Madrileña

Een week geleden zat ik geduldig op papa te wachten in een hostel in Madrid waar ik liever niet ging douchen. De van plastic in elkaar getapete deurtjes en de badkamer van 1 bij 1 maakte het niet zo aantrekkelijk. Wat ik niet wist was dat het hostel, wat voor de rest prima was, midden in het centrum lag. Met mijn hele hebben en houden ben ik de volgende dag naar de metro gegaan en stond ik binnen 15 minuten voor de deur van het appartement waar papa en ik zouden gaan verblijven. Ik kreeg een appje van papa dat het vliegtuig toen net geland was en het nog wel een uurtje ging duren voordat hij op hetzelfde punt stond als ik. Een café was maar weer de beste optie. En toen kwam papa daar aangelopen met zijn groene kleine rugzakje. Ik stond voor de deur te wachten en het voelde gewoon weer als een hele gewone situatie die zo dagelijks gebeurd zou kunnen zijn. We gingen er meteen voor die middag. Naar het museum waar we het liefst heen wilde, Reina Sofia, en waar een gigantische rij was voorspeld voor de kaartjes. Blijkbaar namen we een achteringang want er was helemaal niemand te bekennen. Wat dan ook meteen de laatste keer was dat dat gebeurde. Omdat papa ook nog in het ritme van het Spaanse avondeten moest komen, zijn we lekker vroeg uit eten geweest. We hadden dan wel een appartement maar papa zei ''nou, ik was echt niet van plan te gaan koken hier''. De toon was gezet. Het werd een typisch Spaans ding dicht in de buurt van het appartement. Met tl-buizen en zilverkleurige tafeltjes, waar we twee gecombineerde menu's namen. De ober noemde toen we bestelden eerst alle dingen op die hij niet meer had en daarna alle gecombineerde menu's die nog wel in voorraad

waren. Ja duh. Het werden worstjes en gebakken ei voor papa en ik had de calamaris met ei en een beetje sla. Van alle luxe dingen die we in die dagen gegeten hebben, was deze avond toch eigenlijk het leukste. Gewoon omdat het zo lekker Spaans normaal was. Oké, dag twee. Een fietstour om 10.00 uur vanuit Nederland gepland mét Nederlandse gids. Alleen... het regende nogal. Met nog een moeder en zoon uit Amersfoort hebben we toch besloten het door te laten gaan. Onze gids Chris was een Chileense jongen met Nederlandse moeder die basketbal op hoog niveau had gespeeld maar door een blessure het op moest geven. Hij is in Madrid gaan wonen en tegenover zijn huis was het bedrijf van de fietstouren, tja dat was zijn verhaal. Hij had de route wel een beetje ingekort door de regen en waarschijnlijk ook gewoon omdat hij brak was van de nacht ervoor, aan zijn adem te ruiken. Met mijn zeiknatte schoenen zijn we eerst nog naar huis gegaan voordat we naar het koninklijk paleis gingen van een oude koning met een enorme neus, die elke keer op schilderijen in zijn oude paleis weer terugkwamen. Alle Chinezen hadden zich weer verzameld in groepen van 30. Ik heb wel één foto kunnen maken vanbinnen, stiekem nog wel. Dus helaas geen echte mooie foto's hiervan. In de avond werd ons de wijk Chueca aangeschreven om echt goed tapas te kunnen eten. We hebben eindeloos gezocht met onze trouwe vriend de paraplu naar een lekker plekje om te gaan zitten en tapas te eten. Oké, we waren wat vroeg, dat moet ik toegeven maar die eindeloze volle straten die

werden bedoelt, zijn wij niet tegengekomen. We gingen richting de wijk waar ik eerder met mijn hostel zat, waar ik wist dat je op elk nummer van de straat wel een tapas restaurantje kon vinden. Heel leuk, heel toeristisch. De volgende dag zijn we naar een vlooienmarkt gegaan, met zoals altijd eigenlijk, kraampjes die de troep van de buren verkopen. Overal een paraplugevecht tussen de stroom mensen (lees toeristen) die elkaar aanstoten en bang zijn dat ze van suiker zijn. Wij deden net zo hard mee. Een taartje hier en koffie daar en door naar nog een gigantisch huis met goud en bestofte meubels. Voordat we de dag erna twee gigantische musea moesten bezoeken, hebben we die van Thyssen-Bohemia bezocht wat uiteindelijk de allerleukste bleek! Kunst van alle soorten uit alle tijden. Beter dan al die oude 2D Jezus afbeeldingen uit het Prado, wat we de volgende dag hebben bezocht op het niet gratis uurtje. Want dat hadden we zaterdagavond besloten om nog even te willen doen. Tussen 18.00 en 20.00 uur zou het gratis toegang zijn. We kwamen vanaf de andere kant van het gebouw van waar je kaartjes moest kopen, en wat denk je? Een mega lange rij met waarschijnlijk alleen maar Nederlanders die ergens het woord gratis hebben gehoord en die meteen op het Prado zijn afgerend. Hoe skir we ook zijn, dat gingen we maar even niet doen. Dus maandagochtend stonden we twee minuten in de rij voor het welbekende museum, wat niet zo fantastisch is zoals men beweert. Met een mevrouw in mijn oren met klassieke deuntjes, kon ik de bekendste

werken van de Spaanse schilders volgen. Weer wat geleerd.
De maandag gingen we na het museum wat meer door de stad wandelen en naar de Mercado San Miguel, een foodhall ala Rotterdam, maar dan iets kleiner. Weer veel toeristen gespot, maar wat wil je dan ook in Madrid, het is tenslotte geen Cáceres waar we ons bevonden. Eindelijk begon ook de zon te schijnen, wat de stad weer een heel ander gezicht gaf.

Op Valentijnsdag hebben we onmetelijk veel gegeten: een kwart taart p.p., menu van de dag met voor, hoofd en na en eigenlijk alles van de afgelopen dagen zat nog in mijn maag. Het werd verder een verloren dag. Papa moest rond 17.00 uur de trein hebben en alle dingen die we hadden gepland te willen zien, hadden we al gedaan. Dus ja wat blijft er dan over? Het plaatselijke spoorwegmuseum.
Toen papa weer naar huis ging, ben ik naar een luxer hostel gegaan voor een nachtje om vervolgens de bus te pakken naar Toledo. Waar ik nu mijn tweede nachtje ga slapen. Net ben ik met een Italiaans meisje naar een restaurantje gegaan die op mijn kamer slaapt, net als vier anderen. Ze heeft me op een heel goed idee gebracht om eens op www.workaway.com te kijken. Vrijwilligerswerk in ruil voor een slaap en eetplek. Dat klinkt nog eens leuk!