De eeuwige vrijheid

Toen de vakantie voorbij was, had ik een klein dipje. Mijn andere moeder begon weer met me te bemoeien en ik was bang voor mijn onvoorbereide reis die toch wel heel eng dichtbij leek te komen. Ik bracht veel tijd door op mijn kamer, met de druk de puzzel af te maken voordat de nieuwe Amerikaanse meisjes zouden komen en om mijn nieuwe boek te lezen. Ik vond het wel fijn om eventjes weer met rust gelaten te worden. Ik had drie dagen intensief les, gecompenseerde lessen omdat er twee dagen uitvielen, van niet de beste leraressen. Een zware week hoort ook er ook bij. De vrijdag hadden we vrij, het was Drie Koningen en dat wordt hier groots gevierd. Je kan het vergelijken met Sinterklaas, maar dan eigenlijk logischer. De drie koningen sluipen je huis binnen in de nacht om cadeaus af te geven die de volgende morgen door de kinderen uitgepakt worden. Ik hoorde al 'Mira, mira!' vanaf beneden, wat 'Kijk, kijk' betekent, rond half tien s' ochtends en dacht dit heilige feest voor die kinderen wil ik niet verstoren door binnen te strompelen in mijn pyjama om mijn broodjes te toasten. Dus ik wachtte keurig tot half elf om naar boven te gaan. Ik zag allemaal grote uitgepakte dozen in de gang staan en eenmaal in de keuken werd ik meteen naar de salon meegenomen om de jurk voor La Feiria de Abril van Eugenia te bekijken, wat een flamencojurk inhoudt. Ignacio duwde mij twee pakketjes in mijn handen, een grote en een kleine. Eenmaal uitgepakt: een sjaaltje en oorbellen. Het hele huis kwam om het hoekje kijken wat ik er van vond en eerlijk gezegd kunnen ze goed shoppen. Nou ja, waarschijnlijk Eugenia want die zat zo te lachen en te knikken of ik het wel leuk vond. Zo lief dat ik echt bij het huis betrokken wordt. Ik vind het jammer dat ik nu pas echt met ze kan communiceren.
Maar voor dat dit spektakel voor de kinders begint, komen de drie koningen als een echte koning de stad binnengetreden op praalwagens en gooien zonder enige shame gesponsorde snoepjes hard op je hoofd. De Gabelgata duurde 20 minuten. En wat een spektakel! Het leek wel het bloemencorso maar dan heel anders. Met kinderen die luiers aanmoeten omdat ze van 17.00 uur tot 22.00 uur op zo'n praalwagen snoep moeten gooien langs de hele route van de optocht, ouders die helemaal leip worden omdat ze snoep kunnen vangen in hun meegebrachte plasticzakken voor het komende jaar en veegwagens die direct na afloop met sirenes de mensen (en het gevallen snoep) van de straat proberen te vegen. Tot en met vandaag heb ik overreden snoep op straat zien liggen en in de gleuven van mijn schoenen stukjes plak zit. Hoeveel geld moet je overhebben om deze traditie in stand te houden. Maar ja, dat kan je je ook afvragen met Koningsdag of Sinterklaas in Nederland.
Vrijdagavond ging ik eens een keer flink goed uit, dat bleek wel toen ik zaterdag wakker werd om 14.00 uur. Dat was me nog nooit overkomen dus ik was flink gechoqueerd. In de middag ging ik met Sanne naar de film Contratiempo. Jammer dat alles in het Spaans is want dan kunnen jullie het niet zonder ondertiteling kijken! Hij was

echt goed en we konden het gewoon volgen terwijl het toch wel een ingewikkelde thriller was. Zondag was ook een heerlijke dag. Ik heb samen met Laura langs de rivier gezeten zonder jas met broodje dip als picknick. En vandaag was ik ook weer zo'n gek die met een winterjas rondloopt terwijl de bordjes 22 graden aangeven. Ik voel me al echt een Sevillaanse. Want die hebben gewoon nog een sjaal erbij en soms spot ik ze zelfs met muts op. Wat een winter.

Gisteren heb ik mijn eerst Airbnb geboekt voor mijn reis. Mijn eerste stop, voor ik Zehra en Romee ontmoet in Malaga, is Jerez de la Frontera, waar de sherry vandaan komt. Ook heb ik een kaart van Spanje gekocht, want de familie wilde wel de leukste plaatsten voor me omcirkelen. Dat liep uit op een enthousiaste Clara (de dochter) die een hele route voor me aan het uitstippelen was en die ook opschreef op mijn landkaart. Altijd handig, behalve dat de pen afgaf en de hele kaart nu onder de penvlekken zit. Het was leuk om ze zo enthousiast te zien. Nu de twee Amerikaanse meisjes aangekomen zijn in het huis, gingen ze trots vertellen dat ik in mijn eentje ga reizen door Spanje en dat ik in het begin helemaal geen woord Spaans sprak, maar dat het nu 'o zo goed is'. Ik denk dat ze me bijna geadopteerd hebben.
De meisjes Megan en Madeline (?) zijn heel aardig. Typisch Amerikaans want toen ik ze vandaag even de weg had gewezen naar hun nieuwe school en we daar afscheid namen, kreeg ik meteen een knuffel met "Thank you so much". Tja, zo ben ik nou eenmaal.
Nu die meisjes er zijn, ben ik gewisseld van kamer. Eerst zat ik in de grote gedeelde kamer maar nu heb ik er weer een voor mijzelf. Wel moet ik nu mijn heerlijke tweepersoonsbed en zachte kussen missen.
Nog maar 1 week en 4 dagen te gaan...