Lente in het noorden

Met mijn verzameling apparaten naast mij zit ik in het volgende hostel waar driedubbele stapelbedden en de gedeelde douchehokken een gevoel van kamperen geven. Na een aantal dagen ziekelijk veel geluk te hebben gehad met mooi weer, wordt het in Bilbao meteen afgestraft met regen de hele dag door. Waar ik dacht mijn truien nodig te hebben, mis ik nu juist alle lentetruitjes die ik eerder aan mijn vrienden heb meegegeven, want in Santiago zei de free walking tour mevrouw dat het abnormaal was dat het 18 graden was mét zon in deze tijd van het jaar. En wat was het lekker toen ik aan mijn pulpo a la plancha (gegrilde inktvis) zat bij het marktje in mijn truitje. Gelukkig kon ik dit keer een kathedraal in waar ik niet voor moest betalen en wel de beroemde kerk waar alle wandelaars eigenlijk voor komen. Niet heel interessant om verder over uit te wijden want na drie minuten had ik het alweer gezien, maar ik dacht: Ik moet het toch een keer gezien hebben.
Mijn bush bush avontuur ging trouwens niet helemaal zoals ik me had

voorgesteld, iets minder avontuurlijk. Ik had bedacht dat ik ruige bergen en veel bossen zou gaan zien, maar dat liep anders. Ik nam de bus van Santiago naar Pontevedra en daar de bus naar Cambados om wat informatie over routes te vragen. Er was wel een route, zei ze, maar die was net boven het stadje met borden aangegeven. Dat vond ik eigenlijk ook wel prima. De bus die namelijk naar een 'echte' wandelroute moest leiden had ik la gehad: daar zat ik op weg naar Cambados in. Maar waar de route uit zou komen was geen busstation die mij weer veilig terug kon brengen naar de bewoonde wereld. Ik deed dus de route rondom Cambados, langs boerderijtjes, kwekerijen en de zee. Zonder jas, die ik de hele tijd in mijn hand moest houden, ging ik ook nog verkeerd omdat een van de bordjes blijkbaar gesloopt op de grond lag en ik niet uit mijn doppen heb gekeken toen ik tegen de zon in moest kijken naar polders en de rivier. Ik heb nog wat afgezaagde frietjes gegeten als lunch bij het café van het busstation. Voor mij was de dag meer dan geslaagd! Met stress heb ik die avond op Airbnb gekeken of er betaalbare slaapplekken te vinden waren. Dat was niet echt zo, maar ik dacht relaxed dichtbij het busstation te zitten een keer in plaats van bij de stad. Dat was geen goed plan. A Coruña was toch wat groter dan op de kaart en het busstation was nog steeds een kwartier lopen in de verkeerde richting van de stad. Het was een lief oud vrouwtje waar ik verbleef. Ze hielp me elke keer als ik wilde koken met de aansteker, die met zo'n wieltje gerold moet worden voordat er vuur uit komt. Daar heb ik nooit talent voor gehad. Met de bus ging ik de volgende dag op weg naar het centrum om wat van die eigenlijke mega stad te zien. Ik ben langs de kust gelopen naar de 'beroemde' vuurtoren en toen ik daar eenmaal was, zo'n drie uur later, had ik echt geen zin meer om ook nog de vuurtoren te moeten beklimmen. Ik dacht echt 'zoek het uit ik ga eten' en pakte de bus terug, in plaats van mijn oorspronkelijke plan om via het aquarium terug naar de stad te lopen. Mijn plannen om nog naar oude huizen en museums van koninginnen of schrijfsters te gaan verwaterde toen de carnavals optocht bijna begon. Ik had een lekker plekje vooraan bemachtigd die in gevaar liep door dringende clownskinderen en een kleine Sandy in leren legging. Ik heb me staande weten te houden en aan die optocht kwam maar geen einde. Rond 19.00 uur kreeg ik het toch wel erg koud en alsof de hemel mij begreep, was de laatste kar met Mr. President Trump almost himself met een jurk van de KKK aan en dansende oude mensen eromheen aan de beurt. Toen natuurlijk ook weer met de bus terug. Dat was niets vergeleken met de busrit de dag erna. Mijn hemel, 8 uur zitten en over een stoel naast mij proberen uit het raam te kunnen kijken af en toe en met het ellendige plas gevoel in mijn blaas die zei dat ik die laatste liter uit mijn twee literfles toch niet had moeten opdrinken die ochtend. Frozen heeft mij kunnen vermaken op het schermpje voor me en een uurtje pauze tussendoor deed mij ook goed. Eindelijk was ik in Santander. Ik zat in een lekker luxe hostel dat net een half jaar geopend was en de verwarming non-stop op vijf stond. Alweer scheen de zon fel. Dit keer wilde ik niet 10 kilometer lopen voordat ik bij het hoogtepunt van mijn wandeling zou komen en zoals een echte Nederlander, heb ik weer de fiets gepakt. Hetzelfde systeem als in

Sevilla, gelukkig, want dat was lekker makkelijk voor mij. Er was op mijn route een heel mooi klein eilandje waar een oud zomerverblijf van een oude koning te vinden was, waar ik een kleine rondleiding heb gekregen, en een klein dierentuintje!! Hij was wel heel klein want er waren alleen zeeleeuwen, zeehonden en wat pinguïns. Op aanraden van de ontzettend lieve hosteleigenaar ben ik naar het hoogste punt gefietst (buitenadem) met kliffen en de zee als uitzicht en weer een vuurtoren. Dat was wél wat ik me had voorgesteld. Een heerlijke dag tot dat de wind en de wolken kwamen en ik weer naar beneden ben gefietst om de hoge geloven tegen de rotsen te zien spatten op de meterslange stranden. Perfect. Gek genoeg zit ik te krabben aan een muggenbult op mijn arm, is het dan echt bijna zomer?

Trouwens het is hier dan wel een hostel van €10 per nacht met ontbijt en ik zit momenteel op een stoel die uit elkaar valt, maar hé, in mijn

ooghoek zie ik wel een vaatwasmachine!