proberen. Wat zijn hostels toch leuk om in te verblijven, ik geloof dat ik ook nog met ze op een kamer zit. Het is alweer een tijdje geleden dat ik in een hostel geslapen heb, alleen gister dan en vanavond. Marta had zich aan haar woord gehouden en vond het logisch dat ik alle drie de nachten die ik in Salamanca zou blijven bij haar en haar huisgenoten zou slapen. Heel lief maar ik wilde eigenlijk ook wel in een hostel slapen want dat luchtbed lag toch eigenlijk ook niet lekker, maar dat durfde ik niet te zeggen. In de nacht bevroor mijn neus met mijn dikste trui en sokken aan. Een verwarming abonnement hadden ze niet afgesloten, dat schijnt nog al duur te zijn in Spanje. En jullie weten: ik ben allergisch voor kou. Vandaar ook deze overwintering, wat ik toch beter aan de andere kant van de wereld had kunnen plannen. Maar nu ik hier toch ben ga ik er maar van genieten. En dat deed ik ook in Salamanca. Marta moest de eerste dag dat ik aankwam tot laat naar

school en had een van haar huisgenoten (die ze pirata noemde) gevraagd of hij mij alsjeblieeeft een kleine tour door de stad wilde geven. Een kleine tour werd een rondleiding door de hele stad en had ik in twee uur de stad doorkruist. Ik was bekaf, want het hele gesprek van onderweg ging in het Spaans. Luisteren, knikken en proberen een passend antwoord te geven op de vragen die ik half had verstaan. De volgende dag ging ik met de paraplu op stap. Er was een toren bij een van de kathedralen die ik dacht dat op dinsdag gratis was, maar er bleken meer torens in Salamanca te bestaan. Ik had weer de verkeerde uitgekozen. Op het allerslechtste moment beklom ik de toren met mijn wapperende parapluutje tegen de stortbui die de hele ochtend al naar beneden viel. Na mijn bezoekje aan een Art Deco museum was de lucht opgeklaard en dat bleef zo voor de rest van de dag. Marta liet haar fiets thuis zodat ik daarmee door de stad kon fietsen, met de regen had ik niet zo veel zin maar aan het eind van de middag moest ik van mezelf toch een rondje maken, anders voelde ik me weer schuldig. Eigenlijk gebruik ik de fiets heel vaak, misschien veel te vaak, maar op wegen zonder fietspaden ben ik echt een schijtluis. De meeste tijd fietste ik op de stoep en volgde ik Google Maps die mij naar wegen stuurden die

eenrichtingsverkeer hadden en mij al helemaal bang maakte. Een rondje door het park en klaar was ik er mee. Ik ging echt niet weer met de fiets een andere nieuwe route uitzoeken om terug naar het appartement te komen omdat ik de wegen die ik heen had genomen alleen maar eenrichtingsstraten waren. Doei, dan maar met de fiets aan de hand. Ook nog met die fiets in de lift naar boven... man, man het viel niet mee. We gingen in de avond naar een tapas straatje waar Marta bijna al haar vrienden had opgetrommeld om mee te eten. Tapas werd niet echt tapas maar gevulde broodjes. Er zat een Nederlandse jongen tussen, waar ik toevallig tegenover zat. Het duurde bijna 15 minuten voordat we een gesprekje gingen voeren, wat nogal 'awkward' was. De dag erna was het mooi weer maar ik had geen idee wat ik moest doen. Weer wat slenteren en verhuizen naar het hostel speciaal bedoelt voor jongeren, waar ik op een kamer zat met een grijsharige Canadese vrouw. Soms staat geluk niet aan mijn zijde. Ik had Marta weer geappt of ik toch met haar mee mocht naar de jam sessie, wat trouwens super leuk was! Eenmaal terug in het hostel was ik in bed gaan liggen maar door al dat bier moest ik na een half uur alweer eruit om te plassen. Ik deed de deur van de super-de-luxe-badkamer open en keek automatisch naar beneden. Super veel kleine glas brokjes lagen verspreid op de vloer. Met mijn domme 'oh mij gebeurt niks' hoofd ben ik met mijn blote voetjes het glas gaan wegschuiven en op de kleine eilandjes vrij-van-glas gaan staan om toch nog naar de wc te kunnen. Het luie kind had geen zin om een trap omhoog te lopen naar de andere badkamer. Zo slecht als ik ben heb ik het laten liggen totdat ik om 03.00 uur 's nachts de groep Amerikanen naast onze kamer hoorde roepen: "OMG, look at this!", en ik wist genoeg. Oh ja, het ging trouwens om de douchedeur die blijkbaar in scherven was gevallen door iets of iemand.
Inmiddels ben ik dus alvast in Madrid! En het voelt alsof het vakantie is. Of het voelt gewoon alsof ik weer in Parijs ben, met de metro bedoel ik dan. Ik heb nog geen 5 straten gezien maar ik denk dat ik verliefd ben. Morgen met papa en mijn kapotte benen door de stad wandelen en wat heb ik er zin in!!